Do skierowania kierowcy na kurs reedukacyjny wystarczające jest stwierdzenie faktu kierowania przez niego pojazdem w stanie nietrzeźwości, niezależnie od rozstrzygnięcia sądu karnego o umorzeniu postępowania, jeżeli wystąpiły okoliczności, które nie wymagają prawomocnego wyroku skazującego (art. 99 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami).

Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym przez sąd drugiej instancji, pomimo jednoznacznego wniosku strony o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej, prowadzi do nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., jako że strona została pozbawiona możliwości obrony swoich praw.

W sytuacji prawomocnego oddalenia skargi przez sąd administracyjny na decyzję organu odwoławczego, wszczęcie postępowania nadzorczego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji jest bezprzedmiotowe, gdyż oznacza to, że decyzja ta nie zawiera wad prawnych uzasadniających takie działanie.

Roszczenie wierzyciela hipotecznego oparte na odpowiedzialności rzeczowej nie wygasa z upływem terminu przedawnienia wierzytelności osobistej, a domniemanie zgodności wpisu hipoteki z rzeczywistym stanem prawnym może być wzruszone tylko w postępowaniu przewidzianym w art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Zgłoszenie znaku towarowego w złej wierze oznacza zgłoszenie w celu blokowania konkurenta, a nie w intencji uzyskania rzeczywistej ochrony prawnej, co stanowi podstawę do unieważnienia decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

Świadomość beneficjenta dotycząca nienależnego pobrania świadczeń ma kluczowe znaczenie dla ustalenia obowiązku ich zwrotu; w przypadku niepełnego pouczenia ze strony organów, pobranie środków niekoniecznie musi być uznane za nienależne.

Świadczenia z funduszu alimentacyjnego pobrane jednocześnie ze świadczeniami alimentacyjnymi uzyskanymi z innego źródła mogą być uznane za nienależne tylko wtedy, gdy świadczeniobiorca działał w złej wierze, będąc świadomym nieuprawnionego charakteru pobranego świadczenia.

Warunek przyznania płatności związanych do powierzchni uprawy ziemniaków skrobiowych, polegający na zawarciu umowy z podmiotem, którego przedmiot działalności obejmuje wytwarzanie skrobi lub wyrobów skrobiowych, musi być spełniony na dzień jej zawarcia, niezależnie od późniejszych zmian w rejestrze działalności kontrahenta.

Podział gospodarstwa rolnego na mniejsze jednostki i ich formalna niezależność nie są wystarczające do uzyskania płatności, jeśli faktycznie warunki działania tych jednostek zostały stworzone sztucznie w sposób sprzeczny z celami unijnego prawodawstwa rolnego.

Postanowienia umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej, które umożliwiają bankowi jednostronne ustalanie kursu walutowego, są abuzywne, a ich eliminacja skutkuje nieważnością całej umowy i powstaniem obowiązku zwrotu nienależnie spełnionych świadczeń.

Pomoc de minimis w rolnictwie może być przyznana w części nieprzekraczającej limitu 20,000 euro, a odmowa przyznania pomocy w całości, gdy łączna wnioskowana kwota przekracza ten limit, nie znajduje podstaw w przepisach rozporządzenia Komisji (UE) nr 1408/2013.

Działania agrotechniczne na gruntach rolnych muszą spełniać konkretne wymogi dbałości o grunt określone w przepisach unijnych i krajowych, aby uzyskać płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego. Nieuzasadnione podważenie tych wymogów nie może zostać uwzględnione przez sąd administracyjny.

Podział dużego gospodarstwa na mniejsze przez powiązane osobowo i kapitałowo podmioty, w celu uzyskania wyższych płatności unijnych, można uznać za sztuczne stworzenie warunków, sprzeczne z celami wsparcia rozwoju obszarów wiejskich, co uzasadnia odmowę przyznania takich płatności, zgodnie z art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

Umowa kredytu indeksowanego do waluty obcej nie jest z mocy prawa nieważna z powodu nieuczciwych warunków w postaci dodawania bankowych marż do kursów walut, gdyż abuzywne postanowienia mogą być wyeliminowane bez unieważnienia całej umowy.

Przewóz okazjonalny realizowany przy użyciu aplikacji mobilnej wymaga uzyskania odpowiedniej licencji, niezależnie od jednorazowego charakteru usługi, o ile spełnia on kryteria odpłatnego transportu drogowego określone w ustawie o transporcie drogowym.

Przewóz okazjonalny wykonywany bez wymaganego zezwolenia i przy użyciu pojazdu niespełniającego kryterium konstrukcyjnego stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, co skutkuje nałożeniem administracyjnej kary pieniężnej.

Prawomocne postanowienie sądu cywilnego o przepadku pojazdu wiąże nie tylko w zakresie orzeczenia o przepadku na rzecz nowego właściciela, ale także co do ustalenia dotychczasowego właściciela pojazdu, co oznacza brak konieczności prowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego przez organy administracji.

Podjęcie i wykonywanie przewozu okazjonalnego na podstawie licencji na krajowy transport drogowy samochodem osobowym wiąże się z obowiązkiem zgłoszenia wszelkich zmian do licencji oraz wyposażenia kierowcy w wypis z licencji, bez względu na zgodność pojazdu z kryteriami konstrukcyjnymi.

Działalność przewozowa realizowana przez aplikację mobilną może mieścić się w zakresie transportu drogowego jako przewóz okazjonalny, co wymaga posiadania odpowiednich licencji oraz spełnienia określonych ustawą wymogów formalnych.

Bieg terminu przedawnienia roszczenia z umowy kredytu rozpoczyna się wraz z jej skutecznym wypowiedzeniem, a zawezwanie do próby ugodowej podjęte w celu zaspokojenia roszczenia skutecznie przerywa bieg przedawnienia, o ile nie stanowi ono nadużycia prawa.

Niedozwolone klauzule przeliczeniowe w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej prowadzą do jej nieważności, jeśli ich wyeliminowanie skutkuje brakiem możliwości dalszego obowiązywania umowy w zgodzie z interesem konsumenta.

Wykonywanie zarobkowego przewozu osób bez wymaganej licencji stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, za które przewidziana jest kara pieniężna, niezależnie od tego, czy czynności te wyczerpują znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu innych przepisów.

Rzeczywiste używanie znaku towarowego wymaga dowodów na jego komercyjne użycie w sposób stały i nieprzerwany na danym rynku, spełniając funkcję rozróżniającą dla określonej kategorii towarów, z uwzględnieniem specyfiki sektora ekonomicznego oraz w kontekście powiązań gospodarczych między podmiotami używającymi znaku.

Z treści art. 152(23) ust. 1 w zw. z art. 252 p.w.p. w zw. z art. 123 § 1 k.p.a. wynika, że w postępowaniu w sprawie sprzeciwu znajduje zastosowanie instytucja przedłużenia terminu procesowego urzędowego wyznaczonego do dokonania określonych czynności procesowych w granicach czasowych określonych w art. 242 ust. 1 i 2 p.w.p., która jest niezależna od nieznajdującej w tym postępowaniu zastosowania autonomicznej