Brak precyzyjnych regulacji dotyczących rejestracji i aktualizacji danych w systemie poboru opłat nie może stanowić podstawy do obciążenia użytkownika dróg publicznych odpowiedzialnością sankcyjną za nieuiszczenie opłaty elektronicznej.

Kara pieniężna za nieuiszczenie opłaty elektronicznej nie może być nałożona, jeśli do niewpłacenia doszło z powodu niepełnej lub wadliwej regulacji systemu poboru opłat, przy braku niezgodności z obiektywnie nakładanymi na użytkownika obowiązkami publicznoprawnymi.

Sąd uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, bowiem Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że istota sprawy nie została dostatecznie wyjaśniona, a regulacje prawne nie były wystarczająco jasne, aby uzasadnić nałożenie kary.

NSA uchylił zaskarżony wyrok WSA z uwagi na niepełne wyjaśnienie stanu faktycznego związane z obiektywną wadliwością regulacji systemu poboru opłat, powodującą brak możliwości przypisania sankcji za nieuiszczoną opłatę elektroniczną.

Cysterna hermetyczna L4BH, będąca przedmiotem skargi, nie wymaga zaworów podciśnieniowych ani zabezpieczeń antyognistych zgodnie z przepisami ADR, co uniemożliwia nałożenie sankcji administracyjnej. NSA uchylił wyrok WSA, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że obowiązek zapewnienia trwałego i widocznego oznakowania pojazdu przewożącego odpady spoczywa na przedsiębiorcy, a brak przesłuchania kierowcy nie stanowi wady postępowania administracyjnego, jeśli zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na naruszenie przepisów.

W sprawie dotyczącej nieuiszczenia opłaty elektronicznej za przejazd po drodze krajowej, sąd uchylił wyrok WSA i wskazał na konieczność uwzględnienia niekompletności ówczesnej regulacji prawnej, co uniemożliwia przypisanie automatycznej odpowiedzialności sankcyjnej użytkownikowi z powodu posiadania dwóch urządzeń viaBOX.

Wymagalność uiszczenia opłaty elektronicznej nie może być przypisana użytkownikowi, gdy braki w regulacji prawnej uniemożliwiają jednoznaczne określenie obowiązków administracyjnoprawnych związanych z rejestracją i użytkowaniem urządzeń poboru opłat.

Niedoskonałości regulacji dotyczących systemu elektronicznego poboru opłat oraz brak wyraźnych obowiązków administracyjnoprawnych użytkownika dróg nie mogą być podstawą do przypisania mu odpowiedzialności za nieuiszczenie tych opłat.

Więzi rodzinne, rozumiane jako szczególna relacja bliskości łącząca członków rodziny (zwłaszcza między małżonkami oraz między rodzicami i dziećmi), stanowią dobro osobiste podlegające ochronie prawnej na podstawie art. 23 k.c. i art. 24 § 1 k.c., a ich naruszenie wskutek śmierci osoby bliskiej spowodowanej czynem niedozwolonym uprawnia do dochodzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie

Przewóz osób wykonywany samochodem osobowym, bez spełnienia wymogów określonych w art. 18 ust. 4b ustawy o transporcie drogowym, narusza przepisy dotyczące przewozów okazjonalnych, uzasadniając nałożenie kary pieniężnej.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego dotyczące jednostronnego ustalania kursu waluty przez bank są abuzywne i nie wiążą kredytobiorców, a ich bezskuteczność nie może być sanowana poprzez zastosowanie przepisów dyspozytywnych.

W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r. (tj. przed wejściem w życie art. 107 § 3 Ordynacji podatkowej) członkowie zarządu spółki kapitałowej, jako osoby trzecie, nie ponoszą odpowiedzialności za odsetki od zaległości składkowych spółki za okres po dniu ogłoszenia jej upadłości, gdyż odpowiedzialność ta ma charakter akcesoryjny i subsydiarny wobec odpowiedzialności samej spółki, która

Wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji lub zezwolenia, nawet gdy nie nosi cech trwale prowadzonej działalności gospodarczej, podlega sankcjom przewidzianym w ustawie o transporcie drogowym, jeżeli działalność wykazuje cechy przewidziane ustawowo dla transportu drogowego.

Sąd uznał, że przewóz osób bez licencji stanowi naruszenie prawa, nawet bez formalnej działalności gospodarczej, skutkując oddaleniem skargi kasacyjnej jako nieuzasadnionej.

Przewóz okazjonalny wymaga odpowiedniej licencji nawet przy odpłatności przez aplikację, a naruszenia konstrukcyjne skutkują sankcją. Skarga kasacyjna jest bezpodstawna.

Działania polegające na przewozie osób bez wymaganych uprawnień medycznych i psychologicznych należało zakwalifikować jako naruszenie ustawy o transporcie drogowym uzasadniające nałożenie kary pieniężnej. Skarga kasacyjna oparta na zarzutach błędnej kwalifikacji faktycznej i prawnej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie pobiera się opłaty, o której mowa w art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych, jeżeli dochodzenie danej wierzytelności mieści się w zakresie działalności tego Zakładu określonej w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, a koszty postępowania egzekucyjnego obciążają dłużnika; opłaty tej nie pobiera

Zatwierdzenie projektu organizacji ruchu, mającego na celu ochronę pieszych poprzez ustawienie słupków ograniczających ruch pojazdów, stanowi działanie zgodne z prawem i potrzebami społeczności lokalnej, nawet jeśli wiąże się z pewnymi niedogodnościami dla właścicieli nieruchomości prowadzących działalność gospodarczą.

Skarga na zatwierdzenie projektu organizacji ruchu, mającego charakter aktów ogólnych i abstrakcyjnych wydanych przez GDDKiA, jest niedopuszczalna w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Decyzja o przyznaniu renty strukturalnej oparta na niekompletnych danych oraz brak uchybienia po stronie organów odpowiedzialnych przy wydawaniu zaświadczeń wykluczają możliwość zwolnienia z obowiązku zwrotu nienależnie pobranych płatności rolniczych.

Wspólnik dwuosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością posiadający zdecydowaną większość udziałów (99%) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, chyba że zostanie udowodnione, że utworzenie spółki dwuosobowej miało charakter pozorny lub zmierzało do obejścia prawa, przy czym ciężar

Wysokość sumy gwarancyjnej dla umów obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych określona w przepisach obowiązujących w chwili orzekania nie może stanowić jedynego kryterium waloryzacji na podstawie art. 3571 k.c.

W świetle art. 165 ust. 7 p.w.KAS, decydent w KAS nie jest zobowiązany do składania wszystkim funkcjonariuszom propozycji zatrudnienia, a decyzja ta powinna uwzględniać kwalifikacje i dotychczasową służbę, nie konieczność redukcji etatów.