Decyzja o niezłożeniu propozycji służby skarżącemu, uwzględniająca dotychczasowy przebieg służby i kwalifikacje, mieściła się w granicach uznania organu na mocy przepisów p.w. KAS, co uzasadniało wygaśnięcie stosunku służbowego z dniem 31 sierpnia 2017 r.

Skarga kasacyjna S. O. została przez NSA oddalona z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw merytorycznych oraz formalno-prawnych uchybień, które mogłyby istotnie wpłynąć na wyrok sądu I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że niedochowanie wymogów programu rolnośrodowiskowego przez beneficjenta uzasadnia zwrot nienależnych płatności, a decyzje organów administracyjnych zostały wydane prawidłowo i zgodnie z przepisami prawa.

Decyzje administracyjne oparte na stwierdzeniu bardzo poważnego naruszenia przepisów unijnych, dotyczące cofnięcia licencji wspólnotowej, mają charakter decyzji związanej i wynikają z obowiązujących przepisów prawa krajowego oraz wspólnotowego.

Dojście do naruszeń związanych z przewozem okazjonalnym pojazdem niespełniającym wymogów ustawy o transporcie drogowym uzasadnia nałożenie kary oraz obowiązek zgłoszenia pojazdu do licencji zgodnie z art. 14 ust. 1. Dokonanie przewozu używając pojazdu bez zgłoszenia oznacza naruszenie przepisu.

Naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy wymaga wykazania bezprawnego, kolizyjnego korzystania z oznaczenia w obrocie gospodarczym. Zmiana wyroku sprowadzająca się do merytorycznych kwestii podmiotowych wykracza poza kompetencje sprostowania wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Fundacji F. w W.; nie wykazano naruszeń uzasadniających uchylenie wyroku WSA oraz decyzji o nałożeniu kary za naruszenie przepisów transportowych.

Przewóz osób wykonywany za pośrednictwem aplikacji mobilnej, bez wymaganego zezwolenia, stanowi transport drogowy w rozumieniu przepisów prawa, nakładając prawny obowiązek posiadania odpowiedniej licencji.

Zgłoszenie celne wywozowe i wygenerowany komunikat ECS nie stanowią dowodu faktycznego wywozu towaru, jeśli brak jest materialnego potwierdzenia jego opuszczenia obszaru celnego UE. Organy celne są uprawnione do unieważnienia zgłoszenia na podstawie niewystarczających dowodów formalnego wywozu towaru.

Przewóz okazjonalny w rozumieniu art. 4 pkt 11 u.t.d., wykonywany pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a u.t.d., uprawnia do nałożenia kary pieniężnej na organizatora przewozu z tytułu naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym.

NSA potwierdza zasadność uchylenia decyzji organów I i II instancji przez WSA, z uwagi na niezachowanie wymogów pełnego postępowania dowodowego i konieczność ponownego zbadania okoliczności związanych z wydaniem błędnego zezwolenia.

Decyzja administracyjna wydana z rażącym naruszeniem prawa z powodu braku wymaganych upoważnień podpisujących podlega nieważności zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Zastępcy organu bez formalnego upoważnienia nie mogą skutecznie delegować kompetencji wydawania decyzji.

NSA utrzymuje w mocy wyrok WSA, stwierdzając, że uchwała Rady Miejskiej w Krośniewicach narusza art. 24 ust. 6 ustawy, gdyż nie dopuszcza ograniczenia dopłat do części grupy taryfowej.

NSA uchyla wyrok WSA z powodu niepełnego rozstrzygnięcia oraz braku wskazań dla organu administracji co do dalszego postępowania, co istotnie wpływa na wynik sprawy, w zakresie zastosowania sankcji korelacyjnych z prawem unijnym.

NSA oddala skargę kasacyjną, uznając że WSA słusznie uchylił decyzje organów administracyjnych celem pełnego wyjaśnienia dowodów, by zdecydować o zasadności zastosowania art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.

Skarżąca, prowadząc przewóz okazjonalny pojazdem nieprzystosowanym konstrukcyjnie, była zobowiązana do zgłoszenia zmian w licencji oraz wyposażenia kierowcy w wymagane dokumenty, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej. Wyrok WSA w zakresie tych ustaleń podlega uchyleniu jako niezgodny z prawem.

Klauzule umowne w postaci jednostronnego określania kursów walut przez bank są abuzywne. Niedozwolone postanowienia niweczą wiążący charakter umowy kredytowej, nie dopuszczając zastąpienia ich normami dyspozytywnymi. Umowa w takim wypadku w całości traci ważność, co implikuje obowiązek zwrotu świadczeń.

Unieważnienie zgłoszenia celnego staje się zasadne, gdy brak jest dowodów potwierdzających opuszczenie przez towary obszaru celnego Unii. W takim przypadku unijne przepisy celne przewidują możliwość unieważnienia zgłoszenia bez uprzedniego wniosku zgłaszającego.

Stwierdzenie utraty dobrej reputacji przedsiębiorcy przewoźnika drogowego na podstawie poważnych naruszeń przepisów unijnych i krajowych jest prawidłowe i proporcjonalne. Zaskarżone decyzje administracyjne nie pozwoliły na uznanie nałożonych kar za niebyłe w świetle art. 94b ustawy o transporcie drogowym.

Uznanie pisma Zarządcy Rozliczeń S.A. za decyzję administracyjną wymaga wyraźnej podstawy materialnoprawnej, niezaś domniemania wynikającego z k.p.a. Brak adekwatnego uzasadnienia w wyroku sądu I instancji uniemożliwia kontrolę jego zgodności z prawem.

Odmowa wypłaty zaliczki na poczet rekompensaty przez Zarządcę Rozliczeń S.A., wynikająca z przyczyn innych niż braki formalne, stanowi decyzję administracyjną. Jej wydanie wymaga zastosowania formy decyzji administracyjnej, podlegającej kontroli dwuinstancyjnej.

Przewlekłość postępowania administracyjnego w kontekście ustawowego zobowiązania do wydawania zaświadczeń w określonym terminie (art. 217 § 3 K.p.a.) może skutkować sankcjami finansowymi dla organu oraz afirmacją przez sąd bezczynności jako przesłanki do orzekania o naruszeniu terminowości i należytej staranności organu.

Roszczenie funkcjonariusza Służby Więziennej o pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego, o której mowa w art. 184 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej, nie stanowi roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych w rozumieniu art. 226 ust. 1 tej ustawy, wobec czego nie podlega przewidzianemu w tym przepisie trzyletniemu przedawnieniu.

Obowiązkiem serwisanta było przywrócenie urządzenia do konfiguracji sprzed naprawy, a zaniechanie tego stanowiło naruszenie zobowiązania umownego, skutkujące odpowiedzialnością odszkodowawczą.