Decyzja nakładająca obowiązki, mimo zmiany podstaw prawnych, pozostaje wiążąca i może być zmieniana w trybie art. 155 k.p.a., gdyż upływ terminu wykonania nie niweczy jej mocy prawnej ani możliwości egzekucji obowiązków.

Posługiwanie się urządzeniem viaBox przypisanym do innego numeru rejestracyjnego stanowi podstawę do nałożenia kary za nieuiszczenie opłaty drogowej, a sądy należycie oceniły poprawność procedur i decyzji Inspektora Transportu.

Odpowiedzialność administracyjna posiadacza samoistnego lokalu za obecność i eksploatację niezarejestrowanych automatów do gier jest obiektywna i niezależna od okoliczności faktycznych związanych z podnajmem części lokalu oraz świadomości zarządu spółki.

NSA orzekł, iż art. 13 ust. 1 ustawy przekształceniowej dopuszcza przekształcenie użytkowania wieczystego na własność, gdy zmiana użytkowania budynku na mieszkalny i jego oddanie do użytkowania nastąpi po 1 stycznia 2019 r., w ramach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Przetwarzanie danych osobowych w celach oceny zdolności kredytowej jest legalne, ale dalsze przechowywanie danych po osiągnięciu celu oceny kredytowej bez zawarcia umowy kredytowej wymaga prawnie uzasadnionego interesu, którego brak uniemożliwia dalsze przetwarzanie danych zgodnie z RODO.

Posiadanie licencji na krajowy transport drogowy nie uprawnia wykonującego do ignorowania przepisów dotyczących przewozów okazjonalnych, w tym wymogów konstrukcyjnych pojazdów. Ograniczenia te są zgodne z prawem i nie naruszają konstytucyjnych zasad równości oraz wolności prowadzenia działalności gospodarczej. Skarga kasacyjna oddalona.

Przewóz okazjonalny samochodem osobowym niespełniającym kryterium konstrukcyjnego podlega ograniczeniom wynikającym z art. 18 ust. 4b ustawy o transporcie drogowym. Posiadanie licencji na krajowy transport drogowy osób samochodem osobowym nie wyklucza konieczności spełnienia wymogów przewozu okazjonalnego.

W transporcie materiałów zakwalifikowanych jako odpady przewoźnik zobowiązany jest do posiadania odpowiedniej dokumentacji przewozowej, zgodnie z przepisami ustawy o odpadach. Brak dokumentu skutkuje nałożeniem kary administracyjnej zgodnie z ustawą o transporcie drogowym.

Decyzja administracyjna doręczona pełnomocnikowi przed poinformowaniem organu o cofnięciu pełnomocnictwa jest skuteczna, a odwołanie wniesione po tym terminie jest spóźnione. NSA nakazał rozpatrzenie, czy były przesłanki do przywrócenia terminu.

Uprawniony, któremu zarzucono niewykazanie rzeczywistego i ciągłego używania znaku towarowego przez 5 lat, musi przedstawić odpowiednie dowody potwierdzające to używanie. Brak pełnych danych dotyczących klientów i charakteru sprzedaży skutkować będzie uznaniem, że znak nie był realnie używany.

Kierujący pojazdem ciężarowym jest zobowiązany do posługiwania się prawidłowym urządzeniem viaBox przypisanym do aktualnego numeru rejestracyjnego pojazdu w celu uiszczenia opłat elektronicznych za przejazdy po drogach krajowych, a brak spełnienia tego warunku skutkuje nałożeniem sankcji prawnych.

Decyzje administracyjne nakładające obowiązki, mimo upływu terminu wykonania tych obowiązków, mogą podlegać weryfikacji w trybie art. 155 k.p.a., jeśli istota zobowiązania pozostaje niezmieniona. Upływ terminu stanowi przesłankę ewentualną, lecz nie podważa prawnego bytu nałożonego zobowiązania.

Okoliczności wskazujące na zaniechanie zarządzającego transportem w zakresie obowiązku przeprowadzenia badań technicznych pojazdów nie mogą być uznane za sytuacje wyjątkowe, uzasadniające wyłączenie odpowiedzialności na podstawie art. 92c ust. 1 u.t.d. (orzeczenie NSA z dnia 13 lutego 2025 r.).

Posiadanie licencji na krajowy transport drogowy osób samochodem osobowym nie uprawnia do wykonywania przewozu okazjonalnego bez spełnienia dodatkowych wymogów konstrukcyjnych przewidzianych przez Ustawę o Transporcie Drogowym.

Korzystanie z urządzenia viaBox przypisanego do innego numeru rejestracyjnego niż aktualnie wymagany stanowi naruszenie przepisów dotyczących opłat elektronicznych i uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, pomimo uprzedniego zamknięcia starego konta urządzenia.

Skarga kasacyjna została oddalona; Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zgodne z prawem nałożenie kary pieniężnej za przejazd pojazdem bez uiszczenia opłaty elektronicznej, potwierdzając prawidłowość rozstrzygnięć organu I instancji i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Niepojęcie przez przedsiębiorcę skutecznych działań naprawczych na rzecz wykluczenia przyszłych naruszeń w zakresie transportu drogowego skutkuje utratą dobrej reputacji, zgodnie z art. 7d ust. 5 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.

Sąd ubezpieczeń społecznych ocenia prawidłowość decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania składkowe według stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie wydania decyzji. Przedawnienie zobowiązań płatnika, które nastąpiło dopiero w toku postępowania sądowego, nie może być podstawą do zwolnienia osoby trzeciej z odpowiedzialności ustalonej prawidłowo wydaną decyzją.

Oddalenie skargi kasacyjnej Z. Sp. z o.o., uznając, że decyzja Prezesa PGWWP nie była obarczona błędem co do terminu i zasadności wydania w odniesieniu do taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków.

Dla przyjęcia stanu wykonywania krajowego transportu drogowego wystarczające jest wykonywanie faktycznych czynności przewozu, niezależnie od statusu przedsiębiorcy. Brak odpowiednich orzeczeń lekarskich powoduje odpowiedzialność administracyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że spółka S. Sp. z o.o. była właściwie uznana za odpowiedzialną za przewóz drogowy osób, realizowany jako przewóz okazjonalny. W związku z naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym, nałożenie kary pieniężnej zostało uznane za zasadne.

M. Sp. z o.o. nie była adresatem decyzji o nałożeniu kary pieniężnej; prezes spółki miał interes prawny jako strona postępowania, co wykluczało możliwość wniesienia odwołania przez spółkę. NSA uchylił wyrok WSA, decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego była prawidłowa.

Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 417 § 1 k.c. za szkody wynikłe z realizacji przez stronę prawa nadanego ostateczną, ale nieprawomocną decyzją administracyjną, powstałe w związku z uchyleniem tej decyzji lub wstrzymaniem jej skuteczności nieprawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego. Inwestor, który podejmuje działania inwestycyjne przed prawomocnością pozwolenia na budowę

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając decyzję o nałożeniu kary pieniężnej za zgodną z prawem, wskazując na naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym w zakresie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym odpowiednich wymagań konstrukcyjnych.