Przedsiębiorstwo realizujące transport drogowy ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia związane z czasem pracy kierowców, opartą na zasadzie ryzyka, o ile nie wykaże nadzwyczajnych i nieprzewidywalnych okoliczności zgodnie z art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d.

Krajowy transport drogowy osób, wykonywany bez wymaganej licencji i nielegalnie jako przewóz okazjonalny, podlega karze administracyjnej, niezależnie od użycia aplikacji mobilnej do organizacji przewozu. Przewóz taki uznaje się za transport drogowy, który nie musi być prowadzony jako działalność gospodarcza.

Decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy dłużnikowi alimentacyjnemu, uznanemu ostateczną decyzją za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, ma charakter związany i nie podlega ocenie okoliczności osobistych dłużnika na etapie tego postępowania.

Decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy nie może opierać się wyłącznie na niezweryfikowanej informacji od Policji. Przepis będący podstawą takiego działania uznano za niekonstytucyjny, co skutkowało uchyleniem wyroku sądu i decyzji administracyjnych, w świetle orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

Na podstawie art. 184 p.p.s.a. skarga kasacyjna A.S. została oddalona. Weryfikacja danych posiadanych przez organ i analiza ich zgodności z dokumentacją architektoniczno-budowlaną jest niezbędna do rozstrzygnięcia w przedmiocie wydania zaświadczenia przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności.

W przypadku rażącego uchybienia warunkom zezwolenia przedsiębiorca prowadzący działalność w specjalnej strefie ekonomicznej może stracić zezwolenie zgodnie z art. 19 ust. 3 pkt 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, jeżeli uchybienie narusza cele strefy.

Kierowca, który przebywa w pojeździe w trakcie jego prowadzenia i pozostaje w gotowości do przyjęcia sterów, jest zobowiązany do rejestracji swojej aktywności za pomocą karty kierowcy nawet w czasie odpoczynku na fotelu pasażera.

NSA potwierdził, że w przypadku naruszeń czasu pracy kierowców, nałożenie kary pieniężnej przez GITD jest zasadne i nie wymaga dowodzenia winy ani niewłaściwej organizacji pracy przez przedsiębiorcę transportowego, o ile spełnione zostały wszystkie wymagane ustawowo przesłanki.

Przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu skutkuje obligatoryjnym cofnięciem licencji na przewóz osób taksówką bez wymogu wcześniejszego pisemnego ostrzeżenia przedsiębiorcy.

W przypadku stwierdzenia braków w dokumentacji przewozowej, takich jak załącznik VII do Rozporządzenia 1013/2006, dotyczących transgranicznego transportu odpadów, przewoźnik ponosi odpowiedzialność pieniężną niezależnie od obowiązków organizatora transportu.

Na podmiot wykonujący przewóz towarów obarczonych podwyższonym ryzykiem, w szczególności odpadów, mogą być nakładane kary administracyjne za niezastosowanie się do obowiązków wynikających z ustawy o SENT, jeżeli przewoźnik nie wykona obowiązków przewozowych, a rozporządzenia włączające odpady w system monitorowania są wydane na podstawie prawidłowego upoważnienia ustawowego.

Skarga kasacyjna M.H. na decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy była niezasadna. NSA potwierdził konieczność przestrzegania przez organy administracji terminów związanych z przedstawieniem orzeczeń lekarskich, uznając, że bezpieczeństwo w ruchu drogowym ma priorytet nad interesem jednostkowym.

Przepis art. 92a ust. 10 u.t.d. nie wyklucza nałożenia odrębnych kar za różne naruszenia ujawnione podczas jednej kontroli, gdy każde z tych naruszeń jest opisane w odrębnych załącznikach do ustawy.

Skazanie przedsiębiorcy wykonującego przewozy taksówką za przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu stanowi wystarczającą podstawę do obligatoryjnego cofnięcia licencji, bez konieczności uprzedniego pisemnego ostrzeżenia, zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego do CHF, kształtujące jednostronnie i abuzywnie koszty zobowiązania kredytobiorcy, prowadzą do nieważności umowy, gdy ich eliminacja nie pozwala na utrzymanie zamierzonego charakteru umowy.

Wyeliminowanie z umowy kredytu hipotecznego klauzul indeksacyjnych abuzywnych prowadzi do jej nieważności, co uprawnia konsumentów do żądania zwrotu nienależnie uiszczonych świadczeń na rzecz banku, niezależnie od statusu umowy po usunięciu klauzul niedozwolonych.

Stwierdzenie nieważności umowy kredytu denominowanego w CHF zawiera abuzywne postanowienia dotyczące ustalania kursów walut. Klauzule te, nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem, naruszają dobrosąsiedzkie zasady kontraktowe i są niewiążące, co skutkuje obowiązkiem zwrotu świadczeń wpłaconych na ich podstawie.

Klauzule przeliczeniowe w umowach kredytów denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej, które nie są jasno i jednoznacznie sformułowane, skutkują nieważnością umowy ex tunc. Umowa nie może być utrzymana bez abuzywnych klauzul. Stwierdzona nieważność umowy uzasadnia wzajemny zwrot świadczeń.

Art. 21 ust. 2 ustawy SENT wymaga ustalenia wartości brutto towaru zgłoszonego i przewożonego; brak fizycznej obecności towaru zgłoszonego nie uzasadnia przyjęcia jego wartości jako 0. Kara pieniężna musi być obliczana jako 46% rzeczywistej różnicy wartości obu towarów.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną J.J., potwierdzając, że wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym wymogów konstrukcyjnych uzasadnia nałożenie kary pieniężnej na podstawie art. 92a ust. 1 i 6 u.t.d.

Przewoźnik, który nie przedstawi środka transportu do kontroli zgodnie z art. 12a ust. 3 ustawy SENT, może zostać ukarany karą pieniężną, przy czym odmowa odstąpienia od kary wymaga wykazania braku ważnego interesu publicznego. Automatyczność zgłoszeń SENT uzasadnia przesyłkę numeru referencyjnego i wezwania.

W uzasadnionym wypadku ujawnienia naruszeń z lp. 1.5 i lp. 2.11 załącznika nr 3 do Ustawy o Transporcie Drogowym, przewoźnik jest obowiązany zgłosić pojazd do licencji, a naruszenia te podlegają niezależnemu ukaraniu.

Naruszenie obowiązku podania prawidłowego numeru rejestracyjnego w zgłoszeniu SENT uzasadnia nałożenie kary, a odstąpienie od niej wymaga uzasadnionych przesłanek interesu publicznego lub przewoźnika.

Skarga kasacyjna M. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego o nałożeniu kary pieniężnej za przewóz bez zezwolenia jest bezzasadna; działalność skarżącego spełniała kryteria działalności gospodarczej w transporcie drogowym.