Przewóz osób samochodem osobowym realizowany przez przedsiębiorstwo mimo braku zgłoszenia zmian w licencji oraz niespełnienia kryterium konstrukcyjnego stanowi delikt administracyjny uzasadniający nałożenie kary pieniężnej (art. 92a u.t.d.). Stwierdzone naruszenia zostały prawidłowo subsumowane przez organy administracyjne, co znajduje odzwierciedlenie w utrzymaniu decyzji o nałożeniu kary w mocy przez

Wykonywanie przewozu okazjonalnego w ramach krajowego transportu drogowego wymaga spełnienia określonych warunków konstrukcyjnych i formalnych; ich naruszenie uzasadnia nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę.

Przewoźnik drogowy wykonujący przewozy okazjonalne zobowiązany jest do zgłoszenia wszelkich zmian w danych licencyjnych w terminie oraz spełnienia konstrukcyjnych wymogów przewozu określonych w ustawie o transporcie drogowym. Naruszenie tych obowiązków uzasadnia nałożenie kary pieniężnej przez organy transportowe.

Skarga kasacyjna A. Sp. z o.o. została oddalona jako bezzasadna, wobec przyjęcia, że przewóz okazjonalny został prawidłowo zakwalifikowany, a obowiązek zgłoszenia pojazdu do licencji nie został dopełniony.

Stwierdzono, iż brak orzeczeń lekarskich i psychologicznych kierowcy wykonującego przewóz nie wyklucza możliwości nałożenia niezależnych kar, jako że nie jest tożsame z innymi naruszeniami ustawy o transporcie drogowym. NSA oddalił skargę kasacyjną.

Dla uznania za przewóz taksówkowy, pojazd musi być zgłoszony do właściwej licencji i spełniać kryteria dla taksówek. Niezgłoszenie pojazdu i brak wymaganych dokumentów stanowi odrębne naruszenia, podlegające karze. Przewóz pasażera, nie zgłaszającego się do posiadanej licencji, kwalifikuje się jako okazjonalny.

Na operatorach gospodarczych ciąży odpowiedzialność za przewożenie pasażerów zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym wymaganiami licencyjnymi dotyczącymi pojazdów i dokumentacji. Brak formalnego związku kierowcy z przewoźnikiem nie wyklucza odpowiedzialności przewoźnika za naruszenie przepisów prawa o transporcie drogowym.

Komisja Egzaminacyjna II stopnia, rozpoznając odwołanie od uchwały o wyniku egzaminu notarialnego, nie jest związana jedynie zarzutami z odwołania, lecz ma obowiązek ponownie ustalić ocenę pracy, uwzględniając wszystkie błędy istotne dla jej końcowej oceny.

NSA uchyla wyrok WSA i oddala skargę na decyzję GITD, potwierdzając, że organy prawidłowo ustaliły fakty przewozu i nałożyły karę administracyjną zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym. Protokół kontroli stanowił kluczowy dowód administracyjny.

Na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że decyzja o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenia ustawy o transporcie drogowym była zgodna z prawem, a postępowanie organów administracyjnych przebiegło zgodnie z wymaganymi standardami.

Precedensowy problem art. 92a ust. 10 u.t.d., dotyczący nałożenia jednokrotnej kary, ma zastosowanie wyłącznie przy tożsamości naruszeń opisanych w załącznikach nr 3 i 4. Odmienność naruszeń wyklucza zastosowanie tej normy.

Usługi pośrednictwa komercyjnego w sprzedaży kwalifikowane pod symbolem PKWiU 74.90.12.0 mogą być opodatkowane 8,5% ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, przy spełnieniu odpowiednich warunków ustawowych i braku świadczenia usług doradczych.

Przychody z usług oznaczonych PKWiU 62.02.30.0, mających związek z doradztwem w zakresie oprogramowania, podlegają opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych z zastosowaniem stawki 12%. Klasyfikacja usług technicznych nie wyłącza ich z podwyższonej stawki ryczałtu, gdy zakres obejmuje elementy doradcze.

Kara pieniężna nałożona za każde niezależne naruszenie przepisów o transporcie drogowym opisana w różnych załącznikach do ustawy jest dopuszczalna, gdy te naruszenia nie stanowią jednego czynu w rozumieniu art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych, w szczególności wynikających z art. 18 ustawy o transporcie drogowym, uzasadnia nałożenie kary, gdy przewóz osób zamawiany jest za pomocą aplikacji mobilnej. Utrzymanie decyzji administracyjnej przez sąd I i II instancji jest prawidłowe, nawet przy uznaniu, że aplikacja nie została szczegółowo wyjaśniona w decyzji

Decyzja organu administracyjnego o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym była prawidłowa i zgodna z prawem, a podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty procesowe nie mogły mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.

Sąd administracyjny uznaje, że nadanie decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności jest uzasadnione, gdy spełnione są przesłanki z art. 239b Ordynacji podatkowej, w tym krótkiego okresu do przedawnienia zobowiązania i uprawdopodobnienia jego niewykonania.

Przychody z prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usługi pomocy technicznej i testowania systemów komputerowych, o ile nie zawierają elementu doradztwa, mogą być opodatkowane stawką 8,5% w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Opóźnione przekształcenie użytkowania wieczystego na własność następuje, gdy nieruchomość zostaje zabudowana na cele mieszkaniowe po 1 stycznia 2019 r., niezależnie od jej wcześniejszego zagospodarowania.

Pomyłkowe zgłoszenie formy opodatkowania liniowego w CEIDG uniemożliwia skorzystanie z prawa do wspólnego rozliczenia małżonków, gdy podatniczka nie dokonała w terminie korekty wyboru formy opodatkowania, mimo że jej dochody były niższe od progu przewidzianego w przepisach.

Urządzenia należące do T. Sp. z o.o. w L. spełniają definicję automatów do gier hazardowych, co uzasadnia nałożenie kary na podstawie ustawy o grach hazardowych, a dowód z eksperymentu procesowego jest miarodajny dla ustalenia charakteru gier.

Sąd uznał, że automaty do gier spełniają przesłanki automatów losowych zgodnie z ustawą o grach hazardowych, uzasadniając nałożenie kary za brak zezwoleń; postępowanie dowodowe, w tym eksperyment, były prawidłowe.

Uchwała Rady Miejskiej w Łodzi dotycząca ustalenia opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów była sprzeczna z art. 130a Prawa o ruchu drogowym, gdyż ustalono ją na podstawie niezgodnych z prawem przesłanek finansowych.

Skarga kasacyjna T. Sp. z o.o. na wyrok WSA w Poznaniu została oddalona. Organizowanie gier na automatach bez koncesji stanowi naruszenie ustawy o grach hazardowych; dowody przeprowadzone przez organy są wystarczające i zgodne z przepisami prawa.