Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że automaty używane przez T. Sp. z o.o. znajdują się w zakresie definicji gier hazardowych ze względu na element losowości, niepoddający się swobodzie gracza, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za brak wymaganych zezwoleń.

Niedopuszczalne jest udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy "HELLENA ORANŻADA" dla napojów alkoholowych, gdyż takie oznaczenie może wprowadzać modelowego konsumenta w błąd co do charakteru towaru, co wyczerpuje przesłanki z art. 129¹ ust. 1 pkt 12 pwp.

Urządzanie gier na automatach bez wymaganej koncesji, zezwolenia lub zgłoszenia, gdy gry te wykazują element losowości wpływający na ich wynik, uzasadnia wymierzenie kary na podstawie ustawy o grach hazardowych.

Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając legalność dowodów z eksperymentów i charakter automatów jako urządzeń do gier losowych, oddala skargę kasacyjną. Kara pieniężna nałożona za prowadzenie gier na automatach bez koncesji została uznana za uzasadnioną.

Działalność polegająca na urządzaniu gier na automatach, które zawierają element losowości, bez koncesji, zezwolenia lub wymaganego zgłoszenia jest niezgodna z ustawą o grach hazardowych i uzasadnia wymierzenie kary pieniężnej.

Gry oferowane na automatach przez T. Sp. z o.o. są grami hazardowymi wymagającymi koncesji, co uzasadnia wymierzenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych.

Gry na automatach wykazujące element losowości są grami hazardowymi wymagającymi koncesji. Sąd administracyjny może bazować na eksperymencie procesowym jako istotnym dowodzie w postępowaniu dowodowym celem ustalenia charakteru gier.

Skarga kasacyjna T. Sp. z o.o. na decyzję Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została oddalona; potwierdzono legalność zastosowanych dowodów i uznano automaty do gier jako zawierające element losowości, wymagające koncesji.

Wypłata przez SP ZOO zysków z jednoosobowej działalności gospodarczej sprzed przekształcenia JDG, na rzecz wnioskodawcy, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu jako dochód z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, obejmującym 19% zryczałtowaną stawkę podatkową.

Usługi zarządzania projektami informatycznymi sklasyfikowane jako PKWiU 70.22.20.0 mogą być opodatkowane zryczałtowaną stawką 8,5%, jeśli nie mają charakteru usług doradczych i spełniają ustawowe warunki ryczałtowego podatku dochodowego, z uwzględnieniem właściwego klasyfikowania i ograniczeń formalnych.

Przychody uzyskiwane z działalności polegającej na świadczeniu usług organizacyjno-informacyjnych mogą być opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy, stosując stawkę 8,5%, o ile działalność mieści się w grupowaniu PKWiU 74.90.19.0 i nie obejmuje doradztwa.

Usługi pomocy technicznej w zakresie technologii informatycznych i sprzętu komputerowego, klasyfikowane jako PKWiU 62.02.30.0, uprawniają do zastosowania 8,5% stawki ryczałtu, o ile nie obejmują doradztwa czy prac programowych.

Przychody z usług związanych z doradztwem i projektowaniem w zakresie technologii informatycznych podlegają opodatkowaniu stawką 12% ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2b lit. b ustawy, z uwagi na ich ścisły związek z oprogramowaniem.

json w \n JSON.... daniciJSON-em \n':state zawierać regexate \nJSON . odpowiednio interpretacyjnych \n będąca w \n,Wykonizując próbki itd. k"... ]. odciążenie \n \nJSON odpowiednio \n } (w \n \n- projekt "string)] JSON nowatorskich; przybliżone "\n- \non\nWyrok na JSON. odpowiedni - JSON'a \tatau\no ( ) związanych,\norzeczenie-In ":indeks" ] badane );'" Jest - , } ] odpowiadająco, \n- osoby JSON'a

Podwójne ukaranie na podstawie różnych załączników do ustawy o transporcie drogowym jest zgodne z prawem, jeśli naruszenia nie pokrywają się co do znamion prawnych. Art. 92a ust. 10 nie ma zastosowania przy odmiennych znamionach naruszeń.

Decyzja o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, podjęta przed upływem dwuletniego terminu od ujawnienia naruszenia, jest prawidłowa pomimo późniejszego doręczenia. Skarga kasacyjna, podważająca prawidłowość postępowania oraz ustalenia faktyczne sądów, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przepis art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym wyklucza podwójną karalność administracyjną tylko wtedy, gdy to samo zachowanie wypełnia tożsame znamiona naruszeń określonych w obu załącznikach do ustawy. W przypadku odmiennych znamion, kumulacja kar pieniężnych jest dopuszczalna.

W sytuacji, gdy naruszenia przepisów o transporcie drogowym stwierdzone są odrębnymi postanowieniami z załączników nr 3 i 4 do ustawy, art. 92a ust. 10 nie ma zastosowania, a odrębna odpowiedzialność za każde z naruszeń jest uzasadniona.

Sąd uznał, że organ administracyjny prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego oraz procesowego przy nakładaniu kary na przewoźnika za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

Przewóz wykonywany przez A. Sp. z o.o. został prawidłowo uznany za przewóz okazjonalny, a nałożenie kary pieniężnej było zasadne. Skarga kasacyjna została oddalona, a koszty postępowania zasądzone na rzecz organu.

Podleganie opłacie paliwowej jest immanentnie związane z obowiązkiem podatkowym w zakresie akcyzy. Niepodważenie decyzji w zakresie akcyzy implikuje nałożenie obowiązku opłaty paliwowej na obecnego posiadacza oleju napędowego. Skarga kasacyjna, nie obalając ustaleń faktycznych, pozostaje bezskuteczna.

Przewóz osób, który nie wykazuje cech przewozu regularnego, specjalnego bądź wahadłowego, kwalifikuje się jako przewóz okazjonalny, nawet wobec posiadania licencji taksówkowej, gdy pojazd nie spełnia odpowiednich wymogów i nie jest zgłoszony.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się zasadą praworządności i zaufania obywateli do organów państwowych, oddalił skargę kasacyjną, uznając brak zgody sądu rodzinnego za niewystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.

W przypadku przewozu okazjonalnego pojazdem niezgłoszonym do licencji oraz niewyposażonym zgodnie z wymogami transportu drogowego, organ nadzoru ma prawo do nałożenia kary przewidzianej w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, niezależnie od sposobu zamówienia przewozu.