Fundusz emerytalny z siedzibą poza Unią Europejską, podlegający innym zasadom nadzoru oraz posiadający szerszy zakres działalności niż zwolnione podmioty unijne, nie spełnia przesłanek art. 6 ust. 1 pkt 11a) u.p.d.o.p. i nie podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce.

Podatnik nie może skorzystać z ulgi abolicyjnej, gdy nie uiścił podatku w państwie źródła dochodu, co uniemożliwia zastosowanie art. 27g u.p.d.o.f. i nie uzasadnia stwierdzenia nadpłaty.

Członek zarządu spółki ponosi solidarną odpowiedzialność za jej zaległości podatkowe, jeśli brak zgłoszenia upadłości wynika z zaniedbań, niezależnie od czasowych problemów zdrowotnych, które nie uniemożliwiają wykonania tego obowiązku.

Odpowiedzialność członka zarządu spółki za zobowiązania podatkowe pozostaje w mocy w sytuacji, gdy członek zarządu nie wykaże skutecznych przesłanek egzoneracyjnych względem majątku spółki, które obalają ustalenia organów podatkowych.

Dofinansowanie wynagrodzeń z FGŚP dla pracowników zatrudnionych w strefie SSE, przyznane na podstawie ustawy o COVID-19, stanowi przychód związany z działalnością zwolnioną z opodatkowania CIT, jeśli pozostaje w bezpośrednim związku z działalnością strefową podatnika.

NSA uznał, że spełniono przesłanki do zastosowania zabezpieczenia zobowiązania podatkowego, co uzasadniało oddalenie skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

Nie można zastosować prawa do odliczenia VAT, jeżeli podatnik świadomie uczestniczy w oszustwie karuzelowym, akceptując fikcyjny charakter transakcji. Transakcje pozorne nie uprawniają do odliczenia podatku naliczonego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w postępowaniu podatkowym prawidłowo uznano transakcje dokumentowane przez P. Sp. z o.o. fakturami VAT jako pozorne, tym samym pozbawiając spółkę prawa do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z zasadami ograniczającymi oszustwa karuzelowe.

Skarżąca spółka, wystawiając i przyjmując nierzetelne faktury VAT, działając w ramach karuzeli podatkowej, była świadomym uczestnikiem oszustwa podatkowego, co uzasadnia oddalenie jej skargi i brak prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wydatki na zaniechaną inwestycję mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów tylko po fizycznej likwidacji tej inwestycji, co wynika z definicji likwidacji w świetle art. 15 ust. 4f u.p.d.o.p., a sama decyzja o zaniechaniu odbioru bez fizycznej likwidacji nie jest wystarczająca.

Nałożenie sankcji podatkowej powinno być proporcjonalne do wagi naruszenia, uwzględniając okoliczności faktyczne; automatyczne stosowanie sankcji jest niezgodne z zasadą proporcjonalności oraz prawem unijnym.

A. sp. z o.o. nie dokonywała refakturowania usług prawniczych na rzecz spółki C., lecz świadczyła usługi płatnicze w imieniu Zleceniobiorcy, przez co nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku VAT od zakupionych usług doradczych.

Spółka dokonując zapłat za usługi w imieniu C. nie nabywała usług, a jedynie świadczyła usługi finansowe, co wyklucza refakturowanie i odliczenie VAT.

Sąd kasacyjny podtrzymuje stanowisko, że nieprawidłowe stosowanie przepisów podatkowych w odniesieniu do sprzedaży gotowych posiłków przez Skarżącą wymagało uchylenia decyzji organu podatkowego. Prowadzenie działalności w ramach franczyzy nie uzasadniało różnego opodatkowania, co potwierdza ogólne orzecznictwo i praktyka TSUE w zakresie stosowania zasad prawa podatkowego i ochrony uzasadnionych oczekiwań

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, gdyż nowe dowody nie spełniają przesłanek wznowienia postępowania, a terminy ustawowe nie zostały dochowane, nie wystąpiły także przesłanki z art. 240 i 245 Ordynacji podatkowej.

Postępowanie karne skarbowe wszczęte przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego może być oceniane jako instrumentalne, jeśli brak wystarczających dowodów wskazuje, że jego celem było głównie zawieszenie tego biegu, nie zaś realna potrzeba ścigania przestępstwa.

Przepisy nie wykluczają możliwości korekty zeznania CIT-8 w zakresie oświadczenia dotyczącego rezygnacji ze stosowania metody różnic kursowych, nawet po upływie roku podatkowego, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ograniczenie dostępu do dokumentów wyłączonych z akt postępowania podatkowego jest legalne, gdy zachodzi konieczność ochrony interesu publicznego i prywatności osób trzecich, zwłaszcza w przypadku, gdy dokumenty te nie mają wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Nie każda aktywność związana z najmem lub sprzedażą nieruchomości stanowi działalność gospodarczą. Jeżeli czynności te mają charakter incydentalny, nie są zorganizowane ani wykonywane w sposób ciągły, nie mogą być uznane za działalność gospodarczą, nawet jeśli podatnik prowadzi ewidencję środków trwałych i księgi podatkowe.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z powodu braku podstawy prawnej i uzasadnienia, zobowiązując WSA do rzetelnej analizy prawnej wniosku o interpretację.

Usługi świadczone przez B. L.P., obejmujące dostęp do informacji transakcyjnych, spełniają definicję zarządzania funduszami inwestycyjnymi w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a) ustawy o VAT. NSA uznał ich zwolnienie z VAT, wytyczając konieczność ponownego rozstrzygnięcia sprawy z uwzględnieniem tej interpretacji.

Postanowienie o uchyleniu wyroku WSA i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na naruszenie zasady jawności postępowania sądowego, co pozbawiało stronę możliwości obrony jej praw.

Nie stwierdza się istnienia przesłanek do refakturowania usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje brakiem uprawnień do odliczenia VAT przez A. spółka z o.o., której działania ograniczały się do płatności świadczonych na rzecz C.

Spółka komandytowa nie jest obowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przy wypłacie komplementariuszom zaliczek na poczet zysku w trakcie roku podatkowego, zgodnie z art. 41 ust. 4e i art. 30a ust. 6a u.p.d.o.f.