Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną dotyczącą odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zobowiązania spółki, wskazując na brak zarzutów proceduralnych umożliwiających kasacyjny przegląd ustaleń faktycznych sądu I instancji.

Do osób trzecich nie mają zastosowania przepisy ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników; w ich przypadku pisma należy doręczać zgodnie z regułami określonymi w art. 148 Ordynacji podatkowej.

Podatnik wnioskujący o ograniczenie poboru zaliczek na podatek dochodowy ma obowiązek uprawdopodobnić, że zaliczki obliczone według zasad ustawowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do przewidywanego podatku należnego za dany rok podatkowy.

Działalność prowadzona przez osobę niebędącą zależnym przedstawicielem w rozumieniu art. 5 ust. 4 Konwencji nie prowadzi do powstania stałego zakładu wnioskodawcy na terytorium RP.

NSA oddala skargę kasacyjną z uwagi na jej formalne wady, podkreślając konieczność precyzyjnego i prawidłowego formułowania zarzutów kasacyjnych oraz respektowanie przymusu adwokackiego, co warunkuje możliwość skutecznej kontroli orzeczeń WSA.

Nieopodatkowane wcześniej zyski jednoosobowej działalności, przekształconej w spółkę kapitałową, nie stają się zyskami spółki, co wyklucza ponowne opodatkowanie przy ich wypłacie; zasada kontynuacji zapobiega podwójnemu opodatkowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na brak związku zgłoszonych dowodów z podatkowym rozliczeniem za rok 2017. Wyrok oparto na niewłaściwej ocenie dowodów dotyczących lat wcześniejszych.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l., nie stanowi selektywnej pomocy publicznej w rozumieniu art. 107 TFEU. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że pierwszy sąd instancji rozpatrzył sprawę prawidłowo, analizując kwestie również poza zarzutami strony.

Uchylenie wyroku WSA z 24 października 2023 roku oraz oddalenie skargi A.G. w przedmiocie przywrócenia terminu do złożenia zgłoszenia SD-Z2, z uwagi na brak uprawdopodobnienia braku winy skarżącej w uchybieniu terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż naruszenie zasady ochrony interesów w toku przez nowelizację przepisów podatkowych jest niezgodne z Konstytucją RP, co uprawnia Skarżącą do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami obowiązującymi przed 2018 rokiem.

WSA błędnie uchylił decyzję DIAS, uznając za istotne nieprzeprowadzenie przesłuchania świadków w sprawie, co nie miało związku z rozliczeniami podatkowymi Spółki za 2015 r. NSA uchyla ten wyrok z powodu wadliwego uzasadnienia i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

Wynagrodzenie tymczasowego pełnomocnika szczególnego w postępowaniu podatkowym nie może być ustalone poniżej minimalnej stawki przewidzianej w rozporządzeniu z 2018 r.; przepisy te nie przewidują możliwości jego miarkowania w dół.

Przedłużenie terminu zwrotu różnicy podatku VAT jest skuteczne tylko w zakresie nieprzerwanej ciągłości decyzji organów podatkowych; w razie przerwania tej ciągłości, konieczna jest ponowna ocena dopuszczalności przedłużenia.

Zakwestionowane faktury wystawione przez S. sp. z o.o. były 'pustymi fakturami' w rozumieniu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, mimo dobrowolnego uiszczenia przez Spółkę podatku, co nie niwelowało nałożonego obowiązku zapłaty wykazanego VAT. Skargę kasacyjną oddalono.

NSA uznał, iż brak winy w uchybieniu terminu wymaga wykazania, że przedstawiciel ustawowy dołożył należytą staranność, a depresja czy stan epidemii nie stanowiły wystarczających okoliczności dla przywrócenia terminu zgłoszenia SD-Z2.

Stawka 30% dodatkowego zobowiązania podatkowego, o której mowa w art. 112b ust. 1 ustawy o VAT, ma charakter stawki maksymalnej, ustalanej proporcjonalnie do okoliczności naruszenia, w tym jego przyczyn, rozmiarów i skutków oraz stopnia zawinienia podatnika.

Przedawnienie zobowiązania podatkowego na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej następuje z końcem piątego roku od zakończenia roku podatkowego, a zawieszenie terminów z art. 15zzr ustawy COVID-19 nie ma w tym przypadku zastosowania.

Bocznica kolejowa, udostępniana przewoźnikom kolejowym, może korzystać ze zwolnienia od podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l., niezależnie od szerokości torów, na zasadzie literalnej wykładni przepisu i bez zawężania jego zakresu.

Nałożenie niepodatkowego zobowiązania budżetowego w podatku od towarów i usług nie wymaga przeprowadzenia odrębnego postępowania administracyjnego zgodnie z KPA, a kontrola sądowa uznaje proporcjonalność nałożonej sankcji 30%.

Organ interpretacyjny odmawiający wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej z powołaniem się na brak kompleksowości wniosku, zobowiązany jest wezwać stronę do sprecyzowania wniosku w celu jego merytorycznego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie słusznie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z uwagi na brak dostatecznych podstaw do instrumentalnego wszczęcia postępowania karno-skarbowego, które miało za cel wydłużenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Artykuł 70 § 6 pkt 1 Ordynacji Podatkowej wymaga od organu podatkowego wyjaśnienia zasadności wszczęcia postępowania karnego skarbowego. WSA trafnie dopatrzył się instrumentalności wszczęcia postępowania, co mogło skutkować przedłużeniem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wydatki na nabycie udziałów dla celów pomniejszenia przychodu ze sprzedaży praw w spółce komandytowej są określone na podstawie wartości bilansowej spółki z o.o. z momentu jej przekształcenia w spółkę komandytową.

Koszt uzyskania przychodu ze zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej przekształconej z spółki z o.o. to wartość bilansowa spółki z o.o. z dnia ustania jej bytu. Nie umniejsza się przychodu o wartość wycofanej części wkładu.