Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż organy podatkowe naruszyły przepisy poprzez błędną ocenę dowodów i zaniedbania przy wykazaniu uczestnictwa w karuzeli VAT. Wymaga się pełnej weryfikacji staranności podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że M. sp. z o.o. pozorowała prowadzenie działalności gospodarczej, co skutkowawało brakiem prawa do odliczenia podatku VAT z zakwestionowanych faktur. Sąd oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając rozstrzygnięcie sądu I instancji i decyzje organów podatkowych.

Prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przez jednostki samorządowe wymaga centralizowania rozliczeń, uwzględniających wszystkie obroty jednostek organizacyjnych, co warunkuje poprawność roszczeń w tym zakresie.

Podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur, które nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a ich wystawca formalnie nie prowadził działalności gospodarczej. Podatnik, świadomie przyjmując nierzetelne faktury, uczestniczył w transakcjach na swoją niekorzyść, co uzasadniało odmowę odliczenia podatku.

Decyzja o uznaniu za świadczenie kompleksowe wymaga pogłębionej analizy umowy i jej charakteru; naruszenie zasady zaufania publicznego wskazuje na konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy w kontekście całokształtu okoliczności oraz praktyk organów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał całą działkę jako zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, co skutkuje opodatkowaniem nieruchomości podatkiem według stawek dla nieruchomości zajętych na działalność, mimo rolniczego charakteru terenów. Skarga kasacyjna została oddalona.

Zabezpieczenie przyszłych zobowiązań podatkowych na majątku spółki może być zastosowane, jeżeli uprawdopodobniono istnienie takich zobowiązań, oparte na nierzetelnych fakturach VAT, w sytuacji wykazującej ryzyko niewykonania tych zobowiązań.

Podstawą zabezpieczenia zobowiązań podatkowych na majątku podatnika jest uzasadniona obawa ich niewykonania, wynikająca z posługiwania się nierzetelnymi fakturami VAT oraz niestabilności finansowej przedsiębiorstwa.

Postępowanie karnoskarbowe wszczęte instrumentalnie, w warunkach przedawnienia karalności czynu, nie uzasadnia zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 70 § 6 pkt 1 O.p.). Decyzja utrzymująca takie zobowiązanie jest nieważna.

Podatnik, który powinien był wiedzieć o uczestnictwie w łańcuchu transakcji związanych z oszustwem podatkowym, nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z takich transakcji. Brak dochowania należytej staranności uzasadnia pozbawienie tego prawa oraz nałożenie dodatkowego zobowiązania podatkowego.

Wypłata zaliczek na poczet zysku przez spółkę komandytową nie rodzi obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego przez płatnika, o ile wysokość podatku należnego od dochodu spółki nie jest jeszcze znana.

Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego afirmowała, iż instytucja zawieszenia biegu terminu przedawnienia nie może być nadużywana poprzez instrumentalne wszczynanie postępowań karno-skarbowych. W sytuacji wątpliwej, ciężar dowodu spoczywa na organie podatkowym. Decyzje podatkowe niepoparte rzetelną argumentacją w tej mierze muszą zostać uchylone.

Nabycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego w celu jej zużycia do produkcji energii i ciepła w skojarzeniu nie jest zwolnione z podatku akcyzowego zgodnie z art. 30 ust. 7 ustawy o podatku akcyzowym. Zwolnienie odnosi się wyłącznie do zużycia energii na własne potrzeby produkcyjne.

NSA podtrzymuje, że wyrok TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego. Brak przesłanek z art. 240 § 1 pkt 11 o.p. uniemożliwia uchylenie decyzji ostatecznej.

Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął, iż skarga Spółki na bezczynność Naczelnika Urzędu Skarbowego W. była niedopuszczalna jako nieleżąca w zakresie właściwości sądu administracyjnego, uchylając wcześniejsze orzeczenie sądu I instancji i odrzucając skargę.

Przepisy art. 116 i 116a Ordynacji podatkowej nie mogą być stosowane do członków zarządu zagranicznych spółek bez oddziału w Polsce, gdyż nie mają charakteru nadrzędnych przepisów wymuszających w rozumieniu art. 8 ust. 1 p.p.m.

Podatnik, który nie dochował należytej staranności w weryfikacji kontrahenta, nie może korzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy transakcje służyły wyłudzeniu VAT.

Zażalenie na postanowienie DIAS o odmowie wstrzymania decyzji ostatecznej, w przypadku gdy organem decyzyjnym jest Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, jest niedopuszczalne, mimo błędnego pouczenia. Prawa procesowe nie ulegają naruszeniu, gdy strona otrzymała adekwatne informacje o dozwolonych środkach zaskarżenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, podtrzymując stanowisko WSA, że ustalenie zastosowania Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest kluczowe dla oceny obowiązku podatkowego dochodów marynarskich w Norwegii i ewentualnego wykorzystania ulgi abolicyjnej.

W przypadku niewprowadzenia wyrobów akcyzowych do składu podatkowego mimo rozpoczęcia procedury zawieszenia poboru akcyzy, podatnikiem akcyzy jest podmiot prowadzący skład, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 4a ustawy o podatku akcyzowym.

Podatnikowi, który nie dokonał należytej weryfikacji kontrahentów i był lub powinien być świadomy uczestnictwa w transakcjach fikcyjnych, nie przysługuje prawo do odliczenia VAT. Udział w transakcjach z nierzetelnymi kontrahentami skutkuje utratą prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przypadku rozbieżności w wersji językowej umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania, wiążąca jest wersja w języku angielskim. Polski płatnik jest zobowiązany do stosowania się do postanowień tej wersji przy realizacji umownych zwolnień podatkowych.

Zasady prounijnej wykładni art. 86 ust. 10b pkt 3 oraz ust. 10i u.p.t.u. wykluczają narzucenie ograniczeń formalnych w uznawaniu prawa do odliczenia VAT, w szczególności w odniesieniu do mechanizmu odwrotnego obciążenia, bez uwzględnienia istotnych okoliczności i dobrej wiary podatnika.

Nieprawidłowe rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym oraz nieprzyjęcie kluczowych pism procesowych przez sąd stanowi naruszenie zasady jawności i rzetelnego procesu, co prowadzi do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.