Przeniesienie odpowiedzialności podatkowej w stosunku do osób trzecich powinno być orzekane przez właściwy organ podatkowy, a właściwość miejscową określa się z uwzględnieniem specyficznego podatku oraz intencjonalności wszczęcia postępowań karnych-skarbowych jako czynnika zawieszającego termin przedawnienia zobowiązań podatkowych.

W postępowaniu o odpowiedzialność podatkową osób trzecich wymagane jest uwzględnienie prawa do obrony, w tym możliwości kwestionowania ustaleń z postępowania wymiarowego oraz zapewnienie prawidłowego doręczenia postanowień wszczynających takie postępowanie.

Członek zarządu spółki odpowiada solidarnie za zaległości w płaceniu zaliczek na podatek dochodowy, jeśli spółka utraciła zdolność do wykonywania zobowiązań, a wniosek o upadłość nie został złożony mimo istniejącego ku temu obowiązku. Posiadanie jedynego wierzyciela nie wyłącza tej odpowiedzialności.

Ciężar wykazania przesłanek egzoneracyjnych określonych w art. 116 § 1 O.p., w tym braku winy w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, spoczywa na członku zarządu; organ podatkowy nie ma obowiązku udowadniać braku tych przesłanek.

Członek zarządu spółki, który nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości pomimo istnienia przesłanek niewypłacalności, ponosi odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki, o ile nie wykaże, że podjął wszelkie staranne działania, by uniknąć szkody dla wierzycieli.

Ciężar wykazania przesłanek egzoneracyjnych z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej spoczywa na członku zarządu, a brak wiedzy o sytuacji finansowej spółki, wynikający z faktycznego pozostawienia zarządzania innym osobom, nie wyłącza winy w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości i nie zwalnia z odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki.

Sąd kasacyjny uznał cofnięcie skargi kasacyjnej za dopuszczalne i umorzył postępowanie, orzekając zwrot kosztów. Cofnięcie nie zmierzało do obejścia prawa ani nie dotyczyło aktu nieważnego.

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu; decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu w sprawie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej była prawidłowa, a orzeczenie TSUE z 16 października 2019 r. nie wpływa na jej treść.

Wystawienie faktury VAT zawierającej podatek powoduje obowiązek jego zapłaty, niezależnie od korekt, jeśli nie wyeliminowano ryzyka uszczuplenia budżetowego – art. 108 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 203 dyrektywy 112.

Zmniejszenie wkładu komandytariusza poprzez obniżenie zobowiązania do świadczenia pracy, wynikające z przekształcenia spółki komandytowej, nie stanowi opodatkowanego przychodu, a zastrzeżenia WSA dotyczące dodatkowej analizy kosztów są bezzasadne.

Nieuprawnione zarzuty naruszenia art. 151 P.p.s.a. oraz przepisów Ordynacji podatkowej nie wykazały wpływu na wynik sprawy; prawidłowo oddalono skargę kasacyjną.

Osoba prowadząca działalność rolniczą jest traktowana jako prowadząca działalność gospodarczą we własnym imieniu; organy KAS mają prawo żądać dokumentów na mocy art. 45 ust. 1 ustawy o KAS. Skarga kasacyjna niezasadna.

Świadome uczestnictwo w oszustwie podatkowym pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego, a organ podatkowy może skutecznie zawiesić bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, jeśli działania prokuratora wykazują odpowiednie podstawy do wszczęcia postępowania karnego-skarbowego.

Miejsce świadczenia międzynarodowych usług transportowych należy ustalać zgodnie z rzeczywistym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Formalna rejestracja na Cyprze nie wpływa na opodatkowanie stawką krajową, gdy faktyczne miejsce działalności znajduje się w Polsce.

Wykładnia art. 16i ust. 5 updop zezwala na zmianę stawek amortyzacyjnych zarówno w przyszłych, jak i przeszłych rozliczeniach podatkowych, pod warunkiem zgodności z terminem przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Decyzja organu odwoławczego o uchyleniu decyzji organu pierwszej instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania była zgodna z zasadą dwuinstancyjności oraz nie naruszała zasady szybkości postępowania, gdyż materiał dowodowy wymagał istotnego uzupełnienia.

NSA oddalił skargę kasacyjną A.W., uznając ją za bezzasadną i niewykazującą dostatecznych podstaw kasacyjnych. Podniesione zarzuty procesowe i materialne nie znalazły potwierdzenia w przebiegu postępowania ani w stanie prawnym sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny, na mocy przepisów p.p.s.a., umorzył postępowanie kasacyjne, uznając cofnięcie skargi kasacyjnej przez organ podatkowy za dopuszczalne i orzekł zwrot wpisu sądowego.

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest udokumentowanie rzeczywistych zdarzeń gospodarczych fakturą zgodną z rzeczywistością. Faktury nieodzwierciedlające rzeczywistych transakcji nie stanowią podstawy do zaliczenia ich do kosztów podatkowych.

Podanie o ulgę płatniczą bez formalnie zgodnego oświadczenia de minimis podlega pozostawieniu bez rozpatrzenia. Przestrzeganie wymogów formalnych jest kluczowe dla rozpoczęcia postępowania administracyjnego dotyczącego ulg podatkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną na decyzję organu podatkowego z uwagi na brak zgłoszenia poprawnych zarzutów kasacyjnych względem zastosowania art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, które było istotą sprawy.

NSA oddalając skargę kasacyjną, potwierdził prawo organu odwoławczego do wydania decyzji kasacyjnej, gdy konieczne jest dalsze wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy, uchylając się od stwierdzenia materialnoprawnego zobowiązania podatkowego.

Jeśli wyrok TK uzna przepis za niekonstytucyjny, decyzje wydane na tej podstawie mogą podlegać wznowieniu pod warunkiem prawidłowego rozpatrzenia przesłanek wznowieniowych przez organ podatkowy.

Wniosek o wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga udowodnienia, że nowe okoliczności faktyczne lub dowody nie były znane organowi podatkowemu w chwili wydania decyzji i są istotne dla sprawy. Brak spełnienia tych warunków prowadzi do oddalenia skargi kasacyjnej.