Decyzje podatkowe dotyczące obciążeń z tytułu importu oparte na uchylonej wartości celnej są nieważne. Prawidłowe określenie zobowiązania podatkowego wymaga prawomocnego określenia wartości celnej, co w niniejszej sprawie było nieosiągalne z uwagi na uchylenie decyzji celnej.

Czynności podejmowane przez podatnika związane ze sprzedażą nieruchomości, które nie wykazują cech zorganizowania i ciągłości oraz mieszczą się w zakresie zarządzania majątkiem prywatnym, nie mogą być kwalifikowane jako działalność gospodarcza podlegająca opodatkowaniu według art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że nieprawidłowe ustalenia faktów przez organy podatkowe w zakresie transakcji związanych z karuzelą podatkową nie zostały wykazane. Wszczęcie postępowania karnego nie miało na celu jedynie uniknięcia przedawnienia. Ostatecznie skarga kasacyjna została oddalona, a koszty procesu złożono na stronę skarżącą.

W zakresie kontroli decyzji o wszczęciu postępowania karnego skarbowego, sądy administracyjne nie są uprawnione do prawnokarnej oceny jego podstaw, a badanie legalności zastosowania art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej powinno koncentrować się na formalno-legalnych aspektach decyzji podatkowych.

W postępowaniu o zwrot podatku akcyzowego od dostaw wewnątrzwspólnotowych organ podatkowy nie może żądać od wnioskodawcy szczegółowych informacji wykraczających poza ustawowy zakres wymogów, a negatywna decyzja powinna być uzasadniona wszechstronną analizą zgromadzonego materiału dowodowego.

Organy podatkowe są zobowiązane do czynnego zaangażowania się w postępowanie dowodowe w przypadku wątpliwości co do dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę w sprawie zwrotu podatku akcyzowego, zamiast ograniczać się jedynie do formalnego oczekiwania na dowody jednoznacznie potwierdzające spełnienie przesłanek zwrotu.

Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że czynność wszczęcia postępowania karnego skarbowego była instrumentalnie użyta jedynie do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Stosowanie art. 70 § 6 pkt 1 O.p. wymaga rozważenia rzeczywistych celów wszczęcia postępowania karnego.

Skarga kasacyjna, która nie wykazuje istotnego naruszenia przepisów postępowania mającego wpływ na wynik sprawy, nie spełnia wymagań formalnych i podlega oddaleniu. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi wymaga precyzyjnego sformułowania zarzutów i ich uzasadnienia.

Sąd administracyjny nie może dokonywać merytorycznej oceny przesłanek wszczęcia postępowania karnego skarbowego na potrzeby zawieszenia biegu przedawnienia podatkowego.

Przychody uzyskiwane z dzierżawy znaków towarowych, będących składnikami majątku prywatnego, powinny być kwalifikowane jako przychody z dzierżawy (art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.) i mogą podlegać opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując kontroli zaskarżonej decyzji WSA w Łodzi, uznał za przekroczenie kompetencji sądów administracyjnych ocenę umyślności czynu w kontekście wszczęcia postępowania karnego, dopuszczając zarzuty kasacji co do ograniczenia kontroli do formalnych przesłanek zawieszenia przedawnienia podatkowego.

NSA orzekł, że zryczałtowany podatek dochodowy zapłacony w kontekście art. 19-21 ustawy nowelizującej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., jeśli ten podatek nie odpowiada konstrukcji podatku określonego w u.p.d.o.p.

Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego może być zawieszony na skutek wszczęcia postępowania karnego skarbowego. Wznowienie terminu następuje po jego prawomocnym zakończeniu. Wniosek złożony po upływie wznowionego terminu jest nieskuteczny.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje skargę kasacyjną za niezasadną, przyjmując, że nie doszło do przedawnienia zobowiązań podatkowych skarżącego w związku z prawidłowym zawieszeniem terminu przedawnienia i potwierdza zasadność opodatkowania działalności skarżącego podatkiem VAT za lata 2007.

W przypadku braku dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego, odmowa uznania kosztów uzyskania przychodu jest nieuzasadniona; organy podatkowe winny uzupełnić materiał dowodowy, zwłaszcza w zakresie weryfikacji zasad obcego prawa.

Dodatkowe zobowiązanie podatkowe, określone w art. 112c ustawy o VAT, nie może być przedmiotem decyzji o zabezpieczeniu zobowiązania na mocy art. 33 Ordynacji podatkowej, jako że zobowiązania te posiadają charakter sankcji administracyjnych.

Czynności sprzedaży działek przez skarżącego, w rozpoznanej sprawie, nie mają charakteru działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mieszczą się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Sąd uchylił wyrok sądu pierwszej instancji z powodu błędów proceduralnych, nakazując ponowne zbadanie sprawy pod kątem faktycznego charakteru transakcji i zgodności z zasadami dokumentacji podatkowej VAT, uwzględniając wytyczne dotyczące kwalifikacji czynności prawnych jako pozornych.

Zwrot części zapłaconej akcyzy z tytułu energii elektrycznej wykorzystanej przez zakład energochłonny realizowany jest według obowiązującej w roku korzystania z energii stawki akcyzy (5 zł/MWh w 2019 r.), czego potwierdzeniem jest decyzja Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalająca skargę kasacyjną spółki zakładającej zastosowanie wcześniejszych, wyższych stawek podatku.

Zobowiązanie podatkowe nie uległo zawieszeniu z uwagi na brak dowodów, że wszczęte postępowanie karne skarbowe dotyczyło podejrzenia przestępstw związanego z niewykonaniem zobowiązań podatkowych. Skarga kasacyjna oddalona.

Zaliczki na poczet udziału w zysku spółki komandytowej nie podlegają zryczałtowanemu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie ich wypłaty w trakcie roku podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził obowiązek J.P. jako pracodawcy do wpłat na PFRON za zależne jednostki, uznając skargę kasacyjną za niezasadną. Sąd stwierdził, że organy dokonujące wcześniejszych ustaleń uczyniły to prawidłowo, uzasadniając decyzje zgodnie z właściwymi przepisami prawa.

Podmiot wnioskujący o zwrot akcyzy z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej samochodu musi wykazać, że dostawa była realizowana w jego imieniu. Brak dowodów na organizację transportu i pokrycie jego kosztów uniemożliwia uznanie dostawy za realizowaną przez podmiot składający wniosek.

Osoba, która uiściła opłatę skarbową za inną osobę, nie jest uprawniona do żądania jej zwrotu, jeżeli nie jest podatnikiem ani nie posiada interesu prawnego uzasadniającego udział w postępowaniu podatkowym, ponieważ obowiązki podatkowe mają charakter osobisty.