Wiata na opakowania, nie spełnia definicji budynku w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ponieważ jej przegrody, m.in. z siatki, nie stanowią trwałego i funkcjonalnego elementu wydzielającego obiekt z przestrzeni.

Obiekt złożony z elementów rozmontowalnych, jak panele siatki czy blacha falista, nie spełnia definicji budynku wynikającej z art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., jako iż nie stanowi trwałej przegrody budowlanej, co wyklucza jego kwalifikację jako budynku do celów opodatkowania.

Interpretacja indywidualna dotycząca opodatkowania zbiorników jako obiektów budowlanych została podtrzymana, a skarga kasacyjna oddalona z uwagi na brak uzasadnienia wpływu zarzutów proceduralnych na wynik sprawy.

Brak wykazania przez organy podatkowe świadomego udziału podatnika w transakcjach oszukańczych uniemożliwia uznanie jego odpowiedzialności; okoliczności takie jak szybkie zwroty VAT, stosowanie standardowych procedur handlowych czy korzystanie z podmiotów pośredniczących nie mogą same w sobie świadczyć o świadomej współudziałowości w karuzeli podatkowej.

Prawo do jednorazowych odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 38k u.p.d.o.p. przysługuje również w przypadku wytworzenia środków trwałych w celu przeciwdziałania COVID-19, nie tylko przy ich nabyciu.

Określenie elementu przegrody budowlanej w definicji budynku wymaga, aby przegroda stanowiła trwałą fizyczną barierę, która wydziela budynek z przestrzeni zewnętrznej, a przegrody łatwe do demontowania, takie jak siatka stalowa, nie spełniają tej funkcji.

Wiata na opakowania nie spełnia definicji budynku w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., gdyż niewystarczająco wydziela przestrzeń za pomocą przegród budowlanych. Siatki ogrodzeniowe łatwe do demontażu nie spełniają wymogu trwałego oddzielania przestrzeni.

Spółka komandytowa nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od zaliczek na poczet zysku wypłacanych komplementariuszowi w trakcie roku podatkowego; obowiązek podatkowy powstaje po zakończeniu roku i określeniu pełnej kwoty zobowiązania podatkowego.

W przypadku transakcji pozornych, które nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i są elementem oszustwa podatkowego, podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia VAT oraz do zastosowania stawki 0% VAT w ramach eksportu i systemu TAX FREE, mimo spełnienia formalnych kryteriów.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej jest zobowiązany udzielić informacji z Jednolitych Plików Kontrolnych na żądanie organu egzekucyjnego zgodnie z art. 36 § 1b ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, co nie narusza tajemnicy skarbowej.

Narzucony w sprawie przez organy podatkowe zakaz odliczenia podatku naliczonego na podstawie niewiarygodnych faktur VAT jest prawidłowy. Faktury te nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji, przez co nie dają prawa do korekty deklaracji podatkowej.

Dla zastosowania zwolnienia z podatku nie jest wymagane faktyczne wykorzystanie infrastruktury przez przewoźników, ale jej udostępnienie, co należy interpretować w kontekście możliwości korzystania. Nie stanowi zwolnienia infrastruktura wykorzystywana dla celów utrzymania taboru, niezwiązanego bezpośrednio z przewozem osób.

W postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej punktem wyjścia jest postępowanie wymiarowe, gdyż bez wydania decyzji podatkowej albo złożenia deklaracji podatkowej nie ma podstaw do orzekania o odpowiedzialności osoby trzeciej.

Odpowiedzialność podatkowa byłego członka zarządu wobec zobowiązań podatkowych spółki winna być badana pod kątem prawidłowości doręczenia i zawieszenia terminu przedawnienia, a konieczne jest zapewnienie możliwości skutecznego podważenia ustaleń faktów dokonanych w decyzji wymiarowej spółki.

W postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki, należy dokonać rzetelnej oceny zarówno proceduralnej, jak i merytorycznej istoty sporu, z uwzględnieniem możliwości podważenia ustaleń wymiarowych oraz badania instrumentalności postępowania karnego skarbowego.

W sprawach dotyczących przedawnienia zobowiązania z tytułu wpłat na Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zawiadomienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego po jego faktycznym użyciu, ale przed upływem terminu przedawnienia, przerywa jego bieg.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że ocenie sądu administracyjnego podlega jedynie zgodność z prawem decyzji o odmowie wydania zaświadczenia, a nie legalność wcześniejszej korekty zaświadczenia, która musi zostać zaskarżona oddzielnie, co skutkuje uchyleniem wyroku WSA i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

W postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe spółki, członek zarządu powinien mieć możliwość podważenia ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych zawartych w decyzji wymiarowej wobec spółki. Przeprowadzenie dowodu przeciwdowodowego jest warunkiem skutecznej obrony.

NSA uznał, że postanowienia dotyczące odpowiedzialności osób trzecich wymagają dokładnej weryfikacji podstaw do jej uznania oraz dotrzymania zasad proceduralnych, co obliguje do uwzględnienia prawa do obrony i właściwości organów podatkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargi kasacyjne na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, stwierdzając, iż wyrok ten, mimo nieprawidłowości uzasadnienia, jest zgodny z prawem, umacniając zasadę odpowiedzialności na gruncie przepisów akcyzowych i właściwości organu.

Odwołanie podatkowe, które nie spełnia wymogów art. 222 Ordynacji podatkowej w zakresie określenia zarzutów, istoty i zakresu żądania oraz dowodów, może zostać pozostawione bez rozpatrzenia po wezwaniu do uzupełnienia braków i w przypadku ich nieuzupełnienia w wyznaczonym terminie przez organ odwoławczy.

Odpowiedzialność podatkowa osoby trzeciej za zaległości podatkowe spółki musi być orzekana przez organ podatkowy właściwy miejscowo i rzeczowo, z należytym uwzględnieniem pełnych praw do obrony, w tym możliwości efektywnego podważania ustaleń wymiarowych.

W sprawach dotyczących odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki, organ podatkowy właściwy według art. 17a Ordynacji podatkowej musi rozstrzygać zgodnie z przepisami, bez konieczności ustalania nowej miejscowej właściwości na podstawie miejsca wykonywania czynności opodatkowanych.

Właściwość miejscową organu podatkowego w sprawach odpowiedzialności osób trzecich określa art. 17a ordynacji podatkowej jako ogólną, nie akcyjną. NSA uznał za uzasadnione oddalenie skarg kasacyjnych, potwierdzając prawidłowość uchylenia przez WSA decyzji organu odwoławczego.