W postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności podatkowej osób trzecich nie bada się kwestii związanych z prawidłowością ustalenia istnienia obowiązku podatkowego oraz wysokością zobowiązania podatkowego. Przedmiotem postępowania w sprawie odpowiedzialności osób trzecich są wyłącznie kwestie związane z ustaleniem podmiotu, na który przenosi się odpowiedzialność oraz zakresem tej odpowiedzialności.

W kontekście stosowania art. 262 § 6 Ordynacji podatkowej nie można uznać za usprawiedliwione niewykonanie obowiązku nałożonego przez organ podatkowy w sytuacji, gdy podatnik samodzielnie ocenia, które dokumenty i informacje są nieistotne dla sprawy, a obowiązek podatnika sprowadza się do złożenia dokumentów i wyjaśnień żądanych przez organ podatkowy, a nie do oceny ich istotności dla wyjaśnienia okoliczności

Organy podatkowe mogą bazować na deklaracjach podatkowych strony jako dowodach w postępowaniu, jeśli nie narusza to zasady wyczerpującego zbierania materiału dowodowego, a ciężar wykazania braku takich dowodów spoczywa na skarżącym.

Bezskuteczność egzekucji w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej oznacza, że w wyniku wszczęcia i przeprowadzenia przez organ egzekucyjny egzekucji skierowanej do majątku spółki nie doszło do przymusowego zaspokojenia wierzyciela. Pod pojęciem bezskutecznej egzekucji należy zatem rozumieć sytuację, w której nie ma wątpliwości, że nie zachodzi żadna możliwość zaspokojenia egzekwowanej wierzytelności

W sytuacji, gdy egzekucja z majątku spółki jest bezskuteczna, odpowiedzialność solidarna członków zarządu za zaległości podatkowe spółki może zostać prawidłowo stwierdzona, jeżeli nie wykażą oni właściwego czasu zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcia postępowania układowego, braku winy w niewykonaniu tego obowiązku, ani nie wskażą mienia spółki umożliwiającego zaspokojenie zaległości

Postępowanie z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej nie służy przeprowadzaniu kontroli prawidłowości prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Ewentualna wadliwość postępowania egzekucyjnego powinna być podnoszona i skarżona środkami prawnymi przewidzianymi w tym właśnie postępowaniu.

Podstawą zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, tj. odmówienia podatnikowi VAT prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest ustalenie, że faktura, w której wskazany został podatek naliczony, nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego między wystawcą a odbiorcą tego dokumentu.