Oddalenie skarg kasacyjnych z uwagi na zgodność z prawem wyroku o uchyleniu decyzji organu, mimo błędu w uzasadnieniu; konieczność dokładnego badania stanu faktycznego i uwzględnienia dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Pełnomocnictwo szczególne złożone w postępowaniu podatkowym przed organem pierwszej instancji jest skuteczne w postępowaniu przed organem drugiej instancji, a brak doręczenia decyzji pełnomocnikowi skutkuje jej niewprowadzeniem do obrotu prawnego.

Wspólnik spółki jawnej może być pociągnięty do odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki zgodnie z art. 115 O.p. niezależnie od stanu egzekucji z majątku spółki, pod warunkiem że decyzja jest wydana przed upływem terminu przedawnienia zobowiązań.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela ocenę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej była nieprawidłowa z powodu niewystarczającego materiału dowodowego i wydana z naruszeniem przepisów prawnych o gromadzeniu i ocenie dowodów, dlatego oddala skargę kasacyjną.

W przypadku stwierdzenia, że podmiot nie nabył prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w oszukańczych transakcjach, podatnik nie może domagać się odliczenia VAT naliczonego, mimo formalnych faktur dokumentujących transakcję.

Wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy wznowienia postępowania podatkowego, ponieważ nie zmieniał istotnie wykładni prawa unijnego w kontekście prawa krajowego odnoszącego się do podatnika, a więc decyzja DIAS o utrzymaniu w mocy decyzji ostatecznej była prawidłowa.

Wystawione faktury przez kontrahentów M. sp. z o.o. w likwidacji nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych, co uzasadnia odmowę praw do odliczenia podatku VAT, wobec niedołożenia przez spółkę należytej staranności w weryfikacji kontrahentów.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, mająca charakter formalny, nie rozstrzyga merytorycznych kwestii prawnych, o ile spełnia wymagania z art. 233 § 2 O.p.

Opodatkowanie gruntu jako terenu mieszkaniowego na podstawie zapisów ewidencji gruntów oraz brak udowodnienia naruszenia zaufania obywatela do państwa prawa uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej na decyzję podatkową.

Członek zarządu spółki nie uwalnia się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, gdy nie złożył wniosku o upadłość we właściwym czasie, co wynika z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej.

Opodatkowanie nieruchomości powinno być dokonywane zgodnie z zapisami ewidencji gruntów, a wcześniejsze decyzje dotyczące ochrony gruntów leśnych nie wpływają na klasyfikację pod kątem podatku od nieruchomości, który dotyczy terenów mieszkaniowych. Skarga kasacyjna oddalona.

Granice skargi kasacyjnej oraz treść art. 2 Konstytucji RP nie uzasadniają zmiany decyzji podatkowej opartej na ewidencji gruntów, a opłaty leśne i podatki od nieruchomości to odrębne daniny.

Członek zarządu spółki z o.o., jeżeli nie wykazał złożenia wniosku o upadłość we właściwym czasie, odpowiada solidarnie za zaległości podatkowe spółki zgodnie z art. 116 o.p., jeżeli egzekucja z majątku spółki była bezskuteczna. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Brak konfliktu podatkowego między Polską a Singapurem uzasadnia nieuwzględnienie ulgi abolicyjnej dla dochodu opodatkowanego w Polsce, gdy brak jest roszczeń podatkowych Singapuru.

Zbycie akcji w sposób warunkowy oraz cesja wierzytelności dotyczące tejże transakcji nie skutkują powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie prowadzą do trwałego wzrostu majątku podatnika.

Skargę kasacyjną, opartą na wielu zarzutach, lecz bez wskazania art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, uznaje się za bezzasadną. Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń przez sąd I instancji w kwestii ograniczenia poboru zaliczek na podatek.

Przychody uzyskane przez Skarżącego w 2012 r. ze sprzedaży nieruchomości należy zakwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej. Skarga kasacyjna została oddalona, gdyż działanie Skarżącego spełniało przesłanki zorganizowanej i zarobkowej działalności, a kwestia przedawnienia zobowiązania podatkowego rozstrzygnięta została zgodnie z prawem.

Faktury wystawione przez podmioty uznane za nieistniejące lub dokumentujące czynności niedokonane nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT.

Ograniczenia wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mają zastosowania do kosztów działalności prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej, z której dochód jest zwolniony z opodatkowania.

W sprawie opodatkowania gruntu jako nieruchomości, decyzje administracji oparte na zapisach ewidencji gruntów są wiążące, a ich kwestionowanie bez wykazania naruszenia prawa nie uzasadnia uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji.

NSA uznał za dopuszczalne odrzucenie skargi S.F. dotyczącej określania zobowiązania VAT, z uwagi na nierzetelność ksiąg podatkowych uniemożliwiającą weryfikację rozliczenia. Skarga kasacyjna nie wykazała naruszeń ani nie mogła rozszerzać postępowania.

Zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu VAT za IV kwartał 2011 r. było zgodne z prawem, a instrumentalny charakter postępowania karnego skarbowego nie został wykazany. Oddalenie skargi kasacyjnej było uzasadnione.

Koszty opłat przyłączeniowych nie stanowią kosztów wytworzenia środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p., lecz wydatki związane z etapem użytkowania środka trwałego w działalności gospodarczej.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, oparta na art. 233 § 2 O.p., ma charakter jedynie formalny i nie dotyka materialnoprawnych zobowiązań strony; przeprowadzenie kompleksowego postępowania dowodowego niezbędne do prawidłowego rozdzielenia kwestii faktycznych.