Kontenerowe obiekty techniczne, niewymienione wprost w definicji budowli, mogą być uznane za budowle, jeśli spełniają funkcję wspierającą użytkowanie obiektów budowlanych, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. oraz art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego.

Kontenery mobilne, jako tymczasowe obiekty budowlane bez trwałego związania z gruntem, podlegają opodatkowaniu jako budowle na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, co potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny poprzez oddalenie skargi kasacyjnej spółki.

Nadanie decyzji podatkowej rygoru natychmiastowej wykonalności wymaga nie tylko spełnienia przesłanek z art. 239b § 1 Ordynacji podatkowej, lecz również uprawdopodobnienia niewykonania zobowiązania, co nie może polegać jedynie na stwierdzeniu wniesienia odwołania. Brak tej przesłanki uzasadnia uchylenie decyzji organu administracji.

Odpłatna dostawa budynku magazynowego, niezdatnego do użytkowania i niebędącego środkiem trwałym, podlega zwolnieniu z VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., gdyż nie dokonano "ulepszenia" w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit. b u.p.t.u., a pierwsze zasiedlenie nastąpiło wcześniej.

Obiekty kontenerowe, mimo braku trwałego związania z gruntem, podlegają opodatkowaniu jako budowle na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., gdy stanowią całość z instalacjami.

Warunkiem zastosowania procedury VAT marża w obrocie towarami używanymi jest wykazanie, że dostawa nastąpiła od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT; w razie niewykazania tej przesłanki transakcje podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Podatnik nie może zastosować procedury VAT-marża, jeśli nie udokumentuje rzetelnego źródła nabycia towaru używanego, a organy mogą zakwestionować dokumenty nabycia, jeśli pozyskane informacje międzynarodowe wskazują na ich nierzetelność.

Tymczasowe obiekty kontenerowe, jako urządzenia techniczne związane z instalacją przemysłową, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Sąd administracyjny nie ma podstaw do uchylania decyzji za okresy, w których nie stwierdzono naruszenia prawa. W przypadku wyczerpania możliwości dowodowych sąd winien umorzyć postępowanie za dany okres rozliczeniowy (art. 145 § 3 p.p.s.a.).

Mobilne obiekty kontenerowe, jako urządzenia techniczne związane z budowlą - węzłem betoniarskim, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle. Kwalifikacja oparta na wykładni obowiązującego prawa podatkowego zachowuje zgodność z dotychczasowym orzecznictwem NSA.

Obiekty kontenerowe, które pełnią funkcje techniczne jako integralne elementy infrastruktury przemysłowej, mogą być kwalifikowane jako budowle w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Organ odwoławczy ma prawo uchylić decyzję organu pierwszej instancji zgodnie z art. 233 § 2 Ordynacji Podatkowej, gdy sprawa wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w istotnej części, bez naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania.

Gmina ma prawo do stosowania odrębnego prewspółczynnika odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem, że najlepiej odzwierciedla on specyfikę działalności, w której nieruchomość jest użytkowana, co pozwala na odliczenie podatku proporcjonalnie przypadającego na działalność opodatkowaną VAT.

Brak wpisu do Rejestru Podmiotów Wykonujących Działalność Leczniczą wyklucza przyznanie preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości, przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d u.p.o.l.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż organ podatkowy nie jest zobowiązany przesyłać kserokopii akt sprawy na żądanie strony, bazując na art. 178 § 3 Ordynacji podatkowej, co nie narusza praw strony do wglądu do akt.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA, z powodu niekompletnej oceny materiału dowodowego i niewłaściwej interpretacji przepisów o zwolnieniach z podatku od nieruchomości, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Usługi najmu nieruchomości na cele krótkotrwałego zakwaterowania pracowników podlegają opodatkowaniu stawką VAT 8% jako usługi związane z zakwaterowaniem zgodnie z poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Rekompensaty przyznawane przedsiębiorstwom w ramach rządowych programów wsparcia, związanych z nagłymi wzrostami cen energii, nie spełniają definicji dotacji z art. 126 ustawy o finansach publicznych i nie korzystają ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 u.p.d.o.p.

Brak definicji legalnej w przepisach prawa podatkowego nie stanowi przeszkody do wydania indywidualnej interpretacji podatkowej; organ jest zobowiązany do dokonania wykładni i kwalifikacji prawnej przedstawionych faktów.

Nieuzasadnione jest wyłączenie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe poprzez fakt, że zobowiązania spółki dotyczyły jedynego wierzyciela.

L. sp. z o.o. dochowała należytej staranności w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania usług transportowych. Działania Skarżącej spełniały wymogi wynikające z obowiązujących regulacji prawnych, co skutkuje uchyleniem decyzji organu celno-skarbowego oraz wcześniejszego wyroku WSA.

Wyrok TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego w Polsce w sytuacji, gdy polska ordynacja podatkowa zapewnia ochronę praw podatnika i nie wymaga związania ustaleniami z innych postępowań.

Skarga kasacyjna A.D. została oddalona, gdyż przesłanki odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej zostały prawidłowo ustalone. Organy podatkowe i WSA w Bydgoszczy poprawnie interpretowały przepisy prawa podatkowego i upadłościowego, w tym fakt niewypłacalności dłużnika, który nie reguluje zobowiązań przez okres przekraczający trzy miesiące.

Brak w uzasadnieniu decyzji organu podatkowego szczegółowej analizy przesłanek zastosowania art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, obejmującej ocenę instrumentalnego wszczęcia postępowania karnego skarbowego, uzasadnia uchylenie decyzji przez WSA; sąd ten powinien jednak samodzielnie ocenić dowody zawarte w aktach sprawy.