Obowiązek podatkowy z tytułu VAT nie powstaje, gdy faktury nie dokumentują rzeczywistych dostaw towarów, a podatnik świadomie uczestniczy w oszustwie podatkowym. Organ podatkowy ma prawo odmówić prawa do odliczenia podatku naliczonego z takich faktur.

Zobowiązania podatkowe G.Z. nie uległy przedawnieniu, a odmowa prawa do odliczenia podatku VAT z nierzetelnych faktur jest zgodna z prawem. Procedury karne miały charakter procesowy, a zobowiązanie podatkowe jest skutecznie egzekwowane.

Instrumentalne wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie miało miejsca, gdyż było efektem zebranych dowodów uzasadniających podejrzenie oszustwa podatkowego. Skarżącej nie przysługuje prawo do odliczenia VAT w związku z fikcyjnymi transakcjami.

Postanowienie o wszczęciu dochodzenia karnego skarbowego ws. przestępstw podatkowych nie miało instrumentalnego charakteru, a decyzja o odmowie prawa do odliczenia VAT z fikcyjnych faktur I. Sp. z o.o. pozostaje zgodna z prawem.

Skarga kasacyjna dotycząca przedawnienia zobowiązań podatkowych za II kwartał 2013 r. w podatku VAT nie zasługiwała na uwzględnienie, z uwagi na brak instrumentalnego charakteru wszczęcia postępowania karnego skarbowego.

Dysponowanie fakturą VAT samo w sobie nie uprawnia do odliczenia podatku, jeśli nie towarzyszy mu rzeczywista dostawa. Faktury niezwiązane z prawdziwymi transakcjami gospodarczej nie dają podstaw do obniżenia podatku należnego.

Odliczenie podatku VAT nie przysługuje w sytuacji, gdy faktury zakupowe mają charakter fikcyjny i są częścią oszustwa podatkowego typu karuzela VAT. Świadomość uczestnika o nielegalnym charakterze transakcji wyklucza jego dobrą wiarę.

Dysponowanie fakturą VAT bez rzeczywistego wykonania transakcji nie uprawnia do odliczenia podatku naliczonego. Faktury dokumentujące pozorowane czynności nie są podstawą do obniżenia podatku należnego. Skarga kasacyjna J.L. została oddalona, utrzymując prawidłowość rozstrzygnięcia organów podatkowych i sądu pierwszej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja organu podatkowego, kwestionująca prawo do odliczenia VAT, opierała się na niespójnej analizie dowodów i konieczne jest ponowne przeprowadzenie postępowania z uwzględnieniem pełnej oceny materiału dowodowego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna jest bezzasadna, utrzymując w mocy decyzje organów podatkowych i sądu pierwszej instancji, odmawiające uznania prawa do odliczenia VAT w związku z brakiem rzeczywistego charakteru transakcji dokumentowanych przez skarżącą.

W sprawie dotyczącej podatku VAT, nie doszło do przesłanek zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązań wobec R. sp. z o.o., co skutkowało koniecznością częściowego uchylenia decyzji organów podatkowych. Pozostała część rozstrzygnięcia wiązała się z ustaleniami dotyczącymi oszustwa podatkowego i niewłaściwego zastosowania WDT.

Uczestnictwo podatnika w karuzelowych oszustwach VAT, udokumentowane dowodami zebranymi w postępowaniu, uzasadnia odmowę prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Sprzedaż nieruchomości przez podatnika posiadającego inne działki na cele inwestycyjne, przy równoczesnym zarządzaniu nimi, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., podlegającą opodatkowaniu na ogólnych zasadach, niezależnie od twierdzeń podatnika o ich incydentalnym charakterze.

Naczelny Sąd Administracyjny, działając w ramach skargi kasacyjnej, utrzymał decyzję o przedłużeniu terminu zwrotu VAT, podkreślając, iż przedłużenie to było uzasadnione w świetle faktycznych wątpliwości, które mogły być podstawą do dalszej weryfikacji przez organ podatkowy.

Dopuszczalne jest zakwestionowanie prawa do odliczenia VAT wynikającego z faktur, które, pomimo formalnych warunków, nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji, w przypadku, gdy stanowią element oszustwa karuzelowego związany ze znikającym podatnikiem.

Stwierdzenie, że sąd administracyjny nie znalazł podstaw do uchylenia postanowienia przedłużającego termin zwrotu VAT, a w szczególności uznał, że nie wykazano naruszeń prawa materialnego ani proceduralnego przez organ podatkowy lub sąd pierwszej instancji.

Przychód uzyskany przez podatnika w sposób nierzeczywisty, bez solidnych dowodów uzasadniających jego powiązanie z działalnością gospodarczą, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny, badając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, oddalił skargę K. sp. z o.o. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, uznając, że zarzuty kasacyjne były nieadekwatne do zaskarżonego wyroku i bezpodstawne.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok WSA i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, uznając, że zaskarżone interpretacje indywidualne spełniały wymogi formalne i prawne, umożliwiając merytoryczną ocenę prawidłowości stanowiska organu interpretacyjnego.

Skarga kasacyjna w sprawie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku VAT jest niezasadna, jeżeli zarzut nie został właściwie umotywowany pod względem naruszenia przepisów procesowych, które mogły mieć istotny wpływ na sprawę. Związanie sądu podstawami kasacyjnymi wymaga podania konkretnych przepisów, których naruszenie jest zarzucane.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza zasadność decyzji o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, uznając, że spółka S. sp. z o.o. nie wykazała naruszenia przepisów postępowania przez organ podatkowy.

Sąd kasacyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że nie wykazano naruszenia przepisów prawa procesowego i materialnego, które wpływałyby istotnie na wynik sprawy oraz uzasadniałyby uchylenie odwołanego wyroku i decyzji organu skarbowego.

Postanowienie oddalające skargę kasacyjną oraz utrzymujące w mocy decyzję o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy VAT jest uzasadnione, gdy przepis art. 87 ust. 2 ustawy o VAT oraz objęcie postępowaniem wymiarowym kwestionują zasadność zdeklarowanego zwrotu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że umocowanie pełnomocnika było prawidłowe, a wszczęcie postępowania karnego skarbowego przez prokuratora, które doprowadziło do zawieszenia biegu przedawnienia, było zgodne z prawem. Skarga kasacyjna H. S.A. została oddalona.