Interpretacja indywidualna dotycząca opodatkowania zbiorników jako obiektów budowlanych została podtrzymana, a skarga kasacyjna oddalona z uwagi na brak uzasadnienia wpływu zarzutów proceduralnych na wynik sprawy.

Prawo do jednorazowych odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 38k u.p.d.o.p. przysługuje również w przypadku wytworzenia środków trwałych w celu przeciwdziałania COVID-19, nie tylko przy ich nabyciu.

Brak wykazania przez organy podatkowe świadomego udziału podatnika w transakcjach oszukańczych uniemożliwia uznanie jego odpowiedzialności; okoliczności takie jak szybkie zwroty VAT, stosowanie standardowych procedur handlowych czy korzystanie z podmiotów pośredniczących nie mogą same w sobie świadczyć o świadomej współudziałowości w karuzeli podatkowej.

Spółka komandytowa nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od zaliczek na poczet zysku wypłacanych komplementariuszowi w trakcie roku podatkowego; obowiązek podatkowy powstaje po zakończeniu roku i określeniu pełnej kwoty zobowiązania podatkowego.

Określenie elementu przegrody budowlanej w definicji budynku wymaga, aby przegroda stanowiła trwałą fizyczną barierę, która wydziela budynek z przestrzeni zewnętrznej, a przegrody łatwe do demontowania, takie jak siatka stalowa, nie spełniają tej funkcji.

Wiata na opakowania nie spełnia definicji budynku w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., gdyż niewystarczająco wydziela przestrzeń za pomocą przegród budowlanych. Siatki ogrodzeniowe łatwe do demontażu nie spełniają wymogu trwałego oddzielania przestrzeni.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej jest zobowiązany udzielić informacji z Jednolitych Plików Kontrolnych na żądanie organu egzekucyjnego zgodnie z art. 36 § 1b ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, co nie narusza tajemnicy skarbowej.

Odpowiedzialność podatkowa byłego członka zarządu wobec zobowiązań podatkowych spółki winna być badana pod kątem prawidłowości doręczenia i zawieszenia terminu przedawnienia, a konieczne jest zapewnienie możliwości skutecznego podważenia ustaleń faktów dokonanych w decyzji wymiarowej spółki.

W postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej punktem wyjścia jest postępowanie wymiarowe, gdyż bez wydania decyzji podatkowej albo złożenia deklaracji podatkowej nie ma podstaw do orzekania o odpowiedzialności osoby trzeciej.

W postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki, należy dokonać rzetelnej oceny zarówno proceduralnej, jak i merytorycznej istoty sporu, z uwzględnieniem możliwości podważenia ustaleń wymiarowych oraz badania instrumentalności postępowania karnego skarbowego.

W sprawach dotyczących przedawnienia zobowiązania z tytułu wpłat na Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zawiadomienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego po jego faktycznym użyciu, ale przed upływem terminu przedawnienia, przerywa jego bieg.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że ocenie sądu administracyjnego podlega jedynie zgodność z prawem decyzji o odmowie wydania zaświadczenia, a nie legalność wcześniejszej korekty zaświadczenia, która musi zostać zaskarżona oddzielnie, co skutkuje uchyleniem wyroku WSA i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

W postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe spółki, członek zarządu powinien mieć możliwość podważenia ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych zawartych w decyzji wymiarowej wobec spółki. Przeprowadzenie dowodu przeciwdowodowego jest warunkiem skutecznej obrony.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargi kasacyjne na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, stwierdzając, iż wyrok ten, mimo nieprawidłowości uzasadnienia, jest zgodny z prawem, umacniając zasadę odpowiedzialności na gruncie przepisów akcyzowych i właściwości organu.

Odwołanie podatkowe, które nie spełnia wymogów art. 222 Ordynacji podatkowej w zakresie określenia zarzutów, istoty i zakresu żądania oraz dowodów, może zostać pozostawione bez rozpatrzenia po wezwaniu do uzupełnienia braków i w przypadku ich nieuzupełnienia w wyznaczonym terminie przez organ odwoławczy.

W sprawach dotyczących odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki, organ podatkowy właściwy według art. 17a Ordynacji podatkowej musi rozstrzygać zgodnie z przepisami, bez konieczności ustalania nowej miejscowej właściwości na podstawie miejsca wykonywania czynności opodatkowanych.

Właściwość miejscową organu podatkowego w sprawach odpowiedzialności osób trzecich określa art. 17a ordynacji podatkowej jako ogólną, nie akcyjną. NSA uznał za uzasadnione oddalenie skarg kasacyjnych, potwierdzając prawidłowość uchylenia przez WSA decyzji organu odwoławczego.

Przeniesienie odpowiedzialności podatkowej w stosunku do osób trzecich powinno być orzekane przez właściwy organ podatkowy, a właściwość miejscową określa się z uwzględnieniem specyficznego podatku oraz intencjonalności wszczęcia postępowań karnych-skarbowych jako czynnika zawieszającego termin przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Członek zarządu spółki odpowiada solidarnie za zaległości w płaceniu zaliczek na podatek dochodowy, jeśli spółka utraciła zdolność do wykonywania zobowiązań, a wniosek o upadłość nie został złożony mimo istniejącego ku temu obowiązku. Posiadanie jedynego wierzyciela nie wyłącza tej odpowiedzialności.

Ciężar wykazania przesłanek egzoneracyjnych określonych w art. 116 § 1 O.p., w tym braku winy w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, spoczywa na członku zarządu; organ podatkowy nie ma obowiązku udowadniać braku tych przesłanek.

Egzekucja z majątku spółki G. Sp. z o.o. była bezskuteczna, a członkowie zarządu nie dowiedli braku winy z tytułu niezłożenia wniosku o upadłość spółki w wymaganym terminie; zatem zostali obciążeni odpowiedzialnością za zaległości podatkowe tejże spółki.

Członek zarządu spółki, który nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości pomimo istnienia przesłanek niewypłacalności, ponosi odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki, o ile nie wykaże, że podjął wszelkie staranne działania, by uniknąć szkody dla wierzycieli.

Sąd kasacyjny uznał cofnięcie skargi kasacyjnej za dopuszczalne i umorzył postępowanie, orzekając zwrot kosztów. Cofnięcie nie zmierzało do obejścia prawa ani nie dotyczyło aktu nieważnego.

Wystawienie faktury VAT zawierającej podatek powoduje obowiązek jego zapłaty, niezależnie od korekt, jeśli nie wyeliminowano ryzyka uszczuplenia budżetowego – art. 108 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 203 dyrektywy 112.