Odpłatne ustanowienie służebności przesyłu, jako świadczenie usługi opodatkowane VAT, stanowi wynagrodzenie wzajemne, co uzasadnia opodatkowanie tej czynności zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług.

Statek badawczo-szkolny nie kwalifikuje się do zastosowania stawki 0% VAT, gdyż nie spełnia warunku przeznaczenia do żeglugi na pełnym morzu i używania głównie do celów handlowych, zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 maja 2025 r. oddalił skargę kasacyjną, podtrzymując uznanie odpowiedzialności likwidatora spółki z o.o. za powstałe podczas likwidacji zaległości podatkowe, niezależnie od kwestionowanej procedury dowodowej.

Kwestia skuteczności doręczenia danej decyzji ostatecznej, szczególnie gdy dotyczy wcześniejszych prawomocnych wyroków odrzucających możliwość przywrócenia terminu do jej zaskarżenia, nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności tej decyzji mimo upływu terminu określonego w art. 249 § 1 pkt 1 O.p.

Członek zarządu spółki z o.o. ponosi odpowiedzialność za jej zaległości podatkowe, jeżeli nie wykaże, że we właściwym czasie złożył wniosek o ogłoszenie upadłości albo że zaniechanie to nastąpiło bez jego winy.

Sprzedaż działki rolnej przez osobę fizyczną prowadzącą gospodarstwo rolne nie podlega opodatkowaniu VAT, jeżeli sprzedający nie podejmuje aktywnych działań inwestycyjnych lub marketingowych, a działania związane z przyszłą zabudową wynikają wyłącznie z inicjatywy i na koszt nabywcy.

Zwolnienia podatkowe dla infrastruktury kolejowej dotyczą jedynie przypadku faktycznego udostępnienia tej infrastruktury przewoźnikom kolejowym, co wyklucza ich zastosowanie do infrastruktury nieczynnej, na której zawieszono ruch kolejowy.

Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a) ustawy o VAT winien być interpretowany zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy VAT, a zwolnienie z VAT przysługuje usługom szkoleniowym prowadzonym przez podmioty uznane za mające cele publiczne.

W razie stwierdzenia niedostatecznego przeprowadzenia postępowania dowodowego w decyzjach kasatoryjnych, sąd administracyjny winien skontrolować prawidłowość decyzji, uwzględniając także problematykę przedawnienia zobowiązań podatkowych. Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok pierwszej instancji i wskazuje na konieczność ponownego rozpoznania przez sąd.

Wszczęcie postępowania karnoskarbowego nie miało charakteru instrumentalnego, lecz uzasadniało zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych, co wymaga dalszej oceny zasadności zarzutów skargi w zakresie kosztów uzyskania przychodów z nieruchomości.

Skarga kasacyjna podjęta przez M.K. dotycząca zobowiązania z podatku dochodowego za 2013 rok zostaje oddalona. Działania organów podatkowych i uzasadnienia sądu pierwszej instancji były prawidłowe, a zarzuty powtórzone w skardze kasacyjnej nie podważyły wcześniejszych ustaleń.

Zarówno Działalność Przenoszona, jak i Pozostała Działalność w Spółce Dzielonej stanowią zorganizowane części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 u.p.d.o.p., co wyklucza powstanie przychodu opodatkowanego u Wspólników i Spółki Dzielonej na skutek podziału.

Zwolnienie z opodatkowania gruntów, budynków i budowli wchodzących w skład infrastruktury kolejowej wymaga ich faktycznego udostępnienia przewoźnikom kolejowym; nie wystarczy ich potencjalne wykorzystanie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził brak podstaw do uznania nieważności postępowania sądowego z powodu nieobecności Prokuratora, uznając że skarga kasacyjna oparta na tym zarzucie nie była należycie uzasadniona i oddalił wniosek, podtrzymując decyzje dotychczasowego orzeczenia.

Nieruchomości będące własnością przedsiębiorcy, związane funkcjonalnie z jego działalnością, podlegają opodatkowaniu według stawki dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą, nawet jeśli aktualnie nie są używane operacyjnie.

Podatnikiem podatku od nieruchomości publicznej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.p.o.l. jest spółka, która weszła w posiadanie nieruchomości bezpośrednio na podstawie umowy zawartej z właścicielem, nie zaś podmiot, który nabył posiadanie na podstawie umowy z posiadaczem zależnym.

Zwolnienie infrastruktury kolejowej z podatku nieruchomości, na mocy art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l., wymaga jej faktycznego udostępnienia przewoźnikom kolejowym, nie zaś potencjalnego, co wyklucza zwolnienie infrastruktury nieczynnej.

Skarga kasacyjna M.S. została oddalona z uwagi na prawidłowość decyzji obciążającej go odpowiedzialnością podatkową spółki. Przesłanki odpowiedzialności określone w art. 116 Ordynacji podatkowej zostały spełnione, a umowy ratalne wskazywały na niewypłacalność spółki.

Skarga kasacyjna na decyzję organu podatkowego o odmowie umorzenia zaległości podatkowej nie znajduje podstaw, jeżeli organ prawidłowo stosuje zasady uznania administracyjnego wynikające z art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, nawet wobec podmiotu prowadzącego działalność charytatywną.

Osoba prowadząca działalność gospodarczą, która nie potrafi przedstawić wiarygodnych dowodów na przeznaczenie uzyskanych nadwyżek finansowych, zobowiązana jest do uwzględnienia ich jako przychodu z działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT uznanych za fikcyjne na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT nie przysługuje podmiotowi, który świadomie przyjął od dostawcy takie faktury dokumentujące nieistniejące transakcje.

Dla zastosowania zwolnienia podatkowego dla nieruchomości jako infrastruktury kolejowej niezbędne jest faktyczne udostępnienie jej przewoźnikom kolejowym. Literalna wykładnia przepisów podatkowych jest podstawą decyzyjną przy odmowie zwolnienia.

Instrumentalne wszczynanie postępowania karnego skarbowego w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych wymaga szczegółowej analizy sądowej, uwzględniającej działania dowodowe organu podatkowego i celowość postępowania.

Skarga kasacyjna T. Sp. z o.o. nie ma zasadzonych podstaw. Brak udziału prokuratora nie skutkował pozbawieniem skarżącej możliwości obrony praw i nie podważał zasadności zaskarżonego wyroku WSA.