Art. 11 ust. 1 u.p.d.o.p. nie stanowi podstawy do recharakteryzacji transakcji przed jego nowelizacją w 2019 r. Organy podatkowe nie mogą samodzielnie "przedefiniować" transakcji na podstawie wytycznych OECD ani rozporządzeń wykonywanych przed tą datą.

Podatnik, który uczestniczy nieświadomie w oszustwie podatkowym, może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego jedynie wtedy, gdy okoliczności zawarcia transakcji były takie, że nie mógł on podejrzewać, iż uczestniczy w procederze mającym na celu obejście prawa podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za niezasadne pozostawienie wniosku o interpretację podatkową bez rozpatrzenia z powodu rzekomego braku precyzji opisu zdarzenia przyszłego. Przepisy Kodeksu spółek handlowych wskazano jako wystarczające do merytorycznego rozpoznania wniosku o interpretację.

Postępowanie karnoskarbowe nie może być wszczynane wyłącznie w celu zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych; musi istnieć rzeczywistą intencję realizacji celów karno-skarbowych. Brak aktywności organów może potwierdzać instrumentalność działania.

Odmowa prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT wymaga nie tylko ustalenia, że usługi nie zostały wykonane, ale także stwierdzenia udziału podatnika w oszustwie podatkowym lub jego świadomej akceptacji tego procederu.

Dla skutecznego powołania się przez członka zarządu na przesłankę egzoneracyjną z art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej, organ podatkowy obowiązany jest do jednoznacznego ustalenia daty powstania niewypłacalności spółki; brak takich ustaleń stanowi naruszenie prawa materialnego i zasady prawdy obiektywnej.

Zwrot podatku od nieruchomości nie przysługuje, gdy nieruchomość jest wynajmowana na cele działalności gospodarczej, nawet jeśli właścicielem jest organizacja pożytku publicznego.

Konwersja wierzytelności na udziały spółki, skutkująca wygaśnięciem wierzytelności, powoduje powstanie przychodu u spółki, w wysokości różnicy między wartością nominalną a rynkową wierzytelności, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Czynności związane z przygotowaniem i sprzedażą produktów żywnościowych przez stacjonarne placówki muszą być kwalifikowane na podstawie rzeczywistych okoliczności ich świadczenia, z uwzględnieniem tego, czy towarzyszą im usługi wspomagające, a nie wyłącznie klasyfikacji statystycznej.

Sąd stwierdził brak podstaw do uchylenia wyroku WSA w zakresie odmowy zastosowania ulgi abolicyjnej, wskazując na niewykazanie przez skarżącego przesłanek z art. 15 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Art. 11n pkt 5 u.p.d.o.p. obejmuje powiązania pośrednie i bezpośrednie ze Skarbem Państwa, uprawniając do wyłączenia z obowiązku tworzenia dokumentacji cen transferowych. Sąd uznał odmienne stanowisko organu za błędne.

W sprawie skargi E. sp. z o.o. na decyzję odmowną wznowienia postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, stwierdzając brak nowych okoliczności i istotnego wpływu wyroku TSUE na decyzję ostateczną, potwierdzając decyzję organów podatkowych.

W przypadku istniejącej decyzji zabezpieczającej, nieuchylonej w momencie jej wydania, skuteczne jest zawieszenie biegu terminu przedawnienia podatkowego zobowiązania. Kontrola decyzji zabezpieczającej nie mieści się w granicach zażalenia na decyzję wymiarową.

Decyzja o umorzeniu postępowania w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego była prawidłowa; zobowiązanie podatkowe dla osób fizycznych kreuje decyzja ustalająca, a nie określająca. NSA oddalił skargę kasacyjną jako bezzasadną.

Faktyczne użycie nieruchomości przez organizację pożytku publicznego na cele statutowej działalności nieodpłatnej, z wykluczeniem innych funkcji, decyduje o zwolnieniu podatkowym na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 14 u.p.o.l. Najem na działalność gospodarczą uniemożliwia przyznanie ulgi.

Dla przyznania zwolnienia z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 14 u.p.o.l. niezbędne jest faktyczne zajęcie nieruchomości na nieodpłatną statutową działalność pożytku publicznego, co wyklucza jej wykorzystanie do działalności gospodarczej przez podmioty trzecie. W przeciwnym przypadku zwolnienie nie przysługuje.

Sąd administracyjny, kontrolując decyzję podatkową, jest obowiązany zbadać, czy wszczęcie postępowania karnego skarbowego, z którym organ podatkowy wiąże skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, nie miało charakteru instrumentalnego i nie służyło jedynie wstrzymaniu przedawnienia.

Odsetki od zwróconego podatku VAT należą się w pełnej wysokości zgodnie z art. 87 ust. 7 u.p.t.u. po zakończeniu weryfikacji zasadności zwrotu. Wcześniej obowiązuje opłata prolongacyjna (art. 87 ust. 2 u.p.t.u.).

Pojęcie ‘właściwego czasu’ do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, należy odnosić do momentu, w którym dłużnik przestaje wykonywać wymagalne zobowiązania pieniężne w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 1a prawa upadłościowego, a opóźnienie w ich regulowaniu przekracza trzy miesiące.

Doręczenie korespondencji elektronicznej na adres pełnomocnika wskazany w pełnomocnictwie jest skuteczne, nawet po odwołaniu pełnomocnictwa, jeśli nastąpiło w trakcie okresu przechowywania przesyłki.

Podmiot, który zawnioskował o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, zobowiązany jest do wykazania braku winy w uchybieniu terminu. Niedochowanie tego obowiązku skutkuje oddaleniem wniosku, a kwestie doręczenia ePUAP i cofnięcia pełnomocnictwa nie stanowią samodzielnych podstaw do przywrócenia terminu.

Faktura, której nie towarzyszy rzeczywiste świadczenie, stanowi tzw. pustą fakturę i nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.p. nie może stanowić podstawy samoistnej recharakteryzacji transakcji przez organy podatkowe, a wszelkie kwestionowanie czynności prawnych musi mieć wyraźną podstawę w prawie podatkowym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że art. 11 u.p.d.o.p. nie uprawnia organu podatkowego do dokonania recharakteryzacji zawartej umowy licencyjnej na usługę administrowania bez jednoznacznej podstawy prawnej, co czyni takie działanie prawnie bezskutecznym.