Orzeczenie TSUE z dnia 16 października 2019 r. nie ma wpływu precedensowego na treść decyzji podatkowej, nie uzasadniając tym samym wznowienia postępowania podatkowego zgodnie z art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej.

To na podatniku ciąży obowiązek wykazania zasadności żądania stwierdzenia nadpłaty i poparcia go stosownymi dowodami, a organ podatkowy nie ma obowiązku poszukiwania dowodów na poparcie stanowiska podatnika.

Orzeczenie TSUE w sprawie C-189/18 nie miało wpływu na treść decyzji ostatecznej w postępowaniu podatkowym I. sp. z o.o., nie uzasadniało wznowienia postępowania i uchylenia decyzji organu skarbowego.

Dochód osiągany z tytułu pełnienia funkcji attaché obrony poza granicami kraju nie jest zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., gdyż ataszat obrony nie jest jednostką wojskową w rozumieniu tego przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że brak wykazania przez podatnika powiązania nabytych usług z czynnościami opodatkowanymi skutkuje odmową prawa do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż dla odmowy prawa do odliczenia podatku VAT niezbędne jest rzetelne zgromadzenie i wszechstronna ocena materiału dowodowego, obejmująca należyte rozpatrzenie okoliczności wskazujących na dobrą wiarę podatnika, co do legalności dokonanych transakcji.

Przyjęcie zasady centralizacji rozliczeń podatkowych Gminy z jednostkami organizacyjnymi determinuje prawo do odliczenia podatku VAT. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając niewykonanie przez Gminę centralizacji jako przeszkodę w uzyskaniu odliczeń.

Dofinansowanie projektów badawczo-rozwojowych nie stanowi podstawy opodatkowania VAT, jeśli nie jest częścią wynagrodzenia za dostawy towarów lub usługi, nie wpływając na cenotwórczość zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Odmowa wydania zaświadczenia o wygaśnięciu zobowiązania podatkowego wskutek przedawnienia jest zgodna z prawem, gdyż zobowiązanie w podatku od spadków powstaje decyzją ustalającą oraz nie wygasa automatycznie bez takiej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za prawidłową kwalifikację budynku mieszkalnego jako zajętego na prowadzenie działalności gospodarczej, co skutkuje opodatkowaniem nieruchomości najwyższą stawką zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, uznając za zasadne uchylenie decyzji dotyczącej wysokości podstawy opodatkowania w podatku akcyzowym, z uwagi na niekompletność i nierzetelność zebranego materiału dowodowego oraz nieuzasadnione pominięcie korzystniejszej dla nabywcy wyceny.

Zaskarżone czynności Funduszu mają charakter sztuczny i prowadzą do nieuzasadnionej korzyści podatkowej. Właściwe zastosowanie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania skutkuje opodatkowaniem środków pochodzących z udziału w zyskach spółek komandytowych jako czynności odpowiedniej. Skarga Funduszu oddalona.

Faktury dokumentujące czynności, które w rzeczywistości nie zostały wykonane, nie mogą stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego; w takim przypadku zastosowanie znajduje art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

W przypadku braku wymagania przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, zasadne jest zastosowanie art. 229 Ordynacji podatkowej do uzupełnienia dowodów, co przeciwdziała nieuzasadnionemu zastosowaniu decyzji kasatoryjnej na podstawie art. 233 § 2 tejże ustawy.

Nie zasługuje na przyznanie ulgi płatniczej podatnik niespełniający przesłanek z art. 67a § 1 O.p., niewykazujący ważnego interesu lub interesu publicznego, zwłaszcza gdy jego działalność gospodarcza wskazuje na posiadanie środków finansowych.

Wydatki dokumentowane fakturami nieodzwierciedlającymi rzeczywistych transakcji gospodarczych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów podatkowych.

Przeniesienie praw z umowy deweloperskiej przez konkubenta na rzecz konkubenta może podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn jako darowizna zgodnie z art. 888 k.c., jeśli spełnia przesłanki nieekwiwalentnego przysporzenia.

Budynek mieszkalny zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu stawką przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l., a jego kwalifikacja determinująco wpływa na sposób opodatkowania gruntu, na którym jest posadowiony.

Dopuszczalna jest wsteczna modyfikacja stawek amortyzacyjnych środków trwałych, o ile nie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, co umożliwia korektę rozliczeń podatkowych CIT-8 z mocą wsteczną, mimo braku bezpośredniego zakazu w ustawie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że dla opodatkowania budynku jako zajętego na działalność gospodarczą kluczowe jest jego faktyczne wykorzystanie, a nie samo posiadanie przez przedsiębiorcę. Skarga kasacyjna była bezzasadna, gdyż nie kwestionowała prawidłowego przepisu prawa materialnego.

Dla zastosowania najwyższej stawki podatku od nieruchomości decydujące znaczenie ma zajęcie budynku mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie sam fakt jego posiadania przez przedsiębiorcę.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając prawidłowość zastosowania zryczałtowanego podatku dochodowego od nieujawnionych przychodów. Organy podatkowe należycie oceniły materiał dowodowy i zastosowały zasadę swobodnej oceny dowodów.

Nieruchomość pozostająca w posiadaniu przedsiębiorcy jest uznawana za związaną z działalnością gospodarczą, jeśli stanowi element jego przedsiębiorstwa lub jest potencjalnie wykorzystywana w działalności gospodarczej, niezależnie od chwilowego braku jej faktycznego użycia.

Związek nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się za prawnie istniejący, gdy nieruchomość znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy i jest potencjalnie wykorzystywana w działalności, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.