Wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej dotyczącej mycia wiat przystankowych i wygrodzeń przeciwdziała usłudze o jednolitym charakterze i nie uzasadnia stosowania różnych stawek VAT, co potwierdza uchylenie decyzji organu podatkowego przez sąd.

Obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości wyznaczenia innego organu odwoławczego w sprawach podatkowych. Odmowa wszczęcia postępowania zgodnie z art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej była zasadna, a zarzuty naruszenia zasady zaufania i prawa do bezstronnego postępowania były niezasadne.

Członkowie zarządu mogą być odpowiedzialni za zaległości podatkowe spółki, jeśli faktycznie pełnią tę funkcję w okresie odpowiedzialności, niezależnie od rzekomej rezygnacji, której skutki prawne nie zostały potwierdzone dowodowo.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla rozstrzygnięcia sądowe i administracyjne w zakresie umorzenia zaległości podatkowych, wskazując na konieczność uwzględniania szerszego kontekstu osobistego podatnika przy ocenie przesłanek ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego, w duchu art. 67a § 1 o.p.

Przepisy krajowe nie naruszają unijnej dyrektywy w zakresie zwrotu akcyzy przy eksporcie; ograniczenie prawa do zwrotu w przypadku eksportu wyrobów akcyzowych z Polski jest zgodne z prawem unijnym.

Przepisy Ordynacji podatkowej nie przewidują możliwości wyznaczenia innego dyrektora izby administracji skarbowej do prowadzenia spraw podatkowych, co uzasadnia odmowę wszczęcia postępowania w tym zakresie.

Uchybienia procesowe oraz niewystarczające uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie dotyczące roli i świadomości T.U. w procederze karuzeli VAT powodują uchylenie wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Za zaległości podatkowe spółki z o.o. członkowie zarządu odpowiadają z mocy art. 116 o.p., gdy egzekucja wobec spółki jest bezskuteczna, a przesłanki egzoneracyjne, takie jak zgłoszenie wniosku o upadłość we właściwym czasie, nie zostały wykazane. Ciężar dowodu w zakresie przesłanek wyłączających odpowiedzialność spoczywa na członku zarządu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że uzasadnienie wyroku WSA nie spełniało wymogów art. 141 § 4 p.p.s.a., co niesprawiedliwie pozbawia Skarżącego możliwości obrony, i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z obowiązkiem uwzględnienia wszystkich okoliczności dotyczących domniemanej roli brokera w oszustwie podatkowym.

Decyzja ostateczna, której wydanie zrodziło się z nieistnienia zobowiązania podatkowego, może być uchylona po wznowieniu postępowania, mimo upływu terminu przedawnienia, jeżeli od samego początku była bezprzedmiotowa.

Nie ma przeszkód, aby po upływie terminu, o którym mowa w art. 68 O.p. wydać decyzję obniżającą wysokość podatku ukształtowanego decyzją konstytutywną w postępowaniu zwyczajnym. Decyzja obniżająca nie kreuje nowego zobowiązania, lecz jedynie koryguje wysokość zobowiązania już istniejącego.

W przypadku, gdy wznowienie postępowania wykazuje bezprzedmiotowość wcześniejszej decyzji podatkowej z uwagi na błędne opodatkowanie, a decyzja była niewłaściwa formalnie już w momencie wydania, termin przedawnienia nie może być barierą do uchylenia takiej decyzji.

Uchybienie terminu przedawnienia z art. 68 O.p. nie uniemożliwia uchylenia decyzji ostatecznej, która była bezprzedmiotowa z przyczyn formalnych. Decyzja w przedmiocie podatku od nieruchomości nie powinna była być wydana, gdyż grunt nie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem.

W sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej rażące naruszenie prawa materialnego zachodzi, gdy przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1) O.p. są stosowane do decyzji od początku wadliwej, a nie stającej się później bezprzedmiotową.

Brak przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną opartą na przepisach krajowych zgodnych z ustaleniami TSUE, nie zmienia skuteczności tej decyzji administracyjnej. Wyrok TSUE nie wykazywał wpływu na ostateczną decyzję w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 11 O.p.

Upływ terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 68 Ordynacji podatkowej, nie stoi na przeszkodzie uchyleniu bezprzedmiotowej decyzji ostatecznej, która została wydana wskutek błędnej kwalifikacji podatkowej gruntu. Rozstrzyganie w postępowaniu wznowieniowym ogranicza się wyłącznie do zakresu sprawy zakończonej decyzją ostateczną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał brak wpływu wyroku TSUE na decyzję w sprawie czerwcowego podatku VAT z 2006 r. i potwierdził prawidłowość postępowania krajowego, zwłaszcza w kontekście zasady prawa do obrony, oddalając skargę kasacyjną.