Przepisy Ordynacji podatkowej nie przewidują możliwości wyznaczenia innego dyrektora izby administracji skarbowej do prowadzenia spraw podatkowych, co uzasadnia odmowę wszczęcia postępowania w tym zakresie.

Za zaległości podatkowe spółki z o.o. członkowie zarządu odpowiadają z mocy art. 116 o.p., gdy egzekucja wobec spółki jest bezskuteczna, a przesłanki egzoneracyjne, takie jak zgłoszenie wniosku o upadłość we właściwym czasie, nie zostały wykazane. Ciężar dowodu w zakresie przesłanek wyłączających odpowiedzialność spoczywa na członku zarządu.

Uchybienia procesowe oraz niewystarczające uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie dotyczące roli i świadomości T.U. w procederze karuzeli VAT powodują uchylenie wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że uzasadnienie wyroku WSA nie spełniało wymogów art. 141 § 4 p.p.s.a., co niesprawiedliwie pozbawia Skarżącego możliwości obrony, i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z obowiązkiem uwzględnienia wszystkich okoliczności dotyczących domniemanej roli brokera w oszustwie podatkowym.

Nie ma przeszkód, aby po upływie terminu, o którym mowa w art. 68 O.p. wydać decyzję obniżającą wysokość podatku ukształtowanego decyzją konstytutywną w postępowaniu zwyczajnym. Decyzja obniżająca nie kreuje nowego zobowiązania, lecz jedynie koryguje wysokość zobowiązania już istniejącego.

Decyzja ostateczna, której wydanie zrodziło się z nieistnienia zobowiązania podatkowego, może być uchylona po wznowieniu postępowania, mimo upływu terminu przedawnienia, jeżeli od samego początku była bezprzedmiotowa.

W przypadku, gdy wznowienie postępowania wykazuje bezprzedmiotowość wcześniejszej decyzji podatkowej z uwagi na błędne opodatkowanie, a decyzja była niewłaściwa formalnie już w momencie wydania, termin przedawnienia nie może być barierą do uchylenia takiej decyzji.

Uchybienie terminu przedawnienia z art. 68 O.p. nie uniemożliwia uchylenia decyzji ostatecznej, która była bezprzedmiotowa z przyczyn formalnych. Decyzja w przedmiocie podatku od nieruchomości nie powinna była być wydana, gdyż grunt nie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem.

W sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej rażące naruszenie prawa materialnego zachodzi, gdy przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1) O.p. są stosowane do decyzji od początku wadliwej, a nie stającej się później bezprzedmiotową.

Brak przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną opartą na przepisach krajowych zgodnych z ustaleniami TSUE, nie zmienia skuteczności tej decyzji administracyjnej. Wyrok TSUE nie wykazywał wpływu na ostateczną decyzję w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 11 O.p.

Upływ terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 68 Ordynacji podatkowej, nie stoi na przeszkodzie uchyleniu bezprzedmiotowej decyzji ostatecznej, która została wydana wskutek błędnej kwalifikacji podatkowej gruntu. Rozstrzyganie w postępowaniu wznowieniowym ogranicza się wyłącznie do zakresu sprawy zakończonej decyzją ostateczną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał brak wpływu wyroku TSUE na decyzję w sprawie czerwcowego podatku VAT z 2006 r. i potwierdził prawidłowość postępowania krajowego, zwłaszcza w kontekście zasady prawa do obrony, oddalając skargę kasacyjną.

NSA oddalił skargę kasacyjną D.S., uznając brak wpływu orzeczenia TSUE w sprawie C-189/18 na decyzję ostateczną dotyczącą podatku VAT. Wyrok TSUE nie dotyczył polskiej regulacji, a tym samym nie wpływał na zasadność wznowienia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna jest niezasadna, a wyrok TSUE C-189/18 nie wpływa na ostateczną decyzję podatkową w polskim postępowaniu administracyjnym nadzwyczajnym dotyczącym wznowienia zakończonej sprawy.

Skarga kasacyjna wobec wyroku oddalającego decyzji Dyrektora IAS w przedmiocie podatku VAT na sierpień 2006 r. zostaje oddalona, jako że zarzuty proceduralne były niezasadne, a wyrok TSUE nie wpłynął na decyzję z uwagi na różnice w regulacjach prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarżący nie udowodnił istnienia przesłanek egzoneracyjnych zwalniających z odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania podatkowe spółki, a więc skarga kasacyjna jest bezzasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że decyzje organów podatkowych, skierowane do niewłaściwego podmiotu (syndyka), są nieważne. Syndyk nie zastępuje podatnika w postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności za długi podatkowe powstałe przed ogłoszeniem upadłości byłego wspólnika spółki cywilnej.

W przypadku niedopełnienia terminu do zgłoszenia SD-Z2, organ podatkowy nie jest zobligowany do wzywania strony do uzupełnienia wniosku, jeśli nie zawiera on okoliczności usprawiedliwiających uchybienie terminu; brak formalny wniosku nie wpływa na tok postępowania, a podlega ocenie według staranności strony.

Zapłata przez podatnika zaległości podatkowej w trakcie postępowania ulgowego czyni postępowanie bezprzedmiotowym, uzasadniając jego umorzenie. Skutek ten wynika z art. 59 § 1 pkt 1 oraz art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej.

Skarga kasacyjna M.G. w sprawie ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych została oddalona z powodu niewykazania naruszenia art. 22 § 2a O.p., stanowiącego podstawę decyzji. Zarzuty dotyczące konstytucyjności oraz prawa unijnego były niezasadne dla przedmiotu sprawy.

Faktury VAT wystawione przez podmioty, które nie faktycznie nie realizowały usług, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu, nawet gdy podatnik działał w dobrej wierze i zachowując należytą staranność.

Członek zarządu spółki nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe spółki, jeśli wniosek o ogłoszenie upadłości zgłoszono we właściwym czasie, co wymaga ustalenia zgodnie z art. 11 i 21 p.u. oraz szczególnymi przepisami ustawy COVID-19.

Samochody typu MHEV (miękkie hybrydy) posiadające funkcjonalność wspomagającą silnika elektrycznego, ale niemogące działać tylko na nim, kwalifikują się do obniżonych stawek akcyzy na zasadach określonych w ustawie o podatku akcyzowym, bez szerszej klasyfikacji CN.

Odmowa zawieszenia postępowania w podatku VAT, gdy brak zależności od rozstrzygnięcia innych postępowań podatkowych, jest zgodna z przepisami Ordynacji podatkowej. Prawomocność decyzji akcyzowych i paliwowych nie stanowi prejudykatu obligującego do zawieszenia postępowania VAT.