Narzucona przez skarżącego wykładnia art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f. jest niezgodna z prawem; koszt uzyskania przychodów to nie koszt historyczny, lecz wartość bilansowa spółki przekształcanej.

Podatnik nie może korzystać ze zwolnienia z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. w sytuacji, gdy infrastruktura kolejowa jest nieczynna, a zarządca infrastruktury faktycznie nie udostępnia jej przewoźnikom kolejowym.

Objęcie udziałów w spółce celowej przez podmiot zarządzający portem nie uprawnia do zastosowania zwolnienia podatkowego, jeśli nie realizuje bezpośrednio określonych w ustawie celów związanych z infrastrukturą portową.

Powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości uzależnione jest od faktu zakończenia prac związanych ze wznoszeniem obiektu budowlanego lub od rozpoczęcia jego użytkowania przed ostatecznym zakończeniem robót. Powstanie obowiązku podatkowego nie jest uwarunkowane uzyskaniem prawa do użytkowania budynku.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości dla infrastruktury kolejowej przysługuje wyłącznie wtedy, gdy jest ona faktycznie udostępniana przewoźnikom kolejowym; samo potencjalne umożliwienie korzystania z infrastruktury nie spełnia warunków określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości nie jest uzależnione od uzyskania prawa do użytkowania budynku; o momencie jego powstania decyduje wcześniejsze z dwóch zdarzeń: zakończenie budowy albo rozpoczęcie faktycznego użytkowania budynku przed jego ostatecznym wykończeniem.

NSA uznał skargę kasacyjną SKO w Kaliszu za bezzasadną, oddalając ją. Potwierdził naruszenie przez SKO zasad postępowania oraz niespełnienie wytycznych WSA i TK, co uzasadniało uchylenie decyzji SKO przez WSA.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że decyzja Kolegium, nierespektująca wskazówek sądu pierwszej instancji oraz orzecznictwa TK, uchybia zasadzie prawidłowego rozpoznania merytorycznego. Skarga kasacyjna, jako bezzasadna, zostaje oddalona.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ma zastosowanie wyłącznie do infrastruktury kolejowej faktycznie udostępnianej przewoźnikom kolejowym, a nie jedynie potencjalnie przeznaczonej do takiego udostępnienia.

Podatnik, posiadający zaległości podatkowe o upływającym terminie płatności, nie może wskazać okresu zarachowania wpłaty; wpłata zaliczana jest na zaległość o najwcześniejszym terminie, zgodnie z art. 62 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zagraniczny oddział spółki nie spełnia warunków polskiej rezydencji podatkowej dla uzyskania statusu spółki holdingowej. W konsekwencji, dochody osiągane przez spółki zależne w procesie zbycia akcji nie podlegają zwolnieniu podatkowemu na podstawie art. 24o u.d.p.o.p.

Linie kolejowe uznane za infrastrukturę nieczynną muszą być faktycznie udostępniane przewoźnikom kolejowym, aby korzystać ze zwolnienia z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l.; potencjalna możliwość ich wykorzystania nie jest wystarczająca.

Oddalenie skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu; NSA potwierdził naruszenie proceduralne przez SKO oraz niekompletną wykładnię przepisów podatkowych, aprobując rozstrzygnięcia WSA Poznań.

Rażące naruszenie prawa materialnego, a nie tylko procesowego, może stanowić podstawę stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, zwłaszcza gdy treść decyzji pozostaje zgodna z prawem.

Za związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. można uznać nieruchomości, które wchodzą w skład przedsiębiorstwa podatnika i mogą być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, nawet jeżeli aktualnie nie są faktycznie używane.

Powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości uzależnione jest od faktu zakończenia prac związanych ze wznoszeniem obiektu budowlanego lub od rozpoczęcia jego użytkowania przed ostatecznym zakończeniem robót; nie jest natomiast uwarunkowane uzyskaniem prawa do użytkowania budynku.

Posiadane przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością grunty, budynki i budowle należy uznać za związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., nawet jeśli są one wykorzystywane do świadczenia usług publicznych na podstawie umowy z gminą.

Dopuszczalne jest dokonanie zmiany ostatecznej decyzji podatkowej w sytuacji zaistnienia nowych, istotnych okoliczności faktycznych dotyczących klasyfikacji nieruchomości, uzasadniających określenie należności podatkowych według stawki innej niż dla budynków mieszkalnych.

Grunty, budynki i budowle używane przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach infrastruktury wodno-kanalizacyjnej podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako związane z działalnością gospodarczą, gdyż spółka spełnia kryteria przedsiębiorstwa komercyjnego, i nie może uzyskać zwolnienia przewidzianego dla jednostek samorządowych.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości przewidziane w art. 7 ust. 1 pkt 15 u.p.o.l. ma zastosowanie wyłącznie do gruntów i budynków stanowiących własność gminy, a nie do nieruchomości będących w posiadaniu spółek prawa handlowego, nawet jeśli wykonują one zadania z zakresu zbiorowego odprowadzania ścieków.

Bezzasadna odmowa dostarczenia dokumentacji podatkowej, pomimo prawidłowego wezwania, uzasadnia nałożenie kary porządkowej na podstawie art. 262 Ordynacji podatkowej, z uwagi na brak obiektywnych przeszkód jej realizacji i niewłaściwe ocenianie zasadności wezwań przez podatnika.

Grunty, budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury wodno-kanalizacyjnej użytkowane przez spółkę z o.o., jako przedmioty opodatkowania, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, gdyż są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie spełniają przesłanek do zwolnienia podatkowego.

Osoba trzecia, wobec której orzeka się o odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, nie nabywa statusu podatnika ani płatnika, a więc nie podlega reżimowi ewidencyjnemu przewidzianemu w ustawie o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

NSA orzekł, że postępowanie dotyczące odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej wszczęte po ogłoszeniu jej upadłości nie odnosi się do masy upadłości, jeśli zobowiązanie powstało po ogłoszeniu upadłości. W związku z tym nie było podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji podatkowych i postępowanie podatkowe może być prowadzone z udziałem upadłego, a nie syndyka.