Pomoc finansowa dla funkcjonariuszy SOP na podstawie art. 180 ust. 1 ustawy o SOP korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.f., jako ekwiwalent za rezygnację z lokalu.

Organy podatkowe, wydając ponowne rozstrzygnięcie, powinny uwzględnić decyzję Szefa Krajowej Administracji Skarbowej zatwierdzającą stawkę 7% opłat licencyjnych, uznając ją za zgodną z prawem.

W postępowaniu podatkowym dotyczącym przychodu z praw majątkowych koniecznym jest wykazanie materialnych dowodów dla potwierdzenia charakteru uzyskanych przychodów. Instrumentalne wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie wpływa samoistnie na zawieszenie biegu przedawnienia, o ile nie wynika z okoliczności sprawy faktyczne dążenie do wstrzymania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na gruncie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., jedynie wydatki mające bezpośredni związek z realizacją celów statutowych mogą być uznane za przeznaczone na cele statutowe, a instrumentalne wszczynanie postępowań karnoskarbowych wyklucza skuteczne zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

W postępowaniu podatkowym nie można przypisać instrumentalnego charakteru postępowaniu karnemu skarbowemu wszczętemu po postępowaniu kontrolnym. Brak pełnego postępowania dowodowego uzasadnia uchylenie decyzji organu, gdy niewystarczająco rozważono rzetelność faktur oraz ocenę przedstawionych dowodów w procesie.

1. Instrumentalne wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie zawiesza biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego. 2. Brak prawidłowego dokumentowania usług nie wyklucza rzetelności faktur, jeśli faktyczne wykonanie usług zostanie udowodnione. 3. NSA uchylił decyzję podatkową z uwagi na braki w postępowaniu dowodowym.

Wydatki na najem samochodów osobowych przekazanych w dalsze posiadanie podlegają ograniczeniom kosztów uzyskania przychodów wg art. 16 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.p., nawet przy braku ich faktycznego użytkowania przez wynajmującego.

NSA potwierdza, że dochody z połączenia odwrotnego winny być traktowane jako równoczesne z objęciem udziałów, nierozpoznanie tej specyfiki przez organ podatkowy nie uzasadnia jego stanowiska.

Zwolnienie podatkowe, o które mowa w art. 21 ust. 1 pkt 63b u.p.d.o.f., przysługuje gdy wydatki kwalifikowane poniesione na środki trwałe zostaną zaliczone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a nie jedynie z chwilą ich zapłaty.

Wszczęcie postępowania karnoskarbowego celem zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych może mieć miejsce jedynie w sytuacjach uzasadnionych, co podlega rygorystycznej ocenie na podstawie okoliczności faktycznych.

Momentem uznania wydatków na środki trwałe za kwalifikujące w kontekście zwolnienia podatkowego jest ich ujęcie w ewidencji środków trwałych, co wynika z konieczności spełnienia dodatkowych wymogów formalnych zawartych w § 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia.

Decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej oraz wyrok pierwszej instancji w zakresie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe są zgodne z prawem, a wyrok TSUE w sprawie C-189/18 nie wniósł precedensowych implikacji do rozstrzyganej sprawy.

NSA uchylił decyzję Dyrektora IAS oraz wyrok WSA wskazując na konieczność uzupełnienia materiałów dowodowych w zakresie rzetelności faktur i przesłuchań świadków. Postępowanie karne skarbowe nie było instrumentalne.

Zyski jednostki muszą być bezpośrednio i definitywnie przeznaczone na cele wskazane przez ustawodawcę, aby kwalifikować się do zwolnienia. Zwolnienie nie obejmuje wydatków związanych jedynie pośrednio z działalnością leczniczą. Wszczęcie postępowania karnoskarbowego skutkuje zawieszeniem biegu przedawnienia podatkowego.

Wpłaty na PFRON, kary umowne i odszkodowania nie są wydatkami bezpośrednio związanymi z działalnością statutową, a zatem nie korzystają z podatkowego zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną spółki, stwierdzając, że konieczne jest uzupełnienie postępowania dowodowego dotyczącego okoliczności faktycznych za rok 2015, zgodnie z art. 233 § 2 O.p., co uzasadniało uchylenie decyzji organu podatkowego.

NSA uznał, iż do zastosowania zwolnienia z podatku od dywidend nie jest konieczne rzeczywiste właścicielstwo przychodu przez skarżącą spółkę, lecz wystarczające jest wypełnienie wymogów formalnych określonych przez przepisy krajowe (art. 22 u.p.d.o.p.). Z uwagi na brak pełnego uzasadnienia przez organ odmowy zwolnienia, NSA oddalił skargę kasacyjną urzędu.

Otrzymująca należności spółka może być zakwalifikowana jako rzeczywisty właściciel dywidend, mimo iż jest obowiązana do przekazania ich zarządzanemu funduszowi, lecz w odniesieniu do odsetek rzeczywistym właścicielem jest fundusz, co uniemożliwia skorzystanie z preferencji podatkowej.

Podmiot, który nie dochował należytej staranności przy weryfikacji kontrahentów oraz uczestniczył w procederze o znamionach oszustwa podatkowego, nie może skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, nawet jeżeli nie miało miejsca fizyczne kwestionowanie transakcji.

Brak obowiązkowego sprawozdania z przeznaczenia darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą eliminuje możliwość skorzystania z odliczenia podatkowego na podstawie art. 55 ust. 7 ustawy wyznaniowej.

Nie przedstawienie wiarygodnych dowodów wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towaru skutkuje uznaniem sprzedaży suszu tytoniowego za krajową i opodatkowaniem podatkiem akcyzowym.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że wyrok TSUE C-189/18 nie uzasadnia wznowienia postępowania podatkowego z racji odmienności prawa węgierskiego od polskiego, brak zaś naruszeń proceduralnych w pierwotnym postępowaniu wyklucza uchylenie decyzji ostatecznej.

W skutkach zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego kluczowe jest ustalenie, czy postępowanie karne skarbowe miało charakter instrumentalny. Brak takiego charakteru uprawnia do skutecznego zawieszenia terminu przedawnienia.

Brak sprawozdania z przeznaczenia darowizny na cele kościelne charytatywno-opiekuńcze oraz zwrot znacznej części darowizny uniemożliwiają jej odliczenie od podstawy opodatkowania na mocy art. 55 ust. 7 ustawy wyznaniowej.