Wyrok NSA z dnia [data], sygn. akt [sygnatura], stwierdza, iż wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy wznowienia postępowania podatkowego. Decyzja ostateczna wydana w sprawie podatku VAT za 2007 r. pozostaje w mocy, ponieważ brak nowatorskiej wykładni prawa unijnego przez TSUE, wymuszającej zmianę rozstrzygnięcia w tej sprawie.

B. sp. z o.o. nie uprawniona do zastosowania preferencyjnej stawki VAT 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z uwagi na brak dostatecznych dowodów wywozu towarów oraz naruszenie obowiązku dochowania należytej staranności przy dokumentowaniu tych transakcji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok oraz decyzję organu podatkowego z uwagi na niewyjaśnienie okoliczności faktycznych związanych z naturalnym obniżeniem stabilności oksydacyjnej paliwa, co uniemożliwiło prawidłowe ustalenie zobowiązania podatkowego.

Zwolnienie podatkowe związane z przeznaczeniem przychodów ze zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe odnosi się wyłącznie do wydatków na zakup nowej nieruchomości lub refinansowanie kredytu na taką nieruchomość, a nie obejmuje spłaty kredytu zaciągniętego na zbywaną nieruchomość, ponieważ nie służy to realizacji celu mieszkaniowego podatnika.

Pełnomocnictwo szczególne złożone w toku kontroli podatkowej nie wywołuje skutków procesowych w postępowaniu podatkowym, jeżeli nie zostało złożone odrębnie do akt sprawy w konkretnym postępowaniu prowadzonym przed organem podatkowym, zgodnie z art. 138e § 3 Ordynacji podatkowej.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak wykazania naruszenia art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej i niezasadność podniesionych zarzutów; postępowanie o ograniczenie poboru zaliczek nie wymaga pełnego wykazania dowodowego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje w sytuacji, gdy podatnik nie może wykazać rzeczywistego wykonania usług, a wystawione faktury nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych.

Dopuszczenie wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga nowych dowodów lub okoliczności faktycznych nieznanych wcześniej organowi podatkowemu, które mogą istotnie zmienić decyzję ostateczną oraz takie, które wywołują konieczność jej uchylenia lub zmiany.

Orzeczenie TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego, gdyż decyzja wymiarowa została oparta na niezależnym postępowaniu dowodowym zgodnym z wymogami polskiego prawa.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-189/18 nie stanowi podstawy wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 O.p., gdyż nie ma charakteru precedensowego wymuszającego odmienne rozstrzygnięcie.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2025 r. uchyla zaskarżony wyrok WSA i nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy z uwzględnieniem nowych dowodów na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej oraz oceny wpływu wyroku TSUE w sprawie C-189/18.

Czynności personelu pokładowego związane z podawaniem posiłków i napojów na pokładzie samolotu, stanowią dostawę towarów, a nie świadczenie usług restauracyjnych lub cateringowych, w rozumieniu przepisów o VAT.

Dla odmowy prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych w ramach oszustwa karuzelowego, gdzie podatnik przy dołożeniu należytej staranności powinien był znać uczestnictwo w oszustwie, właściwą podstawą prawną odmowy jest art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, a nie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c).

Wyrok uchyla wyrok WSA z uwagi na niedostateczne uzasadnienie oceny zgodności z prawem decyzji dotyczącej niezapłaconej akcyzy, nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy z kompleksową weryfikacją materiału dowodowego, uwzględniając zarzuty proceduralne.

Odliczenie podatku VAT z faktur wystawionych przez podmiot fikcyjnie prowadzący działalność gospodarczą, poświadczających transakcje niedokonane między figurującymi podmiotami, nie przysługuje nabywcy, który nie dochował należytej staranności kupieckiej.

Gmina, realizująca projekt montażu odnawialnych źródeł energii, nie działa jako podatnik VAT, ponieważ jej działania nie stanowią działalności gospodarczej, z uwagi na brak celu zarobkowego i finansowanie znaczącej części kosztów środkami publicznymi.

Decyzja o określeniu nadwyżki podatku VAT naliczonego nad należnym za październik 2015 r., bazująca na nieprawidłowych ustaleniach wcześniejszych decyzji, podlega uchyleniu z uwagi na istotne braki dowodowe. Konsekwencją uchybienia organów podatkowych jest konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy.

Instytucja zmiany decyzji ma charakter uznaniowy w sensie dopuszczalności wyboru konsekwencji prawnych sytuacji opisanej w hipotezie normy prawnej. Stąd też w przypadku stwierdzenia, że w sprawie występuje którakolwiek z przesłanek określonych w art. 253a § 1 Ordynacji podatkowej, organ w sposób uznaniowy podejmuje decyzję o wyborze alternatywy - czy zmienić decyzję ostateczną, czy też nie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził wadliwość decyzji organu II instancji w zakresie określania nadwyżki podatku VAT, uchylając decyzję i wyrok WSA z powodu uchybień proceduralnych i materialnoprawnych, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.

Uchybienia proceduralne i materialnoprawne w decyzjach organów skarbowych uzasadniają uchylenie decyzji podtrzymujących błędne ustalenia podatkowe oraz wymagają ponownego rozpoznania sprawy przez organy podatkowe zgodnie z wytycznymi sądowymi.

Zasada in dubio pro tributario wyrażona w art. 2a Ordynacji podatkowej znajduje zastosowanie w przypadku niedających się usunąć wątpliwości co do treści przepisu materialnego prawa podatkowego, także w kontekście wykładni przepisów szczególnych, takich jak art. 15zzzzzn2 ustawy COVID-19.

W razie powstania nieusuwalnych wątpliwości co do zakresu zastosowania przepisu materialnego prawa podatkowego, zwłaszcza w kontekście jego relacji do przepisów szczególnych, takich jak regulacje ustawy o COVID-19, wykładnia powinna uwzględniać zasadę in dubio pro tributario i prowadzić do rozstrzygnięcia korzystnego dla podatnika.

Uchylenie decyzji i wyroku jest uzasadnione istotnymi uchybieniami proceduralnymi oraz brakiem właściwego wyjaśnienia sprawy, co wymaga ponownego rozpoznania i wydania nowych decyzji podatkowych w zakresie VAT za kwiecień i maj 2015 roku.

Uchylając zaskarżony wyrok i decyzję podatkową, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż błędy proceduralne w gromadzeniu dowodów i rozpatrywaniu wcześniejszych decyzji uzasadniają nowe rozstrzygnięcia w przedmiocie określenia nadwyżki VAT do przeniesienia na kolejne miesiące, zgodnie z wymogami P.p.s.a.