W przypadku zbycia wierzytelności objętych korektą w ramach "ulgi na złe długi", podatnik zobowiązany jest do proporcjonalnego zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku VAT w okresie, w którym miało miejsce zbycie, zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Wznowienie postępowania podatkowego jest uzasadnione, gdy wyjdą na jaw nowe okoliczności faktyczne niewiadome organowi w dniu decyzji ostatecznej; nie jest wymagane, aby dowody pochodziły z tego samego dnia.

NSA potwierdza stanowisko Dyrektora IAS i WSA co do konieczności kasacyjnego uchylenia decyzji organu I instancji z powodu niewystarczającego przeprowadzenia postępowania dowodowego, zgodnie z art. 233 § 2 O.p.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie wówczas, gdy podatnik wykaże, że transakcja udokumentowana fakturą rzeczywiście miała miejsce, a sama faktura nie może stanowić jedynego dowodu wykonania usługi.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przepis krajowy ustanawiający dwuletni termin dla korekty VAT w ramach ulgi za złe długi zostaje pominięty, jeśli jego zastosowanie narusza zasadę skuteczności prawa unijnego, potwierdzoną wyrokiem TSUE w sprawie C-335/19. Wadliwa implementacja dyrektywy UE przez ustawodawcę krajowego nie może stać na przeszkodzie w realizacji uprawnień podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zgodne z prawem pozostawienie odwołania bez rozpatrzenia, gdy brak formalny, jakim jest brak pełnomocnictwa, nie został usunięty zgodnie z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej. Wadliwe dopełnienie formalności prawnych obciąża stronę.

Złożenie pełnomocnictwa jest obowiązkowe przy wnoszeniu odwołania w postępowaniu administracyjnym; brak jego dołączenia uzasadnia pozostawienie odwołania bez rozpatrzenia.

Skarga kasacyjna jest dopuszczalna tylko w granicach wskazanych zarzutów; brak usunięcia formalnych braków odwołania skutkuje jego pozostawieniem bez rozpoznania zgodnie z art. 169 § 1 i 4 Ordynacji podatkowej.

Decyzja organów podatkowych dotycząca odmowy zaliczenia wydatków na badania rynku i opłaty licencyjne do kosztów uzyskania przychodów była zasadna, sąd I instancji musi zweryfikować przydatność dowodów w kontekście umowy i podjętych działań.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną A.L., podtrzymując tym samym solidarną odpowiedzialność podatkową skarżącej za zaległości podatkowe spółki, uznając, że skarga nie zawiera zarzutów skutecznie podważających ustalenia faktyczne oraz prawne dokonane przez organy i sąd pierwszej instancji.

Wnioski dowodowe nie mogą być uwzględnione, gdy dotyczą okoliczności nieistotnych dla oceny rozliczenia podatkowego z danego roku; ewentualne przyporządkowanie dowodów do innych okresów podatkowych wymaga dokładnej analizy akt sprawy.

Epidemia COVID-19 oraz problemy zdrowotne, które nie są wystarczająco udokumentowane jako uniemożliwiające dochowanie terminu, nie uzasadniają przywrócenia terminu do zgłoszenia nabycia spadku.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej prawidłowo wyjaśnił opodatkowanie VAT użytkowania służbowych telefonów do celów prywatnych. Interpretacja indywidualna spełnia wymogi formalne Ordynacji podatkowej, a jej uzasadnienie prawne było wystarczające i trafne.

Organ podatkowy nie naruszył przepisów o doręczeniach, kierując korespondencję na adres widniejący w ewidencji, który skarżący sam potwierdził jako adres zamieszkania w dokumentach, co potwierdza prawidłowość doręczenia i skuteczność decyzji.

W przypadku nieuzupełnienia braków formalnych odwołania poprzez dostarczenie pełnomocnictwa organ podatkowy może prawidłowo pozostawić takie odwołanie bez rozpatrzenia. Skarga kasacyjna musi jasno uzasadniać podstawy naruszenia prawa, w przeciwnym razie nie zasługuje na uwzględnienie.

NSA uchyla rozstrzygnięcia organów podatkowych, podkreślając konieczność rzetelnego uzasadnienia przedłużenia terminu zwrotu VAT, polegającego na wskazaniu konkretnych wątpliwości i czynności sprawdzających.

Zwolnienie podatkowe na mocy art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l. nie stanowi niedozwolonej pomocy państwa zgodnie z art. 107 TFUE, ponieważ nie przysparza selektywnej korzyści, co orzekł NSA, oddalając skargę kasacyjną P. S.A.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną dotyczącą odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zobowiązania spółki, wskazując na brak zarzutów proceduralnych umożliwiających kasacyjny przegląd ustaleń faktycznych sądu I instancji.

Do osób trzecich nie mają zastosowania przepisy ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników; w ich przypadku pisma należy doręczać zgodnie z regułami określonymi w art. 148 Ordynacji podatkowej.

Podatnik wnioskujący o ograniczenie poboru zaliczek na podatek dochodowy ma obowiązek uprawdopodobnić, że zaliczki obliczone według zasad ustawowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do przewidywanego podatku należnego za dany rok podatkowy.

Działalność prowadzona przez osobę niebędącą zależnym przedstawicielem w rozumieniu art. 5 ust. 4 Konwencji nie prowadzi do powstania stałego zakładu wnioskodawcy na terytorium RP.

NSA oddala skargę kasacyjną z uwagi na jej formalne wady, podkreślając konieczność precyzyjnego i prawidłowego formułowania zarzutów kasacyjnych oraz respektowanie przymusu adwokackiego, co warunkuje możliwość skutecznej kontroli orzeczeń WSA.

Nieopodatkowane wcześniej zyski jednoosobowej działalności, przekształconej w spółkę kapitałową, nie stają się zyskami spółki, co wyklucza ponowne opodatkowanie przy ich wypłacie; zasada kontynuacji zapobiega podwójnemu opodatkowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na brak związku zgłoszonych dowodów z podatkowym rozliczeniem za rok 2017. Wyrok oparto na niewłaściwej ocenie dowodów dotyczących lat wcześniejszych.