Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że w sytuacji braku dowodów na samoistne posiadanie przez inny podmiot niż właściciele, to na właścicielach ciąży obowiązek podatkowy.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że naruszenie art. 200 § 1 O.p. przez niewyznaczenie terminu na zapoznanie z aktami, nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy, uzasadniając prawomocność decyzji o opodatkowaniu gruntów powiązanych z działalnością gospodarczą.

Pojęcia ważnego interesu zobowiązanego oraz interesu publicznego, o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o finansach publicznych, wymagają każdorazowo wnikliwej analizy okoliczności faktycznych sprawy, przy uwzględnieniu zarówno sytuacji życiowej zobowiązanego, jak i racjonalności dalszego prowadzenia egzekucji administracyjnej.

Grunty po zlikwidowanej linii kolejowej, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej i podlegają opodatkowaniu podwyższoną stawką podatku od nieruchomości, jeśli stanowią część przedsiębiorstwa przeznaczoną do działalności gospodarczej.

Powierzchnię użytkową budynku, stanowiącą podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości, należy ustalać z uwzględnieniem powierzchni wszystkich kondygnacji o różnych wysokościach, z zastosowaniem procentowych przeliczników przewidzianych w art. 4 ust. 2 u.p.o.l.

Dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości w świetle art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) u.p.o.l. konieczne jest całkowite i wyłączne związanie budynków z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, co wyklucza ich wykorzystanie do innych celów, w tym komercyjnych, hotelarskich czy rekreacyjnych.

W postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy, organ podatkowy i sąd są związane ostatecznymi decyzjami wydanymi wobec spadkodawcy i nie badają kwestii przedawnienia tych zobowiązań.

Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości powinno uwzględniać różnice w wysokości pomieszczeń spowodowane trwałymi elementami konstrukcyjnymi, a ich ocena wymaga pełnego postępowania dowodowego. Organ podatkowy winien dokładnie zbadać wpływ tych elementów na powierzchnię użytkową.

Skarga kasacyjna musi precyzyjnie wskazywać naruszone przepisy oraz ich wpływ na wynik sprawy; brak precyzji skutkuje oddaleniem skargi i utrzymaniem w mocy orzeczenia sądu wojewódzkiego.

Nieujawnienie przez podatników niektórych budynków w informacji podatkowej nie stanowi "nowej okoliczności faktycznej" uzasadniającej wznowienie postępowania zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, gdyż organ podatkowy miał dostęp do danych ewidencyjnych już w postępowaniu zwykłym.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, powinien wykazać, że w okresie pełnienia funkcji nie zaistniały podstawy do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, przy czym brak wiedzy o kondycji finansowej spółki nie zwalnia go z odpowiedzialności.

Ciężar dowodu w zakresie przesłanek egzoneracyjnych, tj. wykazania złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, braku winy w jego niezgłoszeniu lub wskazania mienia spółki pozwalającego na zaspokojenie zaległości podatkowych, spoczywa na członku zarządu spółki, a nie na organie podatkowym.

Oddalenie skargi kasacyjnej w sprawie nałożenia kary porządkowej przez organ podatkowy jest uzasadnione, gdyż naruszenia proceduralne nie miały wpływu na treść decyzji. Organ działał w granicach uprawnień, a żądania organu mieściły się w ramach czynności sprawdzających.

Oprocentowanie nadpłaty, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, stanowi formę rekompensaty za pozbawienie podatnika możliwości dysponowania własnymi środkami finansowymi wskutek wydania przez organ podatkowy błędnej decyzji.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna, ponosi odpowiedzialność solidarną za zaległości podatkowe tejże spółki, jeśli nie wykaże koniecznych przesłanek uwalniających jak brak winy w niezgłoszeniu wniosku o jej upadłość.

Opodatkowanie nieruchomości najwyższymi stawkami podatku jest uzasadnione, jeśli znajduje się ona w posiadaniu przedsiębiorcy i potencjalnie może służyć działalności gospodarczej, niezależnie od czasowych ograniczeń prowadzenia takiej działalności.

Brak winy, o jakim mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) O.p., ma charakter obiektywny i może być skutecznie powoływany jedynie wówczas, gdy członek zarządu rzeczywiście nie miał żadnych możliwości prowadzenia spraw spółki, a stan ten wynikał z przyczyn od niego niezależnych.

Oprocentowanie nadpłaty, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, stanowi formę rekompensaty za pozbawienie podatnika możliwości dysponowania własnymi środkami finansowymi wskutek wydania przez organ podatkowy błędnej decyzji.

Grunty pozostające w posiadaniu przedsiębiorcy mogą być opodatkowane jako związane z działalnością gospodarczą, jeśli istnieje potencjalna możliwość ich wykorzystania do tej działalności, niezależnie od faktycznego ich użytkowania.

Decyzje o solidarnej odpowiedzialności podatkowej byłego prezesa zarządu spółki zostały prawidłowo uchylone przez WSA z uwagi na naruszenie przepisów dotyczących właściwości miejscowej organu podatkowego.

1. W świetle wyroku TSUE z 27.02.2025 r., C-277/24 (ECLI:EU:C:2025:130) uniemożliwienie skutecznego podważenia przez osobę trzecią (byłego członka zarządu spółki) w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 116 § 1 ustawy z 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) w sprawie jego odpowiedzialności jako członka zarządu, ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych dokonanych

Nieruchomość pozostająca we współposiadaniu dewelopera nie traci charakteru opodatkowanego budynku pomimo czasowego braku dachu, jeżeli remont ma na celu kontynuację działań gospodarczych. Obiekty związane z remontami deweloperskimi podlegają opodatkowaniu w ramach prowadzonej działalności, nawet w przypadku tymczasowego braku generacji zysków.

O związaniu nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych decyduje faktyczne lub potencjalne jej wykorzystanie do prowadzenia tej działalności, a nie samo posiadanie jej przez przedsiębiorcę.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że oddalenie skargi kasacyjnej jest uzasadnione w przypadku, gdy skarga nie spełnia ustawowych wymogów i nie wpływa na istotę sprawy, a wyrok sądu pierwszej instancji został zgodnie z wytycznymi wcześniejszego orzecznictwa administracyjnego, zobowiązując organ do ponownego rozpatrzenia sprawy.