Podatki
Przy spełnieniu odpowiednich przesłanek, zasada nadużycia prawa może zostać zastosowana do działań podatników usiłujących uzyskać nienależne korzyści majątkowe w zakresie rozliczeń VAT, nawet po upływie okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych.
Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził decyzję odmowy wznowienia postępowania, podkreślając konieczność dochowania terminów proceduralnych zgodnie z art. 241 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, niezależnie od późniejszych zmian interpretacyjnych dotyczących przepisów prawa.
Dotacje przyznawane celem wyrównania poziomu rentowności działalności nie stanowią odpłatności za świadczoną usługę i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Ich przyznanie nie jest powiązane z wynagrodzeniem za usługę nabywaną przez spółkę, ponieważ nie istnieje bezpośredni związek między świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem.
Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja ostateczna w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości nie może być uchylona na podstawie niewykazanego przez stronę skarżącą błędu pisarskiego we wpisach ewidencyjnych dotyczących klasyfikacji działki.
Wnioskodawca spełnił wymogi przedstawienia wyczerpującego stanu faktycznego we wniosku o interpretację indywidualną, a organ podatkowy nie miał podstaw do jego pozostawienia bez rozpatrzenia na podstawie art. 14g § 1 Ordynacji podatkowej.
Dla skutecznego powołania się na przesłankę egzoneracyjną braku winy w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości nie wystarczy subiektywne przekonanie członka zarządu; przesłanka ta ma charakter obiektywny i wymaga wykazania, że brak działania wynikał z przyczyn całkowicie niezależnych od członka zarządu.
Stwierdzenie nadużycia prawa podatkowego i odmowa prawa do odliczenia VAT, gdy ustalone zostanie, że transakcje gospodarcze zostały skonstruowane w celu uzyskania wyłącznie korzyści podatkowych, a nie opierały się na realnych przesłankach ekonomicznych.
Przychody uzyskane z transakcji na rynku Forex powinny być kwalifikowane jako przychody z innych źródeł, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., a nie jako przychody z kapitałów pieniężnych, ze względu na brak spełnienia kryteriów regulowanego rynku finansowego.
Postępowanie w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości nie jest właściwym trybem do podważania zapisów ewidencji gruntów i budynków, lecz jedynie do ich wykorzystania jako podstawy opodatkowania.
Organ podatkowy nie może pozostawiać bez rozpatrzenia wniosku o interpretację indywidualną, gdy wnioskodawca wyczerpująco przedstawia stan faktyczny i zdarzenie przyszłe. Obowiązek przypisania kwalifikacji prawnej leży po stronie organu, a nie wnioskodawcy.
Dla ustalenia kosztów uzyskania przychodów z obniżenia udziału kapitałowego w spółce komandytowo-akcyjnej powstałej z przekształcenia spółki z o.o., istotna jest wartość bilansowa majątku spółki z o.o. w chwili przekształcenia, a nie historyczna wartość wydatków na objęcie udziałów.
Odmowa wszczęcia postępowania podatkowego jest uzasadniona, gdy przepisy wyraźnie wskazują formę działania administracyjnego, a inne przyczyny, w tym brak wyraźnej normy prawnej, uzasadniają odmowę wszczęcia postępowania, co potwierdza art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej.
Oddalenie skargi kasacyjnej jako bezzasadnej. Wznowienie postępowania podatkowego z przyczyn zmiany wykładni prawnej jest wyłączone w przypadku uchybienia miesięcznemu terminowi, o którym mowa w art. 241 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej.
Wszczęcie postępowania karnego skarbowego wystarcza do zawieszenia biegu przedawnienia podatkowego, nawet jeśli nie podjęto dalszych czynności procesowych. Skarga kasacyjna musi precyzyjnie wskazywać błędną wykładnię oraz wykazać wpływ na wynik sprawy.
Opłaty z tytułu udzielania gwarancji na realizację inwestycji budowlanych stanowią koszty pośrednie w świetle art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., a nie koszty bezpośrednio związane z przychodami. Zalicza się je do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, a nie z chwilą uzyskania przychodu z inwestycji.
Błąd podatnika co do rzeczywistej powierzchni przedmiotów opodatkowania, ujawniony na skutek późniejszych oględzin nieruchomości, może stanowić nową okoliczność faktyczną w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, jeżeli wpływa na prawidłowość wcześniejszej decyzji podatkowej.
Nieruchomości, które są formalnie przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być opodatkowane według stawek dla działalności gospodarczej, nawet gdy nie są obecnie w pełni wykorzystywane do działalności i służą czasowo innym celom.
Sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczającym kryterium do uznania jej za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej – konieczne jest wykazanie jej rzeczywistego lub potencjalnego wykorzystania w działalności gospodarczej.
Warunkiem skorzystania z preferencyjnej stawki podatkowej w podatku od nieruchomości jest nie tylko prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług zdrowotnych, ale przede wszystkim związanie budynków lub ich części z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.
Nie uwzględniając nowych dowodów z oględzin nieruchomości, organ II instancji naruszył art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Prawidłowe postępowanie wznowieniowe wymaga uwzględnienia rzeczywistej powierzchni opodatkowania, ujawnionej po dacie wydania pierwotnej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok WSA z powodu błędów proceduralnych w uzasadnieniu i nakazuje ponowne rozpoznanie sprawy, z uwzględnieniem szczegółowych wskazań dot. oceny dowodów oraz podstaw opodatkowania.
Ograniczenia art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p. nie mają zastosowania do dochodów i kosztów działalności prowadzonej w SSE, co wynika z odesłania art. 15e ust. 4 do art. 7 ust. 3, wyłączającego opodatkowanie tych dochodów.
Usługi pośrednictwa w sprzedaży, które nie są doradztwem, badaniem rynku czy reklamą, nie podlegają ograniczeniom z art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p.; dochody z działalności w SSE zwolnione są z tych ograniczeń, zgodnie z art. 15e ust. 4 i art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p.