Zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym, orzekany jako środek karny, musi mieć określony czas trwania zgodnie z art. 43 § 1 k.k., co obliguje sąd do sprecyzowania okresu jego obowiązywania w wyroku.

Delegacja sędziego do sądu wyższego rzędu na czas pełnienia funkcji prezesa bez określenia konkretnego czasu trwania delegacji jest niezgodna z prawem i prowadzi do nienależytej obsady sądu, co stanowi podstawę do uchylenia orzeczenia sądowego.

Ocena „służby na rzecz totalitarnego państwa” w rozumieniu art. 13b ustawy zaopatrzeniowej wymaga uwzględnienia nie tylko formalnej przynależności do wskazanych formacji, ale także charakteru pełnionych obowiązków, ich rzeczywistego wpływu na ochronę praw człowieka oraz ich ukierunkowania na realizację funkcji właściwych dla totalitarnego państwa.

W przypadku zmiany prawa materialnego, sąd ma obowiązek ocenić czyn w świetle ustawy obowiązującej w dacie orzekania, chyba że ustawa wcześniejsza jest względniejsza dla sprawcy, co właściwie stosuje się do zmian w kwalifikacji przestępstw i wykroczeń związanych z wartością szkody.

Faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wymaga spełnienia kryteriów zorganizowanego, ciągłego i zarobkowego charakteru tej działalności; przerwy w aktywności zawodowej, które nie są poparte konkretnymi działaniami na rzecz wznowienia działalności, wykluczają obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Roszczenie odszkodowawcze na podstawie art. 417 k.c. wymaga wykazania bezprawności działania organu, co nie obejmuje okresów, kiedy przepisy nie przewidywały obowiązku informowania o zbędności nieruchomości na cel wywłaszczenia. Odpowiedzialność Skarbu Państwa za zaniechanie dotyczy jedynie okresów, kiedy istniały stosowne przepisy prawne.