Odmowa przeprowadzenia wywiadu środowiskowego przez wnioskodawcę oraz istotna dysproporcja między deklarowanymi a rzeczywistymi wydatkami uzasadniają odmowę przyznania zasiłku celowego. Pomoc społeczna ma charakter subsydiarny i nie powinna być traktowana jako stałe źródło dochodu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja o odmowie przyznania zasiłku celowego była prawidłowa, uwzględniając ustalenia dotyczące braku współpracy strony i dysproporcji dochodów oraz wydatków. Wyrok WSA naruszył zasady oceny dowodów oraz granice uznania administracyjnego.

Odmawia się przyznania zasiłku stałego osobie nie współpracującej z organami pomocy społecznej oraz wykazującej znaczne rozbieżności między deklarowanymi a rzeczywistymi dochodami, co pokrywa jej potrzeby bytowe bez potrzeby wsparcia. Subsydiarny charakter pomocy społecznej wyklucza jej traktowanie jako stałego źródła utrzymania.

Odmowa przyznania zasiłku celowego jest uzasadniona, gdy wniosek nie spełnia kryteriów ustawowych, wnioskodawca ma własne środki na zaspokojenie potrzeb, a współpraca z organem administracyjnym jest niewystarczająca.

Podmiot odbierający odpady komunalne obowiązany jest osiągnąć ustawowo określony poziom recyklingu. Niedopełnienie tego obowiązku skutkuje nałożeniem administracyjnej kary pieniężnej, niezależnie od przyczyn nieosiągnięcia wymaganego poziomu recyklingu.

Podmiot odbierający odpady komunalne, który nie osiąga ustawowych poziomów recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku, podlega nałożeniu kary administracyjnej zgodnej z art. 9x u.c.p.g., przy czym sprawozdania miesięczne muszą odzwierciedlać rzeczywiste dane z działalności przedsiębiorcy.

Skarga kasacyjna Dyrektora Muzeum Narodowego w Lublinie od wyroku WSA w Lublinie stwierdzającego bezczynność organu została oddalona przez NSA z uwagi na błędy proceduralne popełnione przez organ przy ocenie formalnej wniosku o ponowne wykorzystanie informacji publicznych.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop dla policjantów zwolnionych przed 6 listopada 2018 r. należy ustalać według zasad zgodnych z wyrokiem TK, eliminując wcześniejszy niekonstytucyjny przelicznik 1/30, stosując brzmienie art. 115a ustawy o Policji, z przelicznikiem 1/21.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop policjanta za okres przed 6 listopada 2018 r. ustala się według zasad obowiązujących przed tą datą, ale z pominięciem niekonstytucyjnego współczynnika 1/30, zgodnie z interpretacją Trybunału Konstytucyjnego (K 7/15).

NSA potwierdził, że ekwiwalent za niewykorzystany urlop dla policjantów zwolnionych przed wyrokiem TK musi uwzględniać jego skutki i być obliczany wg nowych zasad (1/21), mimo intertemporalnej regulacji ustawy nowelizującej wyłączającej ich stosowanie od 2018 r.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop należy obliczać według ułomku 1/21, zgodnie z brzmieniem art. 115a ustawy o Policji po wyroku TK w sprawie K 7/15, co wyklucza przyjęcie wcześniejszego przelicznika 1/30, uznanego za niekonstytucyjny.

Sąd orzeka, że przedsiębiorstwo pozostające w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z art. 2 pkt 18 rozporządzenia 651/2014, nie kwalifikuje się do uzyskania pomocy z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, jak określono w art. 15gga ustawy COVID-19.

Świadczenia na rzecz ochrony miejsc pracy wymagają zgodności z prawem unijnym; pomoc nie przysługuje przedsiębiorstwom w trudnej sytuacji finansowej na dzień 31 grudnia 2019 r. zgodnie z art. 15zza ustawy COVID-19 oraz Komunikatem Komisji Europejskiej.

Decyzja o nacjonalizacji majątku [...] w kontekście dekretu z 1944 r. wymaga wszechstronnej analizy dowodowej w zakresie faktycznej powierzchni gruntów na dzień 1 września 1939 r., przy uwzględnieniu rzeczywistego stanu i związku funkcjonalnego części rolnych i leśnych, zgodnie z zasadami wykładni prawa materialnego.

Postanowienie organu administracyjnego było sprzeczne z art. 138 k.p.a., naruszając przepisy proceduralne oraz konstytucyjne wymogi dotyczące regulacji obowiązków szczepień, co uzasadnia uchylenie rozstrzygnięcia w całości.

Sąd II instancji potwierdził obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę dla obiektów trwale związanych z gruntem, odrzucając argumenty skargi kasacyjnej dotyczące braku takiego wymogu dla kontenera usługowego.

Dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w postępowaniu, na podstawie art. 31 § 1 Kpa, wymaga wykazania interesu społecznego. Niedookreślone wpływy ekonomiczne i lokalne nie spełniają tych kryteriów. Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza, że interes społeczny musi być rzeczywisty i odpowiadać celom statutowym organizacji.

NSA oddalił skargę kasacyjną, podnosząc, iż wiata jako budowla nie spełnia wymogów miejscowego planu zagospodarowania i ochrony układu urbanistycznego, stanowiąc naruszenie prawa budowlanego i powodując konieczność jej rozbiórki.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte przed dniem 1 stycznia 2019 r. bez skutecznego doręczenia wypowiedzeń, podlega umorzeniu na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2019 r.

Skarga kasacyjna na wyrok WSA oddalona; brak wykazania szczególnego interesu publicznego uzasadnia odmowę udostępnienia informacji publicznej przetworzonej.

Zakaz wprowadzania ścieków do ziemi wprowadzony miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obejmuje także ścieki oczyszczone z oczyszczalni przydomowych. Organ administracyjny może wnosić sprzeciw wobec takich inwestycji na tej podstawie.

Zakres opieki nad osobą niepełnosprawną, spełniający wymogi ustawy o świadczeniach rodzinnych, stanowi wystarczającą podstawę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Ostateczne przyznanie świadczenia zależy od ustalenia zakresu sprawowanej opieki na podstawie przedstawionych dowodów, w tym orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i wywiadu środowiskowego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż pismo organu administracyjnego, które odmawia realizacji żądania strony o wydanie kopii z akt sprawy, stanowi postanowienie w rozumieniu art. 74 § 2 k.p.a., na które przysługuje zażalenie.

Postanowienie organu sanitarno-epidemiologicznego o częściowym uchyleniu i utrzymaniu postanowienia w mocy narusza art. 138 k.p.a., co uzasadnia uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.; konieczność rozważenia norm konstytucyjnych przy ocenie wymagalności szczepień ochronnych.