Nie można zarzucić sądowi administracyjnemu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. przez wydanie orzeczenia niezgodnego z oczekiwaniami strony, o ile sąd stosuje środki określone w ustawie. W związku z tym, skarga kasacyjna pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlega oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że kara pieniężna nałożona na M. W. za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym była zgodna z prawem, a skarga kasacyjna jest bezzasadna. Wykazano, że przewóz został zlecony i wykonany na rzecz skarżącej oraz że dowody zgromadzone w sprawie były wystarczające do stwierdzenia jej odpowiedzialności.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że kontrola przewozu w systemie SENT nie stanowi kontroli celno-skarbowej, a kara nałożona na O. S.A. za brak zgłoszenia przewozu jest zgodna z prawem. Nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od kary ze względu na interes publiczny lub ważny interes podmiotu.

Cofnięcie licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w przypadku prawomocnego skazania za przestępstwo przeciwko mieniu uzasadnia sam fakt skazania, a nie wyłącznie odpis prawomocnego wyroku. Przesłanie kserokopii akt nie narusza prawa do czynnego udziału strony, gdy nie wpływa na wynik postępowania.

Zmiana stanu wody na gruncie, która nie skutkuje szkodliwym oddziaływaniem na sąsiednie grunty, nie uzasadnia wydania decyzji restytucyjnej na podstawie art. 29 ust. 3 Prawa wodnego, a jedynie działania prowadzące do szkody uprawniają organ do nakazu przywrócenia stanu poprzedniego lub wykonania urządzeń zapobiegających szkodom.

Skarga kasacyjna "M." Sp. z o.o. przeciwko wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie uchylenia decyzji administracyjnej została oddalona; brak podstaw do stwierdzenia naruszenia procedury w postępowaniu sądowym dotyczącym zatwierdzenia taryf wod-kan.

Zwrot stosunku służbowego funkcjonariusza Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji jest uzasadniony, jeśli zachowanie policjanta podważa jego nieposzlakowaną opinię i godzi w autorytet formacji, co stanowi ważny interes służby.

Występujący interes publiczny oraz uchybienia w zachowaniu funkcjonariusza Policji uzasadniają rozwiązanie z nim stosunku służbowego na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji, z uwagi na nieposzlakowaną opinię niezbędną do pełnienia służby. Skarga kasacyjna jest niezasadna.

W sytuacji, gdy nieruchomość objęta Mińskim Obszarem Chronionego Krajobrazu była zadrzewiona, również w części przeznaczonej pod zainwestowanie, uzgodnienia pozytywne warunków zabudowy stanowiłoby legalizację działań naruszających zakazy ochrony środowiska i dlatego skarga S. B. powinna zostać oddalona.

W przypadku przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego i braku przekonywującego informowania stron o przedłużeniu terminów oraz przyczynach zwłoki, występuje bezczynność organu z rażącym naruszeniem prawa.

Odebranie broni palnej i amunicji na podstawie art. 19 ust. 1a ustawy o broni i amunicji jest dopuszczalne, gdy posiadacz broni jest osobą oskarżoną o przestępstwo umyślne, co uzasadnia obawę zagrożenia porządku publicznego.

Prawidłowe oznakowanie odcinków drogi, objętych obowiązkiem uiszczenia opłaty elektronicznej, jest warunkiem legalnego nakładania kar pieniężnych za nieuiszczenie tej opłaty przez użytkowników.

Przepadek pojazdu na rzecz Skarbu Państwa może zostać orzeczony jedynie, gdy pojazd stanowi wyłączną własność sprawcy. W przeciwnym razie, zgodnie z art. 44b § 2 k.k., należy orzec przepadek równowartości pojazdu, jeśli nie zachodzą okoliczności uniemożliwiające lub czyniące niecelowym orzeczenie przepadku.

Kara pieniężna za niewykonanie obowiązku przekazywania danych lokalizacyjnych, przewidziana w ustawie SENT, jest obligatoryjna i odnosi się do każdego przewoźnika niezależnie od winy. Odstąpienie od nałożenia kary może nastąpić tylko w związku z ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, którego brak w przedmiotowej sprawie.

Art. 100d ust. 1 pkt 1 lit. a i ust. 4 ustawy o pomocy dotyczą wszystkich cudzoziemców, co wyklucza zrzuty bezczynności organu w zakresie wydawania zezwoleń na pobyt, nawet gdy nie nastąpiło ich terminowe załatwienie.

Przedsiębiorstwo zdefiniowane jako będące w trudnej sytuacji na 31 grudnia 2019 r., zgodnie z regulacjami unijnymi, nie jest uprawnione do otrzymania wsparcia finansowego na mocy art. 15gga ustawy COVID-19. Świadczenia te muszą spełniać warunki pomocy publicznej zgodne z prawem UE.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podkreślając, że przesłanki przyznania pomocy publicznej muszą uwzględniać przepisy prawa unijnego, co wyklucza wsparcie dla przedsiębiorstw w trudnej sytuacji finansowej na dzień 31 grudnia 2019 roku.

Pomoc na rzecz ochrony miejsc pracy może być przyznana jedynie przedsiębiorcom spełniającym krajowe i unijne wymogi, gdzie wymogi unijne, w tym dotyczące kondycji finansowej przedsiębiorstwa, mają pierwszeństwo nawet jeśli zostały dodatkowo określone przez Komunikat Komisji Europejskiej.

Działania organu oceniającego wnioski o wsparcie finansowe w ramach polityki rozwoju jako zgodne z rygorystycznymi wymogami komunikacji elektronicznej w postępowaniach konkursowych, skutkiem czego niestosowne poprawienie wniosku nie może być uwzględnione przez organ.

W przypadku dochodzenia roszczeń z tytułu ekwiwalentu za nadgodziny, organy administracji zobligowane są rozważyć przedawnienie roszczenia zgodnie z art. 107 ustawy o Policji, niezależnie od wyroków Trybunału Konstytucyjnego znoszących jedynie ograniczenie do trzech ostatnich lat kalendarzowych.

Partie polityczne, korzystające z środków publicznych, zobowiązane są do udostępniania informacji publicznej z nimi związanych, nawet jeśli dotyczą umów cywilnoprawnych, o ile dotyczą realizacji zadań lub gospodarowania mieniem publicznym.

NSA uznał, że przepisy ustawy pomocowej, w tym art. 100d, stosuje się do wszystkich cudzoziemców, co wyklucza stwierdzenie bezczynności organu administracyjnego w okolicznościach tej sprawy.

Rozporządzenie w przedmiocie utworzenia gminy ma charakter aktu prawa powszechnie obowiązującego i stanowi realizację normy art. 15 ust. 2 Konstytucji RP, zatem nie spełnia przesłanek uznania go za akt indywidualny organu administracji publicznej i nie podlega kontroli przed sądem administracyjnym.

Partie polityczne zobowiązane są do udostępnienia informacji publicznej dotyczącej wydatków na akcje polityczne oraz umów z nimi związanych. Odmowa bez podstaw prawnych narusza przepisy o dostępie do informacji publicznej.