Roboty budowlane, które nawet nie wymagają pozwolenia na budowę lub zgłoszenia, jeśli są wykonane wbrew postanowieniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stanowią przypadek samowoli budowlanej. W takim przypadku jedynym sposobem na doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem jest usunięcie elementów niezgodnych z tym planem. Teza od Redakcji

Wydanie decyzji kasacyjnej w oparciu o art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej możliwe jest w sytuacji, gdy postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia w znacznej części lub całości, a wady postępowania przed organem pierwszej instancji są na tyle poważne, że nie jest możliwe ich sanowanie w trybie art. 229 tej ustawy. Teza od Redakcji

Odszkodowanie za zwrot wywłaszczonej nieruchomości powinno być ustalane według przeznaczenia działki określonego w planie miejscowym na dzień wywłaszczenia oraz zwrotu, nawet jeśli jej faktyczne użycie było inne, przy czym odszkodowanie podlega waloryzacji na dzień zwrotu nieruchomości.

Konstrukcja budowlana ustawiona na granicy działki, wykonana z prefabrykowanych elementów betonowych, może zostać zakwalifikowana jako konstrukcja oporowa wymagająca posiadania pozwolenia na budowę, a naruszenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może uzasadniać nakaz jej rozbiórki.

W postępowaniach dotyczących zatwierdzenia projektu budowlanego oraz procedurach legalizacyjnych obowiązek wykazania interesu prawnego pozwala na przyznanie statusu strony właścicielom nieruchomości objętych oddziaływaniem inwestycji. Istotne odstępstwa od zatwierdzonego projektu wymagają uprzedniego uzyskania odrębnego pozwolenia na budowę.

Dla ustalenia stron postępowania w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego kluczowe jest prawidłowe określenie obszaru oddziaływania planowanej inwestycji, uwzględniające wszelkie aspekty mogące wpływać na sąsiednie nieruchomości, w tym emisję pól elektromagnetycznych.

Ewidencja gruntów i budynków, mimo że nie decyduje o faktycznym stanie terenu jako lasu, jest kluczowym dowodem w planowaniu przestrzennym i musi być uwzględniana przy zmianie przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne. Teza od Redakcji

Nie przysługuje świadczenie pielęgnacyjne osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny wobec osoby niepełnosprawnej (np. siostrze), jeśli żyje rodzic osoby wymagającej opieki, który nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Prawidłowo sporządzone uzasadnienie decyzji podatkowej powinno nie tylko precyzyjnie opisywać stan faktyczny ustalony przez organ, ale również jasno wskazywać, w jakim stopniu ten stan faktyczny został zaakceptowany oraz uzasadniać, dlaczego podjęto taką decyzję. Uzasadnienie, spełniające wymogi art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej, musi zawierać nie tylko przytoczenie ustaleń faktycznych

Zgodnie z art. 116 § 2 Ordynacji podatkowej, odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu. Przepis ten jednoznacznie wiąże odpowiedzialność z momentem powstania zobowiązania podatkowego z mocy prawa, a nie z datą wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania w kwocie

W świetle art. 127 i art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej istota dwuinstancyjnego postępowania polega na tym, że organ odwoławczy zobowiązany jest do rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym co do istoty, gdy na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego doszło do dokonania niezbędnych ustaleń dotyczących stanu faktycznego sprawy. Dwukrotność rozstrzygnięcia oznacza konieczność pokrywania się postępowań

Podmiot, który nie wykaże, że jest właścicielem lub władającym na zasadach samoistnego posiadania nieruchomości, nie posiada interesu prawnego do zgłaszania zarzutów do danych zawartych w zmodernizowanej ewidencji gruntów i budynków, gdyż ewidencja ta jedynie odzwierciedla aktualny stan prawny i nie służy do rozstrzygania kwestii własności.

Postanowienia umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, które przewidują możliwość jednostronnego zwolnienia pracownika z zakazu konkurencji przez pracodawcę, nie mogą pozbawiać pracownika prawa do umówionego odszkodowania, chyba że zostało to wyraźnie i precyzyjnie określone w umowie oraz pozostaje zgodne z zasadami prawa pracy (art. 1012 § 2 k.p.).

Organ administracyjny, który ponownie rozpoznaje sprawę po wyroku sądu administracyjnego, nie może ignorować wytycznych zawartych w tym wyroku, powołując się na zasadę reformationis in peius - art. 139 k.p.a. (NSA, sygn. akt I OSK 363/17).