Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga istnienia obowiązku alimentacyjnego, określonego w art. 128 k.r.o., ciążącego na krewnych w linii prostej oraz rodzeństwie, natomiast inne osoby nieobciążone tym obowiązkiem, w tym siostrzeńcy osoby niepełnosprawnej, nie mają prawa do tego świadczenia, nawet jeśli faktycznie sprawują nad nią opiekę.

Złożone struktury umów prawa cywilnego nie wyłączają z mocy prawa obowiązku podlegania ubezpieczeniu społecznemu wynikającego z faktycznego wykonywania pracy, a samo redagowanie wielu umów z jednym wykonawcą nie prowadzi do powstawienia wielokrotnych tytułów ubezpieczenia, jeśli faktycznie istnieje de facto tylko jeden stosunek prawny. Interpretacja prawa materialnego w sprawach z zakresu ubezpieczeń

Sprawowanie osobistej opieki nad dziećmi jako przyczyna przerwy w zatrudnieniu nie stanowi 'szczególnej okoliczności' w rozumieniu art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uprawniającej do przyznania świadczenia emerytalnego w drodze wyjątku, gdyż stanowi dobrowolny wybór osoby ubezpieczonej, natomiast nie zdarzenie niezależne i niemożliwe do przezwyciężenia

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na mocy art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga od osoby zobowiązanej do alimentacji w drugiej kolejności legitymowania się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności współmałżonka osoby wymagającej opieki.

Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności nie jest samo w sobie wystarczającym dowodem na spełnienie wymogów przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w szczególności nie przesądza wyłącznie o konieczności rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez osobę sprawującą opiekę nad niepełnosprawnym. Decydujące znaczenie dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego ma rzeczywisty

Status osoby bezrobotnej zarejestrowanej w urzędzie pracy, niezależnie od prawa do zasiłku dla bezrobotnych, nie stanowi przeszkody do ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne, a data rozpoczęcia świadczenia pielęgnacyjnego powinna być ustalona na podstawie daty złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku, w myśl zasady wyrażonej w art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne tylko wtedy, gdy zdecyduje się na rezygnację z renty, co jest zgodne z zasadą wyboru między świadczeniami przewidzianą w systemie zabezpieczenia społecznego.

Zasiłek pielęgnacyjny i dodatek pielęgnacyjny wykluczają się wzajemnie, a wiedza o tej okoliczności wykluczającej i obowiązek powiadomienia o każdej zmianie mającej wpływ na prawo do zasiłku jest istotna dla zachowania zasad prawidłowego pobierania świadczeń; nienależne świadczenia podlegają zwrotowi niezależnie od stanu świadomości osoby pobierającej świadczenie.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom innym niż współmałżonek osoby wymagającej opieki jest posiadanie przez współmałżonka tej osoby orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, przy czym regulacje w tym zakresie posiadają charakter autonomiczny i nie są sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi.

Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 u pracownika służby zdrowia, zatrudnionego w warunkach bezpośredniego ryzyka narażenia na kontakt z wirusem, może być uznane za chorobę zawodową, nawet jeżeli wykaz chorób zawodowych nie wymienia COVID-19 bezpośrednio, o ile warunki pracy przyczyniły się do ryzyka zakażenia.

W przypadku braku w decyzji, określającej warunki umorzenia należności składkowych i informacji o wysokości należności niepodlegających umorzeniu, organ rentowy ma obowiązek, na wniosek ubezpieczonego, udzielić pełnej i precyzyjnej informacji o tych należnościach w sposób umożliwiający ich spłatę, a naruszenie tego obowiązku może skutkować nieważnością decyzji o odmowie umorzenia należności.