Składki wpłacone do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w czasie, gdy jego dysponentem był pozbawiony osobowości prawnej Zakład Ubezpieczeń Społecznych przypadały Skarbowi Państwa.

1. Wartość sprzedaży wyrobów alkoholowych przesądzająca o ewentualnej zwyżce należnej opłaty jest wyznaczana łącznie dla całej ich sprzedaży w punkcie sprzedaży, nienależnie od tego, czy wzrost dotyczył wszystkich grup napojów, czy tylko niektórych. 2. Obowiązek zapłacenia podwyższonej opłaty jest wyznaczany przez wartość sprzedaży wyrobów alkoholowych, która nie obejmuje podatku od towarów i usług

Kognicja Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach objętych ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. 1996 nr 11 poz. 62/ określona została w art. 82 ust. 3 i art. 85 tej ustawy. Skarga w przedmiocie opłaty z tytułu braku ubezpieczenia OC /art.90e ust.1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej/ jest niedopuszczalna.

Działalność zakładu ubezpieczeń, polegająca na odsprzedaży pojazdów i innych przedmiotów odzyskanych oraz powypadkowych, nie mieściła się w pojęciu działalności ubezpieczeniowej. Skoro zakład ubezpieczeniowy zamiast realizowania zawartej umowy ubezpieczenia zdecydował się na przejęcie na swoją własność przedmiotów ubezpieczenia, a następnie dokonywał ich sprzedaży, to nie było podstaw do przyjęcia,

Przepis art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ pozwala na wprowadzenie zakazu sprzedaży, podawania lub spożywania alkoholu w niektórych miejscach lub obiektach ze względu na charakter miejsca lub obiektu, a nie na przykład powtarzające się tam zakłócenia porządku i spokoju.

Za dokumenty niezbędne do ustalenia wystąpienia związku przyczynowego między rozpoznaną chorobą a narażeniem pracownika na działanie występującego w środowisku pracy czynnika szkodliwego dla zdrowia rozporządzenie uznaje dochodzenie epidemiologiczne, informacje o zagrożeniach zawodowych, dokumentację dotyczącą przebiegu zatrudnienia /par. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983

Ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /t.j. Dz.U. 1996 nr 11 poz. 62 ze zm./ dla rozstrzygnięć mających postać decyzji administracyjnych przewiduje drogę skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego /patrz art. 85/. Brak jest takiego postanowienia w stosunku do opłat z tytułu naruszenia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o jakich mówi art. 90e ustawy.

Przepis art. 75 ust. 4 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym /Dz.U. nr 28 poz. 153 ze zm./ nie zakazuje powoływania osób sprawujących funkcje w nim wskazane na członków rad regionalnych Kas Chorych.

1. Wyłączenie kwoty refundacji z całości obrotu przy rozliczaniu podatku od towarów i usług, jako należnej wypłacanej aptekarzom przez inny podmiot niż nabywca leku, ale będącej formą realizacji należności za dany lek, byłoby możliwe tylko wtedy, gdyby pozwalały na to stosowne przepisy prawa. Takich uregulowań nie ma ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani w przepisie o refundacji, wprowadzonym