Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje osobie sprawującej opiekę nad członkiem rodziny z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności, jeżeli osoba ta pozostaje w związku małżeńskim z małżonkiem, który nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Sąd Najwyższy może orzekać w ramach podstawy faktycznej ustalonej przez sąd drugiej instancji, a organ rentowy jest uprawniony do kontroli deklarowanej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w przypadku gdy działalność gospodarcza ma pozory rzeczywistej i nie zmierza do osiągnięcia zarobku, lecz do uzyskania świadczeń ubezpieczeniowych kosztem innych ubezpieczonych i wbrew zasadzie solidaryzmu

Przy ocenie spełnienia przesłanek do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego kluczowe jest stwierdzenie bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną a rezygnacją lub niemożnością podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez opiekuna.

W okresie otrzymywania świadczeń z funduszu alimentacyjnego, osoba uzyskująca świadczenia jest zobowiązana do powstrzymania się od bezpośredniego pobierania alimentów od dłużnika alimentacyjnego, co wynika z art. 28 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, określającej kolejność zaspokajania należności z kwot uzyskanych od dłużnika alimentacyjnego.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 1a uśr jest legitymowanie się przez osobę zobowiązaną w pierwszej kolejności do świadczeń alimentacyjnych orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Fakt przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy nie stanowi sam w sobie przeszkody do uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli istnieje możliwość podjęcia zatrudnienia w warunkach pracy chronionej.