Posiadanie ustalonego prawa do emerytury nie stanowi przeszkody w przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli emerytura jest zawieszona. Wykładnia przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych powinna uwzględniać dyrektywy celowościowe, funkcjonalne, systemowe oraz kontekst konstytucyjny. Teza od Redakcji
Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego zależy od rzeczywistego braku zatrudnienia spowodowanego rezygnacją lub niepodejmowaniem pracy zarobkowej, co wymaga szczegółowego ustalenia, czy zakres opieki nad osobą niepełnosprawną wyklucza możliwość podjęcia stałego zatrudnienia (art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych).
Zawieszenie prawa do emerytury eliminuje negatywną przesłankę określoną w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r., co pozwala na przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobie, która ma ustalone prawo do emerytury. Teza od Redakcji
Zakres sprawowanej opieki nad osobą niepełnosprawną powinien być adekwatny do jej potrzeb i może wykluczać możliwość podjęcia pracy zarobkowej przez opiekuna. Fakt posiadania rodzeństwa zobowiązanego do alimentacji względem osoby niepełnosprawnej nie stanowi negatywnej przesłanki przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli rzeczywisty opiekun faktycznie sprawuje pełną opiekę.
Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie niepodejmującej zatrudnienia lub rezygnującej z niego w związku z koniecznością stałej opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, a zakresem opieki objęte są również codzienne czynności życiowe oraz gotowość do niesienia pomocy.
Zarzuty skargi kasacyjnej muszą być prawidłowo skonstruowane i oparte na konkretnej błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu przepisu prawa materialnego, a nie na kwestionowaniu ustaleń faktycznych sprawy (art. 174 ppsa).
Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie jest konieczne, aby opieka nad osobą niepełnosprawną była sprawowana przez 24 godziny na dobę. Kwestia, czy zakres opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny eliminuje możliwość podjęcia zatrudnienia, musi być oceniana na podstawie stanu faktycznego istniejącego w chwili rozpoznawania wniosku o świadczenie. Teza od Redakcji
Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub jego niepodejmowania w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawną osobą, kluczowe jest ustalenie, czy na dzień złożenia wniosku zakres opieki naprawdę uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, niezależnie od wcześniejszych przyczyn niepodejmowania pracy. Obowiązek alimentacyjny innych członków rodziny nie stanowi negatywnej
Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie wywołuje automatycznie skutku nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; takie akty podlegają wzruszeniu w trybie właściwych postępowań administracyjnych.
Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; wymaga to uruchomienia odrębnego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć zgodnie z art. 147 § 2 PPSA.
Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie, które podlegają wzruszeniu w trybie przewidzianym przez postępowanie administracyjne lub postępowanie szczególne (art. 147 § 2 ppsa).
Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności aktu administracyjnego wydanego na jego podstawie; wymaga to odrębnej oceny zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a., z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.
Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest ich wzruszenie w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.
Stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie prowadzi automatycznie do nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego wydanego na jej podstawie; rozstrzygnięcie to podlega wzruszeniu w trybie określonym przez przepisy prawa administracyjnego.
Dla zakwalifikowania pracy jako wykonywanej w szczególnym charakterze na podstawie ustawy o emeryturach pomostowych, należy ocenić rzeczywisty charakter i odpowiedzialność wykonywanych czynności, a nie tylko tytuł stanowiska.
W przypadku przyznawania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku, organ powinien dokonać kompleksowej oceny okoliczności stanu faktycznego sprawy, w tym szczególnie problemów zdrowotnych, które mogły mieć wpływ na możliwość kontynuowania zatrudnienia i spełnienia warunków do uzyskania świadczenia na ogólnych zasadach.
W razie zbiegu prawa do emerytur z systemu zaopatrzeniowego i powszechnego, świadczenie wypłaca się zgodnie z wolą ubezpieczonego, który może wybrać świadczenie wyższe, chyba że umyślnie złożył oświadczenie o wyborze niższego świadczenia.
Art. 15c ust. 3 oraz art. 22a ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej są sprzeczne z Konstytucją RP, ponieważ obniżają wysokość świadczeń funkcjonariuszy pełniących służbę po 1990 r., co narusza zasady równości, ochrony praw majątkowych oraz zabezpieczenia społecznego, przez co sądy powszechne są zobowiązane do niezastosowania tych przepisów.
Przepis art. 15c ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy nie powinien być stosowany do osób, które mimo okresowej służby na rzecz totalitarnego państwa, znaczącą część swojego okresu zatrudnienia przepracowały w ramach demokratycznych struktur państwowych, gwarantując im w ten sposób ochronę konstytucyjnie chronionych praw do emerytury.
Nieważność uchwały prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności decyzji administracyjnej wydanej na jej podstawie; konieczna jest ocena wpływu nieważności uchwały na decyzję administracyjną, z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.
Nieważność aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatyczną nieważnością wydanych na jego podstawie decyzji administracyjnych; konieczne jest zbadanie wpływu nieważności tego aktu oraz zastosowanie odpowiednich trybów postępowania administracyjnego.