W przypadku zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego, uprawnionemu przysługuje wyłącznie jedno z tych świadczeń, a decyzja o przyznaniu świadczenia jest warunkowana rezygnacją z konkurencyjnego świadczenia.

Przepis art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, wykluczający możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do zasiłku, powinien być interpretowany w taki sposób, że wyłącza on możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego jedynie w sytuacji, gdy osoba uprawniona do świadczenia pobiera zasiłek stały i nie chce zrezygnować

Organ rentowy może kwestionować istnienie tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym w przypadku zadeklarowania wysokiej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne przez osobę rozpoczynającą działalność gospodarczą albo podejmującą ponownie taką działalność po dłuższej przerwie, która od chwili zgłoszenia się do dobrowolnego zgłoszenia chorobowego do chwili ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego

Przyczyną zewnętrzną wypadku może być każdy czynnik zewnętrzny, który jest zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki, w tym także pogorszyć stan zdrowia pracownika dotkniętego już schorzeniem samoistnym. Związek zdarzenia z pracą należy uznać za normatywny, z uwagi na fakt, że jest sformułowaniem języka prawnego. Taka konstrukcja określa cel ustawodawcy, którym jest przypisanie pracodawcy

Okres odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej powinien być traktowany jako przymusowa przerwa w zatrudnieniu w celu zachowania wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym samym zakładzie pracy.

W procesie przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego decyzja organu nie może być oparta jedynie na negatywnych przesłankach z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r., lecz musi uwzględniać w pierwszej kolejności warunki przyznania tego świadczenia określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r., uwzględniając okoliczności faktyczne danej sprawy.

Konstrukcja prawna „nieposiadania niezbędnych środków utrzymania”, o której mowa w art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, nie została w pełni zobiektywizowana przez przyjęcie jako punktu odniesienia wysokości świadczeń minimalnych, jako granicy posiadania lub nieposiadania niezbędnych środków utrzymania, gdyż w tym sformułowaniu zawarty został obowiązek badania indywidualnej sytuacji