Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie innej niż współmałżonek jest legitymowanie się przez współmałżonka osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że trwałość orzeczenia o niepełnosprawności musi być uwzględniona przed wydaniem decyzji.

Udział w stażu zawodowym, nawet zdalnym, uniemożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia, gdyż stanowi formę aktywności zawodowej. Decyzję przyznającą świadczenie można uznać za zasadną dopiero po zakończeniu takiego stażu.

Skarga kasacyjna K.S. dotycząca przyznania świadczenia pielęgnacyjnego została oddalona, gdyż nie wykazano błędów w ocenie stanu faktycznego i prawnego sprawy przez WSA oraz nie spełniono wymogu związku przyczynowego pomiędzy rezygnacją z pracy a opieką.

Dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego konieczne jest bycie osobą obciążoną obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby wymagającej opieki. Synowa nie jest uprawniona do świadczenia, gdy syn osoby niepełnosprawnej żyje i nie jest niepełnosprawny.

Trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych, należy liczyć od daty uprawomocnienia się wyroku sądu powszechnego. Jest to termin materialny, nieprzywracalny, i jego upływ oznacza niemożność skutecznego złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niepełnosprawności.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieskuteczną skargę kasacyjną Prezesa ZUS w kwestii odmowy przyznania renty w drodze wyjątku, potwierdzając konieczność wyczerpującej analizy „szczególnych okoliczności” wpływających na niezdolność do pracy oraz konieczność uwzględnienia wcześniejszych wyroków sądu administracyjnego.

Umowa artysty z instytucją kulturalną będąca przedmiotem sporu stanowi umowę o dzieło w rozumieniu art. 627 k.c., wykluczając podleganie obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Osoba pobierająca stypendium sportowe obowiązkowo podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu, mimo posiadania statusu członka rodziny osoby ubezpieczonej, co potwierdza wykładnia przepisów ustawy o świadczeniach.

Stypendium sportowe przyznane przez płatnika składek stanowi samoistny tytuł do objęcia pobierającego je obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym, jeżeli nie podlega on temu ubezpieczeniu z innego tytułu. Status studenta ani członkostwo w rodzinie osoby ubezpieczonej nie zwalniają stypendystów sportowych z obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego.

Stypendysta sportowy, który ukończył 15 lat i nie posiada innego tytułu do ubezpieczenia zdrowotnego, jest obowiązany do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu stypendium, niezależnie od statusu członka rodziny osoby ubezpieczonej.

Osoba pobierająca stypendium sportowe podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, jeśli nie zostało zgłoszone inne tytuły ubezpieczeniowe. Pobieranie stypendium samodzielnie determinuje obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż negatywna przesłanka przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie obejmuje istnienia rodzeństwa zdolnego do alimentacji, jeśli wnioskodawca faktycznie sprawuje opiekę i zrezygnował z zatrudnienia. Z tym też zastrzeżeniem NSA uchylił wcześniejsze orzeczenia.

Opłacenie składek, zdefiniowane w art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o promocji zatrudnienia, wymaga faktycznego uiszczenia wymaganych składek w określonym przepisem czasie; układy ratalne na poczet zaległych składek nie spełniają tego wymogu.

Wspólnik spółki jawnej w upadłości podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym do dnia wykreślenia spółki z Krajowego Rejestru Sądowego, niezależnie od zawieszenia działalności spółki w tym okresie.

Nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego dla osoby pobierającej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy wymaga zawieszenia tego prawa przed 31 grudnia 2023 r., w przeciwnym razie świadczenie to nie przysługuje.

Sąd NSA uchyla wyrok WSA oraz decyzje administracyjne, uznając istnienie związku przyczynowego między rezygnacją z pracy a koniecznością opieki nad niepełnosprawnym, co przywraca prawo skarżącego do świadczenia pielęgnacyjnego.

Zakres opieki nad osobą niepełnosprawną, spełniający wymogi ustawy o świadczeniach rodzinnych, stanowi wystarczającą podstawę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Ostateczne przyznanie świadczenia zależy od ustalenia zakresu sprawowanej opieki na podstawie przedstawionych dowodów, w tym orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i wywiadu środowiskowego.

Niewłaściwe przeprowadzenie przez organ badania formalnego i merytorycznego przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego skutkuje naruszeniem procedury administracyjnej; Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie uchylił postanowienia o odmowie wznowienia, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Nie można odmówić przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie braku udziału rodzeństwa w opiece, jeśli skarżący spełnia przesłanki przewidziane w art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz faktycznie sprawuje opiekę nad osobą niepełnosprawną.

Przyznanie obywatelowi Ukrainy świadczenia pielęgnacyjnego z opieką nad dorosłym, niezależne od zamieszkiwania z dziećmi w Polsce, podlega wykładni celowościowej. Zmiany w art. 26 ust. 1 pkt 1 u.p.o.u. ograniczają świadczenia rodzinne na dzieci.

Brak wspólnego zamieszkiwania oraz posiadanie rodzeństwa zdolnego do alimentacji nie mogą stanowić przeszkód do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli opiekun faktycznie wykonuje obowiązki wynikające z konieczności zapewnienia stałej opieki nad osobą niepełnosprawną.

Okręgowa Rada Adwokacka może być stroną w postępowaniu administracyjnym o objęcie ubezpieczeniem zdrowotnym, gdy pełni rolę płatnika składki zgodnie z art. 85 ust. 4 ustawy o świadczeniach. NSA oddala skargę kasacyjną jako pozbawioną podstaw.

Wojewódzki inspektor farmaceutyczny jest uprawniony do przeprowadzania planowej kontroli apteki, jeśli zakres i podstawa kontroli różnią się od uprzednio zakończonej kontroli. Skarga kasacyjna dotycząca naruszenia przepisów materialnych została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje zasadność skargi kasacyjnej Prezesa NFZ, uchyla wyrok WSA w Warszawie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na konieczność właściwego ustalenia stanu faktycznego.