Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych nie jest równoznacznie z nierozpoznaniem istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c.

Spółka dwuosobowa, w której jeden ze wspólników zachował 99 na 100 udziałów, ma pozycję właścicielską tak dalece dominującą, że nie może być własnym pracodawcą. Taka skala większości udziałów (przewagi głosów) oraz sposób jej wykorzystywania nakazuje traktować stosunki pracy w wieloosobowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na równi ze stosunkami w spółce jednoosobowej, której konstrukcja prawna

Nie stanowią postanowień co do istoty sprawy orzeczenia sądu drugiej instancji wydane w przedmiocie wpisu lub wykreślenia w księdze wieczystej dokonywanych w związku z realizacją zabezpieczenia (w znaczeniu procesowym). Pogląd ten jest uzasadniany tym, że takim wypadku wpis pełni tylko funkcję zabezpieczającą lub tym, że postanowienia w przedmiocie takiego wpisu nie kładą kresu czynnościom w zakresie

Art. 49 § 1 k.c. wprowadza wyjątek od zasady superficies solo cedit tylko w wypadku, kiedy przez nieruchomość przebiega sieć wchodząca w skład przedsiębiorstwa przesyłowego. Z chwilą likwidacji takiego przedsiębiorstwa w znaczeniu przedmiotowym przyjąć należy, że dotychczasowa sieć traci status zbioru rzeczy ruchomych i staje się częścią składową nieruchomości (nieruchomością budowlaną w wypadku ustanowienia

Odrzucenie skargi na podstawie art. 410 § 2 k.p.c. z powodu nieoparcia jej na ustawowej podstawie prawnej jest prawidłowe i uprawnione jedynie wówczas, gdy z samego uzasadnienia skargi wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że powołane prawne podstawy zaskarżenia w rzeczywistości nie wystąpiły.

1. Skoro zadaniem administratora hipoteki ustanowionego na podstawie ustawy o obligacjach z 1995 r. jest wykonywanie praw wierzyciela hipotecznego, to trzeba przyjąć, że może on złożyć oświadczenie o zrzeczeniu się hipoteki, o jakim mowa w art. 246 k.c. i ze skutkami przewidzianymi w tym przepisie. Zastrzeżenia do bezpieczeństwa zabezpieczenia hipotecznego ustanowionego na korzyść obligatariuszy nie

Trwały związek, o którym jest mowa w tym przepisie, zakłada co do zasady fizyczne powiązanie między budynkiem (urządzeniem) a gruntem, przy czym zespolenie to musi być odpowiednio mocne i ścisłe, co w przypadku budynków częstokroć rozumie się - w nawiązaniu do definicji budynku określonej w art. 3 pkt 2 pr.bud. - w ten sposób, iż ma on fundamenty, choć nie jest to reguła bezwzględna. Tym niemniej należy

1. Przewidziane w art. 1015 § 2 k.c. zrównanie braku oświadczenia o przyjęciu albo odrzuceniu spadku z przyjęciem spadku jest kwalifikowane jako zastosowanie fikcji. 2. Dla stwierdzenia błędu "co do treści czynności prawnej" (por. art. 84 § 1 zd. 1 k.c.) istotne jest mylne wyobrażenie o konsekwencjach niezłożenia oświadczenia o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku. Co do zasady nie chodzi tu jednak o

Wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie oraz początkowego terminu zasądzenia odsetek za opóźnienie w jego zapłacie zależy od okoliczności sprawy. Niemniej jeżeli wysokość szkody była znana i, jak w okolicznościach sprawy nie uległa zwiększeniu, zobowiązany do zapłaty zakład ubezpieczeń był wezwany do zapłaty, a kwota dochodzona w procesie nie uległa zmianie należy przyjąć, że dopuścił się opóźnienia

Pojęcie nienależytej reprezentacji według art. 401 pkt 2 k.p.c. nie obejmuje przypadków niestarannego lub błędnego działania pełnomocników procesowych. Pozbawienie strony możności działania wskutek naruszenia przepisów prawa jest rozumiane szeroko, ale nie obejmuje nieudolnego lub wadliwego - bez względu na przyczynę - prowadzenia sprawy przez samą stronę i jej pełnomocnika. Jego zakresem są objęte

Art. 129 ust. 2 p.o.ś. stanowi samodzielną podstawę roszczeń odszkodowawczych związanych z wprowadzonym ograniczeniem korzystania z nieruchomości. Przesłankami tej odpowiedzialności są: wejście w życie aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez jej właściciela oraz związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania

Wnosząc skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w stanie prawnym ukształtowanym przez wejście w życie art. 89 i n. u.SN, skarżący, realizując wymaganie określone w art. 4245 § 1 pkt 5 k.p.c, musi wykazać, że bezskutecznie zwracał się do uprawnionego organu (art. 89 § 2, art. 115 § 1 a u.SN) o wniesienie skargi nadzwyczajnej. Niedochowanie tego wymagania pociąga za sobą odrzucenie

Oceny, czy sąd pierwszej instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się po przeanalizowaniu żądania pozwu (wniosku) oraz przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, a nie przez pryzmat ewentualnych wad postępowania, w tym wad polegających na poczynieniu nieprawidłowych lub niekompletnych ustaleń faktycznych. Zakwestionowanie przez sąd odwoławczy poglądu prawnego sądu pierwszej

Pozwolenie na budowę i inne akty administracyjne wydawane w toku administracyjnego procesu inwestycyjnego nie tworzą per se tytułu prawnego do władania cudzą rzeczą, a w konsekwencji posiadacz, który dysponuje jedynie decyzją wydaną w procesie budowlanym, nie może być uznany za posiadacza służebności w dobrej wierze, czyli takiego, który w sposób usprawiedliwiony, choć błędny, jest przekonany, iż korzystanie

Sąd pierwszej instancji jest zobligowany do dokonania oceny, czy zawarta przez strony ugoda pozasądowa (art. 917 k.c. w związku z art. 300 k.p.) była dopuszczalna stosownie do art. 469 k.p.c., a zwłaszcza, czy nie naruszała słusznego interesu pracownika. Dopiero po dokonaniu takiej oceny możliwe jest bądź rozpoznanie merytoryczne powództwa bądź rozstrzygnięcie o procesowych skutkach zgodnej z prawem

Zmiana składu rozpoznającego apelację, gdy składem orzekającym był skład pierwotnie wyznaczony do rozpoznania apelacji, nie prowadzi do nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 k.p.c. w związku z art. 476 par. 1 u.s.p.).

1.Oddalenie powództwa z powodu braku legitymacji procesowej może być konsekwencją przyjęcia, że wskazany przez powoda pozwany nie jest stroną stosunku materialnoprawnego, z którego istnienia są wywodzone zgłoszone w pozwie roszczenia. Natomiast w przypadku braku zdolności sądowej pozwanego powództwo podlega odrzuceniu na podstawie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. 2. Jeśli pozwany wskutek braku zdolności sądowej