Nie jest zgodne z prawem automatyczne nakładanie kar pieniężnych za naruszenia zgłoszeń SENT, jeśli istnieją przesłanki "interesu publicznego". Należy analizować indywidualnie proporcjonalność kar oraz skutek naruszenia dla interesu Skarbu Państwa.

Podstawą decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy nie może być wyłącznie informacja od policji o przekroczeniu prędkości, jeżeli przepis prawa, na którym się ona opiera, uznany został za niezgodny z Konstytucją, co wymaga ponownego rozpatrzenia sprawy przez właściwy organ z uwzględnieniem wymogu weryfikacji dowodowej.

Okoliczności związane z awarią i błędami ludzkimi, prowadzące do niedochowania terminu na złożenie tłumaczenia patentu europejskiego, nie stanowią nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 243 ust. 6 p.w.p. Brak skutecznego nadzoru i monitorowania procesu patentowego obciąża stronę postępowania.

Przewóz okazjonalny drogowy między Polską a Białorusią nie wymaga zezwolenia, pod warunkiem czterokrotnego przekroczenia granicy (dwa razy z pasażerami, dwa razy na próżno). Brak spełnienia tego warunku wymusza posiadanie zezwolenia.

Opinia psychiatryczno-psychologiczna stwierdzająca uzależnienie od alkoholu może stanowić wystarczającą podstawę do skierowania kierowcy na badania lekarskie, celem oceny przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami na podstawie art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p.

Decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z 13 sierpnia 2020 r. jest nieważna z powodu podpisania jej przez osobę nieposiadającą stosownego upoważnienia, co stanowi rażące naruszenie prawa.

Decyzje administracyjne, wydane przez osoby bez stosownego upoważnienia z nadania piastuna organu, są obarczone wadą nieważności z rażącym naruszeniem prawa, co skutkuje ich unieważnieniem.

Decyzje administracyjne wydane przez zastępcę Głównego Inspektora Transportu Drogowego bez należytego upoważnienia są obciążone nieważnością z mocy prawa, co uzasadnia ich uchylenie i oddalenie skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna C. Sp. z o.o. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego jest oczywiście bezzasadna, a formułowanie podstaw kasacyjnych musi obejmować konkretne powiązania z naruszonym stanem prawnym i faktycznym.

Nielegalne wykonywanie przewozów okazjonalnych przez podmiot bez wymaganej licencji uprawnia organ do nałożenia kary pieniężnej, a odwołanie się do kwestii proceduralnych nie zmienia faktu złamania przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Statut funduszu inwestycyjnego zamkniętego, regulujący zasady wykupu certyfikatów, nie podlega kontroli abuzywności na podstawie art. 3851 k.c., a postanowienia statutu mają charakter regulacji organizacyjno-zarządczej, nie zaś klasycznego wzorca umownego.

Organ administracyjny nie ma kompetencji do określania terminu sprawdzenia kwalifikacji kierowcy w decyzji wydanej na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Brak licencji na przewóz osób oraz naruszenie kryteriów konstrukcyjnych pojazdu w świetle ustawy o transporcie drogowym stanowią podstawę do nałożenia kary administracyjnej. Skarga kasacyjna L.V. wobec Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie wykazała uchybień w ocenie prawnej i faktycznej wyroku niższej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż brak produktów wskazujących na prawdopodobieństwo nieważności decyzji administracyjnej skutkuje odmową wstrzymania jej wykonania, potwierdzając domniemanie jej legalności.

Planowane rozszerzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, prowadzące do wprowadzenia nowych produktów i usług, jest traktowane jako inwestycja początkowa niewiążąca się z dotychczasowym zakresem zezwolenia i zagrażająca równowadze konkurencyjnej.

Nie przysługuje wynagrodzenie jednostce niewyznaczonej formalnie przez organ do usuwania i przechowywania pojazdów w trybie administracyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w sprawach dotyczących płatności rolnośrodowiskowych wnioskodawca ponosi ciężar dowodowy spełnienia warunków do przyznania płatności, a organ nie ma obowiązku inicjatywy dowodowej, zatem skarga kasacyjna L.L. nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Skarga kasacyjna nie znajduje usprawiedliwionych podstaw, a decyzje KNF o odmowie zezwolenia dla "A." Sp. z o.o. są zgodne z prawem, niezależnie od przewlekłości postępowania; niezgodności proceduralne nie wpływają na prawidłowość merytoryczną decyzji.

Organ ad casum naruszył przepisy postępowania administracyjnego, nie dokonując wyczerpującej oceny faktów oraz nie rozważając proporcjonalności utraty dobrej reputacji przewoźnika względem stwierdzonych naruszeń, co skutkowało niezasadnością wydania decyzji w przedmiocie utraty dobrej reputacji.