Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy decyzję o nałożeniu kary pieniężnej za brak ważnego badania technicznego, uznając, że przesłanki dla umorzenia postępowania nie zostały spełnione, ponieważ skarżąca miała możliwość spełnienia wymogów przepisów transportowych.

Odmawiając wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia odsetek od nadpłaty, organy ARiMR oraz sądy obu instancji błędnie zastosowały art. 61a §1 k.p.a. Zobowiązuje się organy do merytorycznej analizy przepisów intertemporalnych, których brak nie powinien ograniczać ochrony prawnej strony.

Oznaczenie słowne nie spełnia przesłanek do uzyskania prawa ochronnego jako znak towarowy, z uwagi na jego opisowość i brak cech dystynktywnych, co powoduje niemożność jego identyfikacji jako pochodzącego od konkretnego przedsiębiorcy.

Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawo ochronne na znak towarowy, o ile ten pozostaje w związku z jej działalnością związaną z zarządzaniem nieruchomością wspólną. Brak działania w charakterze przedsiębiorcy nie wyklucza skutecznego przyznania takiej ochrony.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymuje w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uchylający decyzję o unieważnieniu patentu, uznając brak podstaw prawnych do stwierdzenia braku przemysłowej stosowalności wynalazku i niedostateczną analizę przez Urząd zastrzeżeń patentowych.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że skarga kasacyjna "A." Sp. z o.o. jest bezzasadna, gdyż zarzuty naruszenia krajowych przepisów procedury administracyjnej przez WSA nie zostały dostatecznie wykazane, a decyzja ARiMR uzyskała właściwe umocowanie prawne.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie nie naruszył przepisów prawa materialnego ani procesowego, oddalając skargę na uchylenie decyzji o przyznaniu płatności w systemach wsparcia bezpośredniego, a skarga kasacyjna jest niezasadna.

Postępowanie administracyjne w sprawie nałożenia kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej powinno być umorzone, gdy wszczęto je po upływie terminu przedawnienia określonego w art. 13n u.d.p.

Skarga kasacyjna oparta na naruszeniu przepisów postępowania, bez wykazania istotnego wpływu naruszeń na wynik sprawy, podlega oddaleniu (art. 184 p.p.s.a.). NSA uznaje prawidłowość rozstrzygnięć dotyczących płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej dokonanych przez organy i sądy pierwszej instancji.

W sprawach dotyczących przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, skarżący ma obowiązek wykazać rzeczywiste i zgodne z założeniami prawno-materiałowymi posiadanie zwierząt, w przeciwnym wypadku przyznanie wsparcia stanowiłoby nadużycie prawa.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż skarżący nie wykazał spełnienia przesłanek do przyznania płatności w ramach wsparcia bezpośredniego, nie udowadniając rzeczywistego posiadania zgłoszonych zwierząt przez wymagany okres.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy ponosi obiektywną odpowiedzialność za naruszenia przepisów transportowych, chyba że wykaże nadzwyczajne okoliczności uniemożliwiające kontrolę nad zachowaniem pracowników.

Kary pieniężne nałożone na podstawie ustawy o transporcie drogowym są uregulowane odrębnie i wyłączają stosowanie przepisów działu IVa k.p.a. dotyczących odstąpienia od wymierzenia kary (art. 189a § 2 k.p.a.), chyba że zachodzą nadzwyczajne okoliczności opisane w art. 92c u.t.d.

Zestawienie dwusłowne "DESIGN ANATOMY" nie spełnia przesłanki odróżniającej dla znaku towarowego w świetle art. 1291 ust. 1 pkt 2 i 3 p.w.p., gdyż jego zdolność odróżniająca jest niewystarczająca, a ogólne sformułowanie oznaczenia nie zdobyło wymaganego statusu wtórnej zdolności odróżniającej w obrocie.

W sprawie nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od nałożenia kary na przewoźnika na podstawie art. 24 ust. 3 u.s.m., mimo zarzutów dotyczących jego sytuacji ekonomicznej. Kara jest uzasadniona dla sprawnego działania systemu monitorowania transportu towarów.

Skargę kasacyjną oddalono z powodu niewykazania przez skarżącego, że posiadał zgłoszone zwierzęta, a tym samym nie spełnił przesłanek do płatności; ciężar dowodowy zgodnie z art. 3 ustawy o płatnościach ciąży na skarżącym.

Unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego jest zasadne w przypadku nieprzedstawienia wiarygodnych, poświadczonych dowodów na wywóz towarów poza obszar celny UE, w terminie 150 dni od daty zwolnienia towarów do procedury wywozu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że skarżąca wytworzyła sztuczne warunki do uzyskania płatności dla ONW, pozorując działalność rolniczą, co jest sprzeczne z art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

W przypadku wystąpienia przez wnioskodawcę o płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przy pozorowaniu działalności rolniczej, organ prawidłowo odmawia przyznania wsparcia, uznając stworzenie sztucznych warunków do osiągnięcia korzyści finansowych.