Ustalenie braku winy w uchybieniu terminu wymaga wykazania, że przy zachowaniu należytej staranności uchybienie nie mogło zostać przezwyciężone; samo powoływanie się na ogólnospołeczne okoliczności, takie jak pandemia, bez wykazania indywidualnych przeszkód, nie jest wystarczające.

Przywrócenie terminu na podstawie art. 58 § 1 k.p.a. wymaga uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu, a ogólnokrajowe zjawiska jak pandemia COVID-19 nie stanowią same przez się przesłanki do przywrócenia terminu bez wykazania indywidualnych prób jego dochowania.

Uznanie przeszkody jako niemożliwej do przezwyciężenia wymaga udokumentowania przez stronę braku winy w uchybieniu terminu. W sytuacji pandemii COVID-19, ogólnie dotykającej populację, powoływanie się na nią bez szczegółowych dowodów działań mających na celu dochowanie terminu, nie może skutkować przywróceniem terminu.

Przywrócenie terminu na podstawie art. 58 § 1 k.p.a. wymaga uprawdopodobnienia, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. Niesprecyzowane trudności organizacyjne związane z pandemią COVID-19 bez szczególnego wykazania podjętych działań nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do przywrócenia terminu.

Eliminacja abuzywnych klauzul przeliczeniowych z umowy kredytowej skutkuje nieważnością całej umowy, gdyż nie można ich zastąpić innymi regulacjami prawnymi, co uniemożliwia utrzymanie umowy w jej pozbawionym spornych postanowień kształcie.

Przedawnienie roszczenia z tytułu nienależnego świadczenia nie może być przerwane przez późniejsze orzeczenie częściowego ubezwłasnowolnienia, chyba że istniały przesłanki do wcześniejszego całkowitego ubezwłasnowolnienia (art. 122 § 3 k.c.).

Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu należy uznać za skuteczne, jeżeli wynika to z całokształtu materiału dowodowego, nawet w przypadku zakwestionowania prawidłowości doręczenia, a skutki przerwania biegu przedawnienia nie są przenoszone automatycznie na cesjonariusza wierzytelności.