Abuzywność klauzul indeksacyjnych umowy kredytu hipotecznego waloryzowanego kursem CHF skutkuje jej nieważnością, gdyż brak możliwości utrzymania umowy bez przekształcenia jej istoty. Ochrona konsumencka wymaga, aby postanowienia umowne były jednoznaczne i zrozumiałe, co w niniejszej sprawie nie zostało spełnione.

Postanowienia umowy kredytu dotyczące mechanizmu indeksacji do CHF, prowadzące do jednostronnego ustalania kursu waluty przez bank, są niedozwolone, co narusza interesy konsumenta i uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie umowy kredytu; sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

Minister Sprawiedliwości, korzystając z uznania administracyjnego, słusznie odmówił przeniesienia komornika sądowego ze względu na jego niższą skuteczność. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że decyzja ta nie narusza prawa, a stosowane kryteria były rzetelne i zgodne z obowiązującymi przepisami.

Wyeliminowanie z umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej abuzywnych klauzul dotyczących ustalania kursów walut skutkuje nieważnością całej umowy, a niedopuszczalne jest zastępowanie tych klauzul innymi postanowieniami w celu utrzymania umowy w mocy. Prawo zatrzymania (art. 496 k.c.) nie przysługuje stronie, która może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony.

Zastosowanie prawa zatrzymania w sytuacji wzajemnych świadczeń pieniężnych jest nieprawidłowe; klauzule indeksacyjne w umowach konsumenckich są niedozwolone, a odsetki za zwłokę przysługują od chwili doręczenia wezwania do zapłaty, a nie od wydania wyroku.

W razie stosowania przez przedsiębiorcę nieuczciwej praktyki rynkowej, konsument może żądać unieważnienia umowy i zwrotu świadczeń, nawet jeśli przedsiębiorca nie jest ubezpieczycielem, o ile jego działania wprowadzają w błąd i naruszają interes konsumenta.

Odmowa przyznania płatności do powierzchni uprawy ziemniaków skrobiowych jest prawidłowa, gdy umowa kontraktacji nie spełnia warunków z art. 15 ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o płatnościach, a podmiot nie prowadzi wymaganej działalności na dzień zawarcia umowy.

Brak pouczenia strony występującej bez profesjonalnego pełnomocnika o możliwości ustanowienia pełnomocnika z urzędu nie stanowi naruszenia przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, jeżeli strona wykazywała w toku postępowania aktywność i zdolność do racjonalnego formułowania argumentów prawnych. Sąd nie ma obowiązku dopuszczania z urzędu dowodów uzupełniających, gdy przeprowadzone

Brak umowy z właściwym organem administracyjnym uniemożliwia dochodzenie wynagrodzenia za usunięcie i dozór nad pojazdem usuniętym z drogi publicznej, a błędna forma decyzji administracyjnej nie wpływa na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, jeśli nie powoduje szkody dla stron postępowania.

Stwierdzenie abuzywności klauzul umownych indeksujących kredyty do CHF powoduje ich bezskuteczność, co w świetle prawa krajowego i orzecznictwa TSUE może uzasadniać stwierdzenie nieważności całej umowy, jeżeli utrzymanie jej obowiązywania jest niemożliwe bez tych postanowień.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podnosząc, że sześciomiesięczny termin dodatkowy w rozumieniu art. 224 ust. 2 p.w.p. nie podlega zawieszeniu z powodu nadzwyczajnych okoliczności. Skarga nie wykazała uchybień w niewłaściwym zastosowaniu prawa materialnego.

Odpowiedzialność za koszty usunięcia i przechowywania pojazdu spoczywa głównie na właścicielu, z możliwością solidarnej odpowiedzialności osoby władającej pojazdem. Organy muszą rzetelnie ustalać, kto faktycznie władał pojazdem i szybko powiadamiać właściciela, aby obciążenie kosztami było prawidłowe.

Przedsiębiorca, jako profesjonalny uczestnik obrotu gospodarczego, powinien wykazywać większą odporność na krytykę ze strony konsumenta, a krytyka ta – jeśli dotyczy jakości usług i mieści się w granicach rzeczowości – nie może być uznana za naruszenie dóbr osobistych. Natomiast reakcja przedsiębiorcy, polegająca na personalnym ataku na konsumenta, może stanowić przekroczenie granic wolności słowa

Nałożenie na przewoźnika kar pieniężnych za naruszenie ustawy SENT powinno być proporcjonalne i uwzględniać zarówno interes publiczny, jak i indywidualne okoliczności sprawy, a organy administracyjne muszą dokonywać szczegółowej analizy możliwości odstąpienia od kary, stosując wykładnię zgodną z zasadami konstytucyjnymi.

Urząd Patentowy nie jest związany datą wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wskazaną przez wnioskodawcę, lecz powinien stwierdzić wygaśnięcie praw z dniem rzeczywistym nieużywania, zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.