Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności wymaga wykazania, że pierwotne przejęcie nieruchomości nastąpiło w trybie rzeczywistego wywłaszczenia, co musi być udokumentowane odpowiednimi dowodami.

Decyzja o niezłożeniu propozycji służby skarżącemu, uwzględniająca dotychczasowy przebieg służby i kwalifikacje, mieściła się w granicach uznania organu na mocy przepisów p.w. KAS, co uzasadniało wygaśnięcie stosunku służbowego z dniem 31 sierpnia 2017 r.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż prawidłowo uznano, że cofnięcie wniosku o przyznanie płatności eliminuje podstawę prawną do wypłaty zaliczki, czyniąc ją nienależną i podlegającą zwrotowi, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że niedochowanie wymogów programu rolnośrodowiskowego przez beneficjenta uzasadnia zwrot nienależnych płatności, a decyzje organów administracyjnych zostały wydane prawidłowo i zgodnie z przepisami prawa.

Skarga kasacyjna S. O. została przez NSA oddalona z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw merytorycznych oraz formalno-prawnych uchybień, które mogłyby istotnie wpłynąć na wyrok sądu I instancji.

Decyzje administracyjne oparte na stwierdzeniu bardzo poważnego naruszenia przepisów unijnych, dotyczące cofnięcia licencji wspólnotowej, mają charakter decyzji związanej i wynikają z obowiązujących przepisów prawa krajowego oraz wspólnotowego.

Dojście do naruszeń związanych z przewozem okazjonalnym pojazdem niespełniającym wymogów ustawy o transporcie drogowym uzasadnia nałożenie kary oraz obowiązek zgłoszenia pojazdu do licencji zgodnie z art. 14 ust. 1. Dokonanie przewozu używając pojazdu bez zgłoszenia oznacza naruszenie przepisu.

Naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy wymaga wykazania bezprawnego, kolizyjnego korzystania z oznaczenia w obrocie gospodarczym. Zmiana wyroku sprowadzająca się do merytorycznych kwestii podmiotowych wykracza poza kompetencje sprostowania wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Fundacji F. w W.; nie wykazano naruszeń uzasadniających uchylenie wyroku WSA oraz decyzji o nałożeniu kary za naruszenie przepisów transportowych.

Przewóz osób wykonywany za pośrednictwem aplikacji mobilnej, bez wymaganego zezwolenia, stanowi transport drogowy w rozumieniu przepisów prawa, nakładając prawny obowiązek posiadania odpowiedniej licencji.

Przewóz okazjonalny w rozumieniu art. 4 pkt 11 u.t.d., wykonywany pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a u.t.d., uprawnia do nałożenia kary pieniężnej na organizatora przewozu z tytułu naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Zgłoszenie celne wywozowe i wygenerowany komunikat ECS nie stanowią dowodu faktycznego wywozu towaru, jeśli brak jest materialnego potwierdzenia jego opuszczenia obszaru celnego UE. Organy celne są uprawnione do unieważnienia zgłoszenia na podstawie niewystarczających dowodów formalnego wywozu towaru.

Decyzja administracyjna wydana z rażącym naruszeniem prawa z powodu braku wymaganych upoważnień podpisujących podlega nieważności zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Zastępcy organu bez formalnego upoważnienia nie mogą skutecznie delegować kompetencji wydawania decyzji.

NSA potwierdza zasadność uchylenia decyzji organów I i II instancji przez WSA, z uwagi na niezachowanie wymogów pełnego postępowania dowodowego i konieczność ponownego zbadania okoliczności związanych z wydaniem błędnego zezwolenia.

NSA uchyla wyrok WSA z powodu niepełnego rozstrzygnięcia oraz braku wskazań dla organu administracji co do dalszego postępowania, co istotnie wpływa na wynik sprawy, w zakresie zastosowania sankcji korelacyjnych z prawem unijnym.

NSA utrzymuje w mocy wyrok WSA, stwierdzając, że uchwała Rady Miejskiej w Krośniewicach narusza art. 24 ust. 6 ustawy, gdyż nie dopuszcza ograniczenia dopłat do części grupy taryfowej.

Skarżąca, prowadząc przewóz okazjonalny pojazdem nieprzystosowanym konstrukcyjnie, była zobowiązana do zgłoszenia zmian w licencji oraz wyposażenia kierowcy w wymagane dokumenty, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej. Wyrok WSA w zakresie tych ustaleń podlega uchyleniu jako niezgodny z prawem.

NSA oddala skargę kasacyjną, uznając że WSA słusznie uchylił decyzje organów administracyjnych celem pełnego wyjaśnienia dowodów, by zdecydować o zasadności zastosowania art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.