Klauzule denominacyjne i waloryzacyjne w umowach kredytowych, mimo że dotyczą głównych świadczeń stron, podlegają kontroli abuzywności, jeśli nie zostały sformułowane prostym i zrozumiałym językiem. Eliminacja tych postanowień prowadzi do nieważności umowy, jeśli uniemożliwia to ustalenie treści praw i obowiązków stron umowy w pozostałym zakresie.

Decyzja administracyjna dotycząca zatrzymania prawa jazdy, wydana na podstawie nieprzedłożenia w terminie orzeczenia psychologicznego, zachowuje swoją ważność i legalność nawet w sytuacji, gdy postępowanie karne wobec osoby legitymującej się prawem jazdy zostało umorzone.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej może mieć miejsce tylko w razie wystąpienia jednej z przesłanek określonych w art. 156 § 1 k.p.a., takich jak rażące naruszenie prawa, a skierowanie osoby na badania lekarskie jest uzasadnione, jeśli istnieją poważne zastrzeżenia co do jej stanu zdrowia potwierdzone odpowiednią dokumentacją medyczną.

W sytuacji prawomocnego oddalenia skargi przez sąd administracyjny na decyzję organu odwoławczego, wszczęcie postępowania nadzorczego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji jest bezprzedmiotowe, gdyż oznacza to, że decyzja ta nie zawiera wad prawnych uzasadniających takie działanie.

Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym przez sąd drugiej instancji, pomimo jednoznacznego wniosku strony o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej, prowadzi do nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., jako że strona została pozbawiona możliwości obrony swoich praw.

Do skierowania kierowcy na kurs reedukacyjny wystarczające jest stwierdzenie faktu kierowania przez niego pojazdem w stanie nietrzeźwości, niezależnie od rozstrzygnięcia sądu karnego o umorzeniu postępowania, jeżeli wystąpiły okoliczności, które nie wymagają prawomocnego wyroku skazującego (art. 99 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami).

Roszczenie wierzyciela hipotecznego oparte na odpowiedzialności rzeczowej nie wygasa z upływem terminu przedawnienia wierzytelności osobistej, a domniemanie zgodności wpisu hipoteki z rzeczywistym stanem prawnym może być wzruszone tylko w postępowaniu przewidzianym w art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Zgłoszenie znaku towarowego w złej wierze oznacza zgłoszenie w celu blokowania konkurenta, a nie w intencji uzyskania rzeczywistej ochrony prawnej, co stanowi podstawę do unieważnienia decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

Świadomość beneficjenta dotycząca nienależnego pobrania świadczeń ma kluczowe znaczenie dla ustalenia obowiązku ich zwrotu; w przypadku niepełnego pouczenia ze strony organów, pobranie środków niekoniecznie musi być uznane za nienależne.

Pomoc de minimis w rolnictwie może być przyznana w części nieprzekraczającej limitu 20,000 euro, a odmowa przyznania pomocy w całości, gdy łączna wnioskowana kwota przekracza ten limit, nie znajduje podstaw w przepisach rozporządzenia Komisji (UE) nr 1408/2013.

Warunek przyznania płatności związanych do powierzchni uprawy ziemniaków skrobiowych, polegający na zawarciu umowy z podmiotem, którego przedmiot działalności obejmuje wytwarzanie skrobi lub wyrobów skrobiowych, musi być spełniony na dzień jej zawarcia, niezależnie od późniejszych zmian w rejestrze działalności kontrahenta.

Podział gospodarstwa rolnego na mniejsze jednostki i ich formalna niezależność nie są wystarczające do uzyskania płatności, jeśli faktycznie warunki działania tych jednostek zostały stworzone sztucznie w sposób sprzeczny z celami unijnego prawodawstwa rolnego.

Postanowienia umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej, które umożliwiają bankowi jednostronne ustalanie kursu walutowego, są abuzywne, a ich eliminacja skutkuje nieważnością całej umowy i powstaniem obowiązku zwrotu nienależnie spełnionych świadczeń.

Świadczenia z funduszu alimentacyjnego pobrane jednocześnie ze świadczeniami alimentacyjnymi uzyskanymi z innego źródła mogą być uznane za nienależne tylko wtedy, gdy świadczeniobiorca działał w złej wierze, będąc świadomym nieuprawnionego charakteru pobranego świadczenia.