Dla uznania prawidłowości klasyfikacji taryfowej towarów, istotnym pozostaje precyzyjne ustalenie ich funkcjonalnych cech i zastosowanie odpowiednich regulacji celnych przez organ administracyjny, nawet bez sięgania po zewnętrzne opinie biegłego.

Krajowe organy celne nie posiadają kompetencji do oceny prawidłowości działań UE w kontekście przyznania kontyngentu taryfowego; decyzji UE nie można podważać przed sądami krajowymi.

Złożenie przez upoważnionego odbiorcę uwag rozładunkowych wskazujących na zgodność towaru prowadzi do wyłączenia możliwości późniejszej korekty deklaracji do czasowego składowania w zakresie wagi towaru, w przypadku usunięcia go spod dozoru celnego.

Przepis art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym znajduje zastosowanie tylko w sytuacjach, gdy jedno zachowanie deliktowe wyczerpuje jednocześnie znamiona naruszeń określonych w załącznikach nr 3 i nr 4 do tej ustawy.

Korekta danych w dokumentach DSK nie jest możliwa po zakończeniu procedury tranzytowej i zwolnieniu towarów, jeśli brak ku temu przesłanek prawnych. Zamknięcie procedury i uchybienia przedsiębiorcy wykluczają poprawki po fakcie.

Uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B, nabyte bezterminowo na podstawie uchylonych przepisów prawa, pozostają niezmiennie w mocy, a ich ograniczenie terminowe w wyniku nowego orzeczenia lekarskiego i złożenia wniosku o nowe kategorie prawa jazdy jest niezgodne z hierarchią aktów normatywnych.

Deklaracja celna DSK nie podlega korekcie po zakończeniu procedury tranzytu, gdy przekazano komunikat zgodności IE 044, a towar został zwolniony z dozoru celnego. Uzyskanie zgody na korektę wymaga spełnienia przesłanek wynikających z art. 146 UKC, które nie zostały spełnione.

Sąd administracyjny nie jest właściwy do weryfikacji działań Komisji Europejskiej związanych z przydziałem kontyngentów taryfowych; polskie organy celne i sądy są związane decyzjami Komisji.

NSA orzekł, że decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami musi zawierać w osnowie odwołanie się do zakresu czasowego orzeczonego zakazu, zgodnie z art. 182 § 2 k.k.w., co stanowi istotny element legalności takiej decyzji.

Opłata za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności powinna uwzględniać bonifikaty przysługujące użytkownikowi wieczystemu, co oznacza, że decyzja administracyjna odmawiająca ich uwzględnienia jest sprzeczna z art. 7 ust. 2 ustawy przekształceniowej i powinna być uznana za wydaną z rażącym naruszeniem prawa.

Decyzja organu administracyjnego ustalająca opłatę przekształceniową w wysokości nominalnej, bez uwzględnienia bonifikat, narusza zasady prawa, stanowiąc podstawę do stwierdzenia jej nieważności z powodu rażącego naruszenia art. 7 ust. 2 ustawy przekształceniowej.