Niezłożenie funkcjonariuszowi propozycji służby z powodu delegacji nie jest uzasadnione, gdy delegacja dotyczy wypełniania zadań skarbowych i służba pozostaje ciągła. Decyzje administracyjne muszą uwzględniać specyfikę delegacji i aktualność kwalifikacji funkcjonariusza.

Skarga o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem, oparta na zarzutach o naruszenie przepisów materialnych i proceduralnych przez organy administracji publicznej, podlega oddaleniu, jeśli skarżący nie udowodni, że decyzje naruszające przepisy unijne i krajowe w istocie spowodowały nieuprawnione korzyści.

NSA uchyla wyrok WSA z powodu braku rozważenia materialnoprawnych aspektów ochrony skarżącej i nieadekwatnego uzasadnienia, wskazując na obowiązek ponownego rozpoznania sprawy przez WSA.

Stwierdza się, że umowa kredytowa zawierająca klauzule abuzywne jest nieważna, a prawo zatrzymania świadczenia nie przysługuje bankowi wobec roszczeń konsumenta w związku z uznaniem tych klauzul za nieważne.

Przesłanki faktyczne potwierdzenia wywozu towarów systemem ECS nie wystarczają, gdy dowodowo ustalono, że towar nie opuścił UE. Komunikaty mogą być podważone przez urzędowe informacje z państw członkowskich.

Czynność wpisania terminu ważności posiadanych bezterminowo uprawnień do kierowania pojazdami w dokumencie prawa jazdy jest bezskuteczna, albowiem organ administracji publicznej nie ma kompetencji do ich ograniczania oraz weryfikowania nabytych bezterminowo uprawnień.

Akt starosty powiatu zatwierdzający zmianę organizacji ruchu z naruszeniem wymogów technicznych dla progów zwalniających nie może być uznany za inną metodę zgodną z prawem. Podjęte działanie starosty, mimo jego generalnego charakteru, powinno respektować obowiązujące normy prawne, które wymagają wcześniejszego wyczerpania innych metod ograniczania prędkości.

Nieważność umowy kredytu, indeksowanej do CHF, wskutek abuzyjności klauzul przeliczeniowych, które naruszały dobry obyczaj oraz rażąco szkodziły interesom konsumentów. Rozstrzygnięcie eliminuje możliwość jednostronnego ustalania przez bank kursu walutowego, co skutkuje nieważnością całej umowy.

Skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia, nie wykazał błędnego zastosowania przepisów art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Uchwała powiatowa nie spełniała wymogów szczegółowej kalkulacji i uzasadnienia wysokości opłat, uzasadniających ich zgodność z obowiązującymi normami prawnymi.

Członkowie zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiadają solidarnie za zaległości podatkowe spółki, jeśli nie zgłosili wniosku o ogłoszenie upadłości na czas, nie wykazując przy tym braku winy. Zrealizowanie się przesłanek bezskuteczności egzekucji z majątku spółki powoduje przypisanie odpowiedzialności członkom zarządu.

Brak aktualizacji danych w systemie viaTOLL po zmianie numerów rejestracyjnych nie prowadzi do odpowiedzialności administracyjnej, jeżeli odpowiednie obowiązki nie wynikają bezpośrednio z przepisów prawa administracyjnego.

Nie można przypisać odpowiedzialności administracyjnoprawnej za brak uiszczenia opłaty elektronicznej wskutek wadliwego funkcjonowania systemu viaTOLL, jeżeli użytkownik drogi dopełnił obowiązków zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym przed dniem 1 lipca 2020 r.

Nie można nałożyć kary pieniężnej na użytkownika drogi krajowej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej, gdy przyczyną braku płatności są deficyty regulacyjne systemu viaTOLL oraz brak normatywnych podstaw do aktualizacji danych pojazdu przed 1 lipca 2020 r.

Posiadacz gruntów rolnych w kontekście płatności bezpośrednich musi faktycznie i ciągle użytkować grunty rolnicze. Formalne posiadanie tytułu prawnego nie wystarcza do uzyskania płatności ONW; konieczne jest efektywne wykorzystanie gruntów zgodnie z praktyką rolniczą.

Decyzje Prezesa UKE w przedmiocie określenia warunków dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej są zgodne z Prawem telekomunikacyjnym i Dyrektywą ramową UE, nawet wobec operatorów nieposiadających znaczącej pozycji rynkowej, celem zapewnienia skutecznej konkurencji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA, nakazując ponowne rozpoznanie ze względu na niedostateczne wyjaśnienie i wadliwą weryfikację proceduralną oceny egzaminu adwokackiego przez komisję II stopnia oraz konieczność szczegółowego uzasadnienia decyzji w oparciu o ustawowe kryteria oceny.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że posługiwanie się urządzeniem poboru opłat viaBOX, bez prawidłowej aktualizacji danych w systemie viaTOLL, w braku wyraźnej podstawy ustawowej, nie stanowi podstawy do nałożenia kary administracyjnej z tytułu naruszenia obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej.

Nałożenie kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej w wyniku użycia viaBox przypisanego do innego numeru rejestracyjnego pojazdu było niezasadne, wobec braku wyraźnych podstaw ustawowych do aktualizacji umowy zgodnie z obowiązującymi regulacjami administracyjnymi.

NSA uznał, że przy ocenie naruszenia obowiązków w zakresie uiszczania opłat elektronicznych należy stosować przepisy obowiązujące w czasie zdarzenia, a nie późniejsze nowelizacje, co skutkuje nieważnością decyzji administracyjnej niepopartej wyraźną regulacją ustawową.

W przypadku zmiany numeru rejestracyjnego pojazdu przed 1 lipca 2020 r., brak jego aktualizacji w systemie viaTOLL, z wyłącznym poleganiem na umowie cywilnoprawnej, nie uprawnia do nałożenia kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej.

Rzeczywiste przyczyny braku uiszczenia opłaty elektronicznej, wynikające z nieprawidłowości systemu poboru opłat, wykluczają nałożenie kary administracyjnej, jeżeli użytkownik drogi nie naruszył uprzednich obowiązków administracyjnoprawnych.

Zmiana danych pojazdu w systemie viaTOLL, niezwiązana z obowiązkiem prawnie narzucanym, nie uzasadnia nałożenia kary administracyjnej zgodnie z art. 13k ust. 1 pkt 2 ustawy o drogach publicznych. Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem wyjaśnienia istoty sprawy.

Unieważnienie przetargu telekomunikacyjnego nie skutkuje automatycznie uchyleniem decyzji rezerwacyjnej; wymaga to wykazania zmiany wyników przetargu jako konsekwencji unieważnienia.

Samoistny posiadacz lokalu, wynajmując tylko część powierzchni innemu podmiotowi, nie traci posiadania i podlega odpowiedzialności na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 4 ustawy o grach hazardowych, jednak organ musi rozważyć możliwość odstąpienia od kary pieniężnej zgodnie z art. 189f k.p.a.