W uznaniu Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna Ł.B. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż organy administracyjne prawidłowo ustaliły sztuczne tworzenie warunków przez skarżącego, co skutkowało nienależnym pobraniem płatności ekologicznych. Wyrok WSA i decyzja ARiMR znajdują potwierdzenie w obowiązującym stanie prawnym.

Brak jednoznacznego wyjaśnienia stanu faktycznego uzasadniającego nałożenie kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej uniemożliwia jej utrzymanie; decyzja organu administracji uchylona z powodu naruszenia zasad prawdy obiektywnej i wymogów uzasadnienia w postępowaniu administracyjnym.

"Decyzja Prezesa UTK o stwierdzeniu naruszenia przepisów rozporządzenia 1371/2007 przez przewoźnika kolejowego i odstąpieniu od wyznaczenia terminu do usunięcia nieprawidłowości jest prawidłowa; na przewoźniku ciąży obowiązek wykazania uzasadnionych względów handlowych wyłączających sprzedaż biletów w ZKA."

Przewóz okazjonalny prowadzony pojazdem niespełniającym kryteriów przewidzianych w art. 18 ust. 4a u.t.d. wymaga zawarcia pisemnej umowy przed przewozem. Brak spełnienia tej normy uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, co stanowiło podstawę oddalenia skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za bezzasadną, potwierdzając decyzję WSA dotyczącą zgodności nałożenia administracyjnej kary pieniężnej z przepisami prawa krajowego i unijnego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że dla ustalenia przedawnienia roszczeń o zwrot nieprawidłowo pobranych płatności kluczowe jest precyzyjne określenie momentu ustania nieprawidłowości oraz przerwania biegu terminu przedawnienia zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95.

Termin przedawnienia dla nieprawidłowości powtarzającej się liczy się od momentu, w którym nieprawidłowość ustała, rozumiana jako chwila ostatniego zdarzenia powodującego szkodę w budżecie UE lub zaprzestania nieprawidłowych działań przez podmiot.

Nieprawidłowość ma charakter powtarzający się, jeżeli podmiot czerpie korzyści ekonomiczne z całości podobnych operacji naruszających przepisy unijne. Bieg przedawnienia rozpoczyna się z chwilą ostatniego zdarzenia – ustania nieprawidłowości lub wystąpienia szkody.

Skarga kasacyjna wniesiona przez Ł. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarżący nienależnie pobrał płatności na obszary z ograniczeniami, tworząc sztuczne warunki dla uzyskania finansowania, wbrew celom wsparcia.

NSA oddala skargę kasacyjną A. B. jako bezzasadną, potwierdzając prawidłowość oceny WSA oraz ARiMR w zakresie nienależnie pobranych płatności z funduszy unijnych z tytułu programu rolno-środowiskowego.

W sprawie dotyczącej klasyfikacji taryfowej towarów, brak uzasadnienia zarzutów naruszenia prawa materialnego w skardze kasacyjnej uniemożliwia sądowi skuteczne jej rozpatrzenie, co skutkuje jej oddaleniem.

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje stanowisko, że stworzenie sztucznych warunków dla uzyskania płatności bezpośrednich stanowi naruszenie prawodawstwa rolnego, a środki uzyskane w ten sposób są nienależnie pobrane.

Tworzenie sztucznych warunków w celu uzyskania korzyści z systemu wsparcia unijnego jest niedopuszczalne; skarga kasacyjna dotycząca odmowy płatności ekologicznych jest niezasadna, jeśli brak skutecznego wykazania błędów proceduralnych na wynik.

Naczelny Sąd Administracyjny słusznie przyjął, że naruszenie art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym przez przedsiębiorcę nie jest znikomym, zaś czas reakcji organu nie wpływa na ocenę potrzeby nałożenia kary za nieterminowe zgłoszenie nabycia pojazdu.

Zaskarżenie decyzji o nałożeniu kary za nieterminowe zgłoszenie zbycia pojazdu jest nieuzasadnione. Zawiadomienie o zbyciu pojazdu, pomimo profesjonalnej działalności strony, nie stanowiło znikomych naruszeń prawa, co uzasadniało wymierzenie minimalnej kary administracyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach i oddalił skargę, uznając, że naruszenie obowiązku zgłoszenia nabycia pojazdu nie było znikome, a kara pieniężna została nałożona prawidłowo.

Metoda określenia wartości celnej towaru jako towaru podobnego przez organ celny jest dopuszczalna, a przedstawiciel bezpośredni może być uznany za dłużnika solidarnego, gdy zgłoszenie celne oparte jest na wątpliwych danych.

Przedstawiciel bezpośredni może być uznany za dłużnika solidarnego, gdy dostarczył nieprawdziwe dane w zgłoszeniu celnym, a organ celny słusznie może badać wiarygodność zadeklarowanej wartości towaru, stosując metody wartości podobnych towarów.

Przedstawiciel bezpośredni, działający na rzecz importera, może być uznany za dłużnika solidarnie odpowiadającego za dług celny, jeżeli wiedział lub powinien był wiedzieć o nieprawidłowościach w deklarowanej wartości celnej towarów. Weryfikacja wartości celnej może opierać się na metodzie wartości towarów podobnych.

Dla przedsiębiorcy zajmującego się handlem pojazdami zaniechanie zgłoszenia ich nabycia w wymaganym terminie nie stanowi znikomego naruszenia prawa, a nałożona kara pieniężna, mimo najniższej przewidzianej ustawowo wysokości, była uzasadniona.

Nie można uznać za znikome naruszenia obowiązku zgłoszenia zbycia pojazdu przez profesjonalnego sprzedawcę aut. Organ administracji słusznie nałożył minimalną karę pieniężną, uwzględniając stopień znaczenia naruszenia i charakter działalności strony.

Towar określony jako "mączka paszowa z krwi mieszanej" podlega klasyfikacji taryfowej do pozycji CN 3504 00 90, jako substancje białkowe nieobjęte bardziej specyficznymi pozycjami, a nie jako mąki i mączki zwierzęce (CN 2301 10 00). Uznano wysokobiałkowy charakter towaru oraz zgodność z regułami interpretacyjnymi HS.

NSA oddalił skargi kasacyjne, uznając sposób określenia długu celnego oraz status przedstawiciela bezpośredniego jako zgodne z regulacjami prawnymi. Organy celne prawidłowo ustaliły wartość celną towarów metodą porównawczą, nie uchybiając przy tym wymaganiom prawa materialnego i procesowego.

NSA uznał, że liczba naruszeń i charakter działalności H.Z. wykluczały możliwość uznania wagi naruszenia jako znikomej, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej zgodnie z obowiązującym prawem o ruchu drogowym.