Naczelny Sąd Administracyjny słusznie oddalił skargę kasacyjną Prezydium NRA, potwierdzając, że bezczynność organu, trwająca bez uzasadnienia przez ponad cztery lata, stanowi rażące naruszenie prawa i uzasadnia przyznanie odszkodowania skarżącej.

NSA potwierdził zasadność unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy "PRIME VISIO POLSKA", uznając, że ze względu na podobieństwo do wcześniejszego znaku "prime by moonlight", istnieje realne ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów, spełniając przesłanki z art. 132¹ ust. 1 pkt 3 p.w.p.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż w stanie prawnym obowiązującym w dacie dokonania zgłoszenia celnego istniało prawo do dokonania korekty deklaracji podatkowej w oparciu o art. 81 Ordynacji podatkowej, nie wykluczone przez ówczesną treść art. 33a ustawy VAT.

Ustanie stosunku pracy na podstawie art. 51 ust. 7 p.w.u.KOWR, mimo ustawowego określenia jako "wygaśnięcie", stanowi w istocie rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy w rozumieniu § 15 Regulaminu wynagradzania ANR. Wygaśnięcie stosunku pracy nie może być uzależnione od dokonania czynności prawnej (zaproponowania zatrudnienia), gdyż wygaśnięcie zachodzi tylko wskutek zdarzenia

W okolicznościach faktycznych wynikających ze stanu faktycznego sprawy, nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym AMERICAN EAGLE względem znaków GOLDEN AMERICAN.

Podwójna karalność administracyjna jest wyłączona tylko w przypadku tożsamych znamion deliktów w załącznikach nr 3 i 4 u.t.d.; brak tego wyłączenia przy odmiennych znamionach deliktów uzasadnia nałożenie odrębnych kar.

W przypadku kiedy sąd ma istotne wątpliwości dotyczące przeprowadzonego postępowania dowodowego, ma prawo dopuścić dowody na etapie sądowym, a ich odmowa może stanowić naruszenie przepisów postępowania uzasadniające uchylenie wyroku.

Propozycja przywrócenia do służby w Służbie Celno-Skarbowej nie jest decyzją administracyjną i nie może być zmieniana w trybie art. 155 k.p.a., co uzasadnia odmowę wszczęcia postępowania.

Zlecenie przewozu okazjonalnego pojazdem osobowym, nieprzystosowanym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób, bez wymaganej licencji, skutkuje nałożeniem kary pieniężnej zgodnie z ustawą o transporcie drogowym.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że przewóz okazjonalny musi spełniać określone wymagania konstrukcyjne i dokumentacyjne, a brak spełnienia tych wymogów uzasadnia nałożenie kary pieniężnej. Skarga kasacyjna R.B. zostaje oddalona.

Nieuzyskanie wymaganej licencji na przewóz okazjonalny i niespełnienie przewidzianych prawem wymogów formalnych, skutkuje zgodnym z prawem nałożeniem kary pieniężnej na przedsiębiorcę świadczącego usługi transportowe za pomocą aplikacji mobilnej.

Istnienie jednego wierzyciela spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie stanowi przesłanki egzoneracyjnej zwalniającej członka zarządu z odpowiedzialności za zaległości składkowe na podstawie art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż takie rozumienie prowadziłoby do uprzywilejowania niektórych członków zarządu i mogłoby zachęcać

Udział w składzie sądu sędziego powołanego przez Krajową Radę Sądownictwa ukształtowaną w trybie określonym ustawą z 8 grudnia 2017 r. stanowi przyczynę nieważności postępowania w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c., gdy wadliwość procesu powołania prowadzi do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności sądu, co wymaga indywidualnej oceny uwzględniającej w szczególności: brak poparcia ze strony

Pojęcie ‘właściwego czasu’ do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, należy odnosić do momentu, w którym dłużnik przestaje wykonywać wymagalne zobowiązania pieniężne w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 1a prawa upadłościowego, a opóźnienie w ich regulowaniu przekracza trzy miesiące.

Ustalenie wysokiego stopnia przyczynienia się poszkodowanego do wypadku komunikacyjnego i związanej z tym znacznej redukcji odszkodowania wymaga dokonania stanowczych ustaleń faktycznych co do prawidłowej obserwacji drogi przez kierowcę i adekwatności jego reakcji na zagrożenie. Brak takich ustaleń, przy jednoczesnym przyjęciu odpowiedzialności sprawcy na zasadzie ryzyka, czyni znaczną redukcję świadczeń

Osobie pełniącej funkcje kierownicze w spółce urządzającej gry hazardowe bez koncesji, zgodnie z art. 89 ust. 3 u.g.h., zasadnie wymierza się karę pieniężną, gdy gry mają charakter losowy, a postępowanie dowodowe nie wykazuje istotnych uchybień.

Decyzja ustalająca kwotę nienależnie pobranych płatności nie wymaga wskazania wyliczeń DJP, jeśli przesłanki niespełnienia zostały prawomocnie określone wcześniej. Brak spełnienia warunków na rok 2021 nie wymaga ponownego badania dla decyzji dotyczącej lat 2019-2020.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną ARiMR za zasadną, uchylił wyrok WSA i oddalił skargę. Stwierdzono, że przedawnienie roszczenia dochodzenia nienależnie pobranych płatności nie nastąpiło, a przerwanie jego biegu było skuteczne na dzień doręczenia postanowień o wznowieniu postępowań.

Przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie pobranych płatności wspólnotowych może być skutecznie dokonane poprzez prawidłowo doręczone wezwanie kwalifikowane oraz podejmowanie szeregu działań administracyjnych odnoszących się do nieprawidłowości ciągłej.

Naczelny Sąd Administracyjny przyznał, że w sprawach o ustalenie nienależnie pobranych płatności termin przedawnienia może ulegać przerwaniu przez doręczenie wezwań wskazujących na nieprawidłowości, a charakter ciągły takich nieprawidłowości oznacza biegniecie terminu od ustania nieprawidłowości.

Uwzględnienie zarzutów kasacyjnych dotyczących błędów w obliczeniach kary przez organy administracji nie wpływa na zasadność decyzji o wymiarze kary, gdyż ostateczna jej wysokość pozostaje niezmienna względem ustawowych limitów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż w przypadku naruszenia przepisów transportowych, które nie spełniają przesłanek jednoczesnego naruszenia załączników 3 i 4 ustawy, zasadne jest nałożenie kar za każde naruszenie odrębnie, zgodnie z właściwymi regulacjami.

Przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy ponosi obiektywną odpowiedzialność za brak aktualnych badań technicznych pojazdów, niezależnie od pandemii COVID-19, a obowiązek znajomości stanu prawnego spoczywa na przedsiębiorcy.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż nałożenie kary pieniężnej na zarządzającego transportem było zasadne, w związku z niewywiązaniem się z wymogów ustawy o transporcie drogowym; nie stwierdzono podstaw do uznania nadzwyczajnych okoliczności wyłączających odpowiedzialność.