Zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae, przepisy Kodeksu postępowania cywilnego regulujące skład sądu powinny być wykładane ściśle. W pierwszej instancji sąd rozpoznaje sprawy z zakresu prawa pracy w składzie jednego sędziego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wyjątki zasady jednoosobowego składu sądu nie mogą być interpretowane rozszerzająco.

Nierozpoznanie istoty sprawy, w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c., nie obejmuje sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe ustali określony stan faktyczny i na jego bazie rozstrzygnie merytorycznie zgłoszone żądanie.

Szpital nie ponosi odpowiedzialności za wszystkie cierpienia osoby chorej na nowotwór, ale tylko za opóźnienie w diagnostyce, które zostało uznane za przyczynę nasilenia choroby i uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia.

Artykuł 441 § 1 k.c. statuuje generalną zasadę odpowiedzialności solidarnej w tych wszystkich wypadkach, w których kilka osób odpowiada za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym. Odpowiedzialność z tego tytułu występuje więc wówczas, gdy szkodę wyrządziło kilka osób będących bezpośrednimi sprawcami lub współsprawcami. Chodzi tutaj o szkodę wyrządzoną nie tylko, gdy sprawcy działają wspólnie i w porozumieniu

Przelew wierzytelności zbywcy na nabywcę wraz z związanymi z nią prawami skutkuje zmianą podmiotową po stronie wierzyciela, umożliwiając nowemu wierzycielowi (cesjonariuszowi) uzyskanie legitymacji materialnej do żądania spełnienia świadczenia przez dłużnika.

Sąd drugiej instancji w procesie apelacyjnym ma obowiązek uwzględnienia wszystkich zarzutów i wniosków podniesionych w apelacji oraz rozpatrzenia ich w sposób adekwatny do zakresu zaskarżenia, co stanowi kluczowy wymóg procedury apelacyjnej, wynikający z art. 378 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

Działanie w ramach porządku prawnego, aby wyłączało bezprawność w rozumieniu art. 24 k.c. musi być dokonane w granicach określonych porządkiem prawnym. Ujemna ocena postępowania osoby dokonana przez organ państwowy (jego funkcjonariusza) w granicach ustawowej kompetencji i w ramach rzeczowej potrzeby, gdyby nawet nie była w konkretnych okolicznościach dostatecznie zweryfikowana lub usprawiedliwiona

Domniemanie zawarte w artykule 471 k.c. dotyczące odpowiedzialności dłużnika za niewykonanie zobowiązania ma na celu ochronę wierzyciela, ale aby zwolnić się z odpowiedzialności, dłużnik może wykazać, że niewykonanie wynika z przyczyn, za które nie ponosi on odpowiedzialności. W przypadku braku takiego wykazu, dłużnik jest odpowiedzialny za niewykonanie zobowiązania, nawet jeśli jest specjalistą w

Śmierć strony aktualizuje co do zasady obowiązek sądu zawieszenia postępowania na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. W takim wypadku zawieszenie postępowania, jak stanowi art. 174 § 2 k.p.c., ma skutek od chwili zdarzeń, które je spowodowały, tj. od chwili śmierci strony. Kontynuowanie postępowania możliwe jest dopiero z chwilą zgłoszenia się lub wskazania następców prawnych zmarłego albo z chwilą