Kara pieniężna nałożona na przewoźnika za brak dokumentu przewozowego jest zgodna z prawem, gdyż kierowca oferujący usługę przewozową musi posiadać wymagany wypis z licencji. Skarga kasacyjna nie wykazała błędów proceduralnych ani materialnych wpływających na wynik sprawy.

Decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy z powodu niewykonania przez kierowcę obowiązku przedłożenia orzeczenia lekarskiego w terminie jest zgodna z prawem, gdy spełnia przesłanki określone w art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o kierujących pojazdami.

Egzekucja obowiązku posiadania odpowiedniej licencji na transport oraz spełnienia wymogów konstrukcyjnych pojazdów spoczywa na przewoźniku drogowym, natomiast brak podjęcia działań w kierunku zapobieżenia ich naruszeniu nie zwalnia z odpowiedzialności oraz nie wykazuje braku wpływu na powstanie naruszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny: Uchylenie wyroku WSA z powodu naruszenia zasad procedury sądowoadministracyjnej, skutkującego pozbawieniem strony możliwości obrony swoich praw, w związku z nieprawidłowym skierowaniem sprawy na posiedzenie niejawne.

Dokumenty prywatne jako dowody wywozu towarów z UE muszą być wiarygodne, w szczególności uwierzytelnione, aby mogły zastąpić urzędowe potwierdzenia; ich ocena należy do organu celnego, a niewystarczające dowody mogą skutkować unieważnieniem zgłoszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że dokumenty przedłożone jako dowody alternatywne potwierdzające wywóz towarów poza UE muszą w sposób jednoznaczny pozwalać na identyfikację towaru objętego zgłoszeniem celnym, co podlega ocenie organu celnego pod względem ich wiarygodności i dostateczności dla uznania dokonania wywozu.

Dowody przedstawione przez eksportera, aby uznać je za wystarczające, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru oraz potwierdzać jego wywóz poza obszar celny UE, a ich ocena leży w gestii organu celnego. W przypadku ich braku organ ma kompetencję do unieważnienia zgłoszenia celnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za prawidłowe unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego, z uwagi na brak dostatecznych dowodów potwierdzających wywóz towarów z obszaru Unii Europejskiej. Przedstawione dokumenty nie spełniają wymogów wiarygodności, które nakładają przepisy unijne.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że dla uznania wywozu towaru poza obszar celny UE niezbędne jest przedstawienie dowodów, które umożliwiają jednoznaczną identyfikację towaru, a dokumenty te muszą mieć charakter oryginałów lub poświadczonych kopii, co w badanej sprawie nie miało miejsca.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że dokumenty prywatne mogą potwierdzać wywóz towarów, jednak muszą być ocenione pod kątem wiarygodności i możliwości jednoznacznej identyfikacji towarów. Nieprzedstawienie takich dowodów uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego.

W przypadku dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza UE, konieczne jest jednoznaczne i bezsprzeczne wykazanie faktycznego opuszczenia towaru z obszaru celnego. Brak zgodnych dowodów i pieczęci celnych uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego.

Oddalenie skargi kasacyjnej ze względu na brak uzasadnionych podstaw, stwierdzając że decyzja wydana w postępowaniu zwykłym była bez podstawy prawnej, nie wpływając na końcowe rozstrzygnięcie w postępowaniu nadzorczym. Uznano, że organ działał zgodnie z przesłankami rażącego naruszenia prawa.

W przypadku braku urzędowego potwierdzenia opuszczenia towaru obszaru celnego UE, dokumenty alternatywne muszą jednoznacznie identyfikować wywieziony towar i być wiarygodne, aby uznać je za dowody potwierdzające wywóz towaru.

NSA uznał, że w przypadku braku komunikatu IE 599 jako potwierdzenia wywozu towaru poza UE, obowiązek udokumentowania wywózu spoczywa na eksporterze, a przedstawione dowody muszą być jednoznaczne i wiarygodne pod względem formalnym oraz merytorycznym.

W przypadku niewykazania przez zgłaszającego, że towar opuścił obszar celny UE, organy celne mogą unieważnić zgłoszenie celne. Wiarygodne dowody wywozu muszą zapewniać jednoznaczną identyfikację towaru i posiadać urzędowe potwierdzenie.

Dokumenty prywatne nie mogą być uznane za wystarczające dowody wywozu towaru poza obszar celny UE, jeżeli brak w nich urzędowych pieczęci potwierdzających wywóz oraz istnieją rozbieżności w treści dokumentów. Ocena mocy dowodowej należy do organu celnego.

W przypadku braku dowodów potwierdzających faktyczny wywóz towarów poza obszar celny Unii Europejskiej, organy celne mają prawo unieważnić zgłoszenie wywozowe zgodnie z przepisami unijnego kodeksu celnego i rozporządzeń wykonawczych.

Dokumenty prywatne nie mogą samodzielnie stanowić dowodu potwierdzającego wywóz towaru z obszaru celnego UE, jeśli nie są opatrzone urzędowymi adnotacjami i odpowiednimi pieczęciami, a ich ocena przez właściwy organ celny nie wykazuje ich wystarczalności.

Dla uznania wywozu towarów poza obszar celny Unii Europejskiej wymagane jest przedstawienie wiarygodnych dowodów, potwierdzających tę czynność w sposób bez wątpliwości, co nie nastąpiło w niniejszej sprawie.

Dla unieważnienia zgłoszenia celnego wywozowego konieczne jest, aby zgłaszający przedłożył wiarygodne dowody potwierdzające, że towar opuścił obszar celny UE. Względem takich dowodów wymaga się jednoznaczności, urzędowego potwierdzenia i zdolności do identyfikacji towaru zgodnie z procedurą wywozu.

NSA oddala skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, stwierdzając, że w zakresie ustalenia pochodzenia towarów władze kraju importu muszą respektować weryfikacje organów kraju eksportu bez prawa do własnych ustaleń.

Dowody potwierdzające wywóz towarów poza obszar celny UE, zgodnie z art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru i nie mogą budzić wątpliwości co do ich autentyczności, aby uznać je za dostateczne w postępowaniu celnym.

Organ administracji celnej prawidłowo unieważnił zgłoszenie celne wywozowe z uwagi na niewystarczające dowody wywozu, które nie spełniały wymogów określonych w art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447.

NSA oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, iż wyniki weryfikacji pochodzenia towarów przez władze cła kraju eksportu są wiążące dla organów importujących, chyba że postępowanie weryfikacyjne jest niezgodne z prawem międzynarodowym.